Το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός τους

Το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, με τους φανατικούς οπαδούς και τους ορκισμένους  εχθρούς έχει μικρύνει υπερβολικά πολύ το τελευταίο χρονικό διάστημα και κυρίως έχει συρρικνωθεί εξαιρετικά γρήγορα. Καθώς λοιπόν  είναι ηλίου φαεινότερο ότι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, ιδεολογικής ταυτότητας και διοικητικής βιωσιμότητας, εδώ και αρκετά χρόνια, οι εξελίξεις στο χώρο μοιάζουν να κινούνται σε αρκετά μικρότερη ταχύτητα από αυτήν που θα ανέμενε κανείς. Απόρροια λοιπόν όλων αυτών των προβλημάτων είναι και η αδυναμία του προέδρου του να προσελκύσει μερίδα από το ενδιαφέρον ενός κοινού που παραδοσιακά διάκειται θετικά προς τις θέσεις της κεντροαριστεράς..

 Όσο λοιπόν κι αν λέμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό των παραδοσιακών φίλων του κόμματος θεωρεί ότι η τρικυμιώδης  κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο πολιτικός τους χώρος είναι καθαρά συγκυριακή και είτε οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο αποκλειστικό και δυσανάλογο πολιτικό κόστος που ανέλαβε τα προηγούμενα χρόνια, είτε στις δυσάρεστες αποφάσεις που έλαβε προσωπικά ο πρόεδρός του, έρχεται σήμερα η πραγματικότητα για να το διαψεύσει θριαμβευτικά. Η πελατειακή σχέση που ανέπτυξε το ΠΑΣΟΚ με τους υποστηρικτές του, έχει διαταραχτεί ανεπανόρθωτα, κι αυτή η νέα συνθήκη εξορθολογισμού της πολιτικής πράξης, αποτελεί τη ρίζα των δεινών του  κινήματος, που δείχνει πιο αδύναμο, νωθρό και γερασμένο από ποτέ. Άλλωστε, στις πλάτες του γαλουχήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι με τις αξίες της εξαγορασμένης ψήφου και του ρουσφετιού, για να εξασφαλίσουν κάποια προσωπικά προνόμια. Όμως, δεν είναι λίγος ούτε ο χρόνος ούτε η ενέργεια που δαπανήθηκε προκειμένου να ριζώσουν για τα καλά. αυτές οι νοοτροπίες, άρα ας μην περιμένουμε εδώ και τώρα θαύματα .. Μικρές και άμεσες αλλαγές προς μια διαφορετική κατεύθυνση ναι, αλλά όχι ριζοσπαστικές αλλαγές, τις οποίες δεν είναι άλλωστε πρόθυμοι να τις κάνουν και οι ίδιοι.  Σημειωτέον δε, ότι και η ίδια η λέξη «σοσιαλιστικό» λειτουργεί πλέον ως ευφημισμός που περισσότερο προκαλεί παρά εμπνέει. Ελπίζω αυτή η νέα αρχή που επιδιώκουν τα στελέχη της παλιάς δημοκρατικής παράταξης να διαπνέεται από ειλικρίνεια και πολιτικό σθένος γιατί η φθορά τους είναι τόσο μεγάλη και εμφανής που η προσπάθειά τους διαφορετικά θα αποδειχθεί  εξαιρετικά θνησιγενής διαιωνίζοντας ένα πολιτικό κενό που πρέπει πάση θυσία να καλυφθεί από σοβαρές και αξιόπιστες πολιτικές δυνάμεις. Κι αυτή η ειλικρίνεια μπορεί να εκφραστεί μόνο με την αποχώρησή τους από τη δημόσια ζωή την οποία βλακωδώς αναβάλλουν, περιμένοντας προφανώς να αλλάξει η πραγματικότητα ώστε να συμφωνεί περισσότερο με τις προσδοκίες τους.