Όξω straight απ την παράγκα (TEDx)

 Είναι αλήθεια ότι προσπαθώ ακόμα  να συνέλθω από το χθεσινοβραδινό μου όνειρο.

Θα ήμουν λέει ομιλητής σε μια από τις περίφημες διαλέξεις καινοτομίας TEDx στην Αθήνα, στο Μέγαρο Μουσικής. Το αντικείμενο της διάλεξής μου; Μα φυσικά η εξιστόρηση του προσωπικού μου success story , όπως αυτό ξετυλίγεται μέσα από τη διαδρομή μου που ξεκινάει από τη διαχείριση ενός απλού blog, μέχρι την κορυφή της διαδικτυακής αγοράς.

Λίγο πριν ξεκινήσει, λοιπόν, η ομιλία μου, βγάζω το κεφάλι μου έξω από την κουρτίνα και ρίχνω ένα βλέφαρο στην κατάμεστη αίθουσα. Εκεί να επικρατεί το πατήσμε πατώς σε. Να μη πέφτει ούτε καρφίτσα. Χιλιάδες κόσμος στα καθίσματα, εκατοντάδες να συρρέουν και να μαθαίνω ότι έξω από το μέγαρο γίνονται επεισόδια μεταξύ των ματ και εκατοντάδων άλλων που προσπαθούν να μπουν μέσα στην αίθουσα χωρίς πρόσκληση. Να βλέπω στην πρώτη σειρά καθισμάτων όλους τους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας και στην δεύτερη σύσσωμη την ελληνική κυβέρνηση.

Τον Καραμανλή να με μπιζάρει για να βγω και την Λαγκάρντ να τον αποκαρδιώνει, λέγοντάς του με ψυχρό τρόπο ότι θα έπρεπε επιτέλους να ωριμάσει. Τον Άδωνι να γεμίζει μια τεράστια σακούλα του ποπ κορν με γενόσημες ασπιρίνες από την Κίνα. Τη Μέρκελ να παρακαλεί ευγενικά το Θάνο Μικρούτσικο να σβήσει την πίπα του κι εκείνος να αρνείται. Τον Τόμσεν να τρώει άσπρα σπόρια και να φτύνει τα τσόφλια στην πλάτη του Στουρνάρα.

Ούτε ψύλλος στον κόρφο μου, λέω εγώ μέσα μου, έτσι όπως τους βλέπω, να συνομιλούν συναινετικά  μεταξύ τους, για τι άλλο βέβαια πέρα από την επερχόμενη ομιλία μου,  αλλά λίγο πριν βγω στη σκηνή  νιώθω το φορτίο από την τεράστια ευθύνη της περίστασης να βαραίνει υπερβολικά πάνω στους ώμους  μου.  Μπροστά σ ένα τέτοιο ακροατήριο, όμως, δεν είναι  φυσιολογικό , να κοντεύουν να κοπούν τα γόνατά σου; Τελικά, συνέρχομαι, πολύ γρήγορα, κι αρχίζω να μαζεύω τα κομμάτια μου, λέγοντας στον εαυτό μου:

-Χάρη, παλικάρι μου, αυτή είναι η στιγμή σου. Είσαι γεννημένος γι αυτήν την ομιλία, ρε. Γι αυτήν προετοιμαζόσουν όλα αυτά τα χρόνια.  Γι αυτό λοιπόν μη φοβάσαι  τίποτα. Είσαι μεγάλος ρε, τι να σου πουν όλοι αυτοί εκεί έξω; Βγες λοιπόν στη σκηνή, αγόρι μου,  και φάτους το λαρύγγι όπως μόνο εσύ ξέρεις. Πάρε στο λαιμό σου αυτόν τον άμαχο πληθυσμό που σε περιμένει εκεί έξω και γύρνα ξανά στο όμορφο σπιτάκι σου.

Εντελώς αναπάντεχα εγώ θα έλεγα πια πως ένιωθα υπερβολικά ανεβασμένος , την ώρα που ετοιμαζόμουν να βγω στη μεγάλη σκηνή, και είδα τον αλλαξοποτηράκια να με πλησιάζει με βήμα γοργό, κρατώντας στο χέρι του ένα ποτήρι νερό.

-Καλή επιτυχία κ. Καραγκουνίδη, μου λέει

Έχετε δέκα λεπτά στη διάθεσή σας

-Δέκα λεπτά; φωνάζω εγώ εξοργισμένος.

Μα τι να προλάβει να πει κανείς μέσα σε μόλις δέκα λεπτά. Κι όλος αυτός ο κόσμος που ήρθε μέχρι εδώ για να με δει; Για δέκα λεπτά τράβηξε τέτοια ταλαιπωρία;

-Ε, όχι δα, κάνει ο αλλαξοποτηράκιας και ξεσπάει σε γέλια

Όλος αυτός ο κόσμος ήρθε μέχρι εδώ για να παρακολουθήσει τη πρώτη δημόσια εμφάνιση του κ. Αρκά, που μιλάει μετά από εσάς.

Εσείς είστε απλώς το support group.