Αν και με υποβάλλει με τα εκτυφλωτικά φώτα που ρίχνει πάνω στα σκοτεινά νερά του μέλλοντος-από τον τρόπο που φωτίζει ένα σκοτεινό σύμπαν από καχυποψίες, βιαιότητες, ακρότητες και απόκρυφες καταδιώξεις μέσα σ ένα διαρκές πογκρόμ της γνώσης και διανόησης, κάνοντάς τον να σπινθιρίζει προς κάθε κατεύθυνση, εκείνο που βρίσκω τελικά πιο συνταρακτικό και εμπνευσμένο στον Ρέι Μπράντμπερι είναι κάτι πολύ πιο απλό φαινομενικά και συνηθισμένο. Είναι η επιλογή της τέλειας λέξης για την οποία ο Μαρκ Τουέιν έλεγε ότι η διαφορά της από μια λέξη που είναι απλώς επαρκής μοιάζει με τη διαφορά ανάμεσα στην αστραπή και την πυγολαμπίδα.
Αυτή η τέλεια λέξη, που μπορεί να είναι ένα ανυποψίαστο ουσιαστικό που είναι φρέσκο και απρόσμενο, αλλά απόλυτα ταιριαστό με τη στιγμή που το περιβάλλει και που μοιάζει σα να εκπορεύεται από ένα πελώριο κάδο γεμάτο με σκληρά ανταγωνίστριες λέξεις, κουβαλά το βάρος της ιδιοφυΐας όπως το άτομο τα μυστικά της ύπαρξης.
Εξάλλου, όλοι οι μεγάλοι αφηγητές της ιστορίας , που είχαν τις παραβολές τους, από τον Ιησού με την εγκάρδια ηθική του, τον Βούδα με τα σούτρας του έως τον Μωάμεθ με τις φαντασιώσεις της αραβικής νύχτας ή τον Ντοστογιέφκσι με το βασανιστικό αίσθημα της υπαρξιακής δικαιοσύνης, ένιωθαν διαισθητικά κάτι επικίνδυνο στο μήνυμα που τους μετέφερε η ίδια η ύπαρξη ,βλέποντας μπροστά τους το ανθρώπινο είδος σακατεμένο από το φόβο, την άγνοια, την δεισιδαιμονία, την απληστία, την υστερική μεροληψία.
Το 1953 λοιπόν, ο Ρέι Μπράντμπερι γράφει ένα δυστοπικό μυθιστόρημα στο οποίο παρουσιάζει ένα μέλλον όπου η Αμερικανική κοινωνία, έχοντας ως αιχμή του δόρατός της τους πυροσβέστες της, κυνηγάει και αποτεφρώνει κάθε ίχνος τυπωμένης γνώσης όπου κι αν βρίσκεται .Οι νομοταγείς Αμερικανικοί εκθειάζουν φλύαρα την επιχρυσωμένη ελευθερία τους, αλλά όπως έχουν αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν πίσω από τη μεγάλη μάσκα λαμπυρίζουν σχεδόν πάντα δυο μικρά γουρλωμένα ματάκια. Τίποτα δεν τρομάζει λοιπόν αυτό το σιδερένιο κράτος περισσότερο από τα παλιά βιβλία και τη προοπτική ενός ενημερωμένου πληθυσμού που απολαμβάνει το δυνατό κρασί της ελευθερίας.
Μέσα σ αυτές τις αποκρουστικές για κάθε ανήσυχο πνεύμα συνθήκες ένας μπερδεμένος πυροσβέστης ο Γκάι Μόνταγκ βρίσκει τα κότσια να εγκαταλείψει το καθήκον της καταστροφής των βιβλίων, να αφυπνιστεί και τελικά να εξεγερθεί απέναντι στο σατανικό κράτος και την τρισάθλια προπαγάνδα του με την οποία καλεί τους πολίτες να μην σκέφτονται γιατί είναι επικίνδυνο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Σύντομα μαθαίνει ότι στο δρόμο υπάρχουν διασκορπισμένες στρατιές ολόκληρες από μιμητές του που αποστηθίζουν τα βιβλία για να διαφυλάξουν τη γνώση στα πιο ασφαλή κελάρια της ανθρώπινης σκέψης.
Στο δρόμο του Μόνταγκ θα βρεθεί και ένας φωτισμένος δάσκαλος ο οποίος θα βάλει σε λειτουργία όλες ανεξαιρέτως τις μεθόδους του για να φωτίσει τα δύστροπα παράδοξα τις καθημερινότητας του Μόνταγκ, τα οποία οι οικείοι του συνήθιζαν να βλέπουν μόνο ως εκκεντρικές αντιφάσεις.
Η λαχτάρα του Μόνταγκ για σωστές συμβουλές θα τον βοηθήσει να αποδεσμευτεί από τον διπλό έλικα του φονταμενταλισμού και της απάθειας και πολύ περισσότερο να διευκολύνει την τελική απόδρασή του από το δίκτυο του δόλιου ολοκληρωτισμού της αμάθειας και της καχυποψίας.
Η εικονογράφηση του Τιμ Χάμιλτον είναι τόσο ζωντανή και αληθινή όπως οι πορτοκαλοκίτρινες φλόγες που ξεπετάγονται από τα ζοφερά σκηνικά της ιστορίας.
Εξαίρετη καδροθεσία με συγκλονιστικά κοντινά πλάνα να προκαλούν κάτι πιο εσχατολογικά δραματικό από την ανορθόδοξη απαισιοδοξία ενός φωτισμένου συγγραφέα.
