Βρε κάτι μάτια που απαιτούσαν χωρισμό
Και τώρα που δακρύζουν για συγχώρεση
Μα όσο ο μήνας θα μας τρέφει δεν ξεχνώ
τι μαχαιριά διπλή, η οπισθοχώρηση
βρε κάτι μάτια που κοιτούσαν στο κενό
και τώρα ξεχειλίζουν από νόημα
σαν παναγιές που αρνηθήκαν τον Χριστό
σαν άλογα που κουτσαθήκαν πρώιμα
μα έτσι θέλει αυτός που φτιάχνει τη ζωή
και που τα αστέρια βάζει πάντα σε μια τάξη
να επιστρέφει αυτός που πρέπει να πειστεί
πόσο πολύ ο άλλος έχει αλλάξει
