Από το Λιάπη στον Καντά

 Τομπούλογλου, Λιάπης, Καντάς. Τρία εκλεκτά πρόσωπα του συστήματος που ανασύρθηκαν στην επιφάνεια της δημοσιότητας, λίγο πριν εκπνεύσει το μαρτυρικό 2013 και ανατείλει το απροσδιόριστο 2014, για να μας θυμίσουν ότι η Ελλάδα της μίζας, της ρεμούλας και της ασυδοσίας, η Ελλάδα της αναλγησίας, των διαδρομιστών, της αδιαφορίας και του καιροσκοπισμού είναι ακόμα παρούσα, ανθίσταται και ονειρεύεται το μέλλον της. Όμως υπάρχει μέσα σ αυτή την αποφορά και κάτι ελάχιστα έστω αισιόδοξο. Η διαπίστωση ότι πιθανόν έχουν αρχίσει να ανοίγουν κάποια στόματα, να ξετυλίγονται κουβάρια να μπαίνουν κάποιοι φραγμοί στη δράση ορισμένων εξ αυτών των υποκειμένων. Κι αυτό συμβαίνει μόνο επειδή  ένα κομμάτι του κρατικού μηχανισμού μοιάζει  να έχει βγει από το λήθαργο δεκαετιών  και να ξεφεύγει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της εξουσίας για να υλοποιήσει τη δική του αυτονόητη υποχρέωση . 

  Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών είναι πολλές και συγκλονιστικές. Γι αυτό και η κεντρική εξουσία, μη μπορώντας προφανώς να αντιδράσει διαφορετικά, αναγκάζεται να αγκαλιάσει με κάποια προσχηματική φροντίδα τούτο το θετικό φαύλο κύκλο των αποκαλύψεων που δείχνει να διανοίγεται. Η διστακτικότητα όμως των πολιτικών προϊσταμένων απέναντι στη ριζική αντιμετώπιση των παραγόντων που γεννούν την πολιτική διαφθορά είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Είναι σχεδόν οργανική. Το πολιτικό προσωπικό αρνείται να αλλάξει τον εαυτό του, άρα και τα πράγματα. Ράθυμο, απρόθυμο, χλιαρό, τρέχει πίσω από τις κοινωνικές εξελίξεις, εξαναγκασμένο να χειροκροτήσει για να πιστωθεί τις όποιες επιτυχίες των ελεγκτικών μηχανισμών, τις οποίες μόνον  κατόπιν εορτής και βαριεστημένα αναγνωρίζει και εντάσσει σ ένα πλαίσιο δήθεν  παράκαμψης  του πολιτικού κόστους. 

Όμως,  η αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος είναι τώρα και περισσότερο από κάθε άλλη εποχή το ζητούμενο. Επίσης, η ηθική απαξίωσης της διαφθοράς, της αδιαφάνειας και του εύκολου πλουτισμού επείγει όσο ποτέ άλλοτε. Ο ασφυκτικός έλεγχος των κυβερνητικών δαπανών, αλλά και των ανθρώπων που στελεχώνουν θεσμούς και υπουργεία, από τους ίδιους τους πολίτες, θα πρέπει να αποτελέσει το προοίμιο μιας πραγματικά ανανεωμένης βουλής κι ενός διαφορετικού πολιτικού σκηνικού. Αντίθετα η μοιρολατρία, η αδιαφορία και η παραίτηση, λειτουργώντας ως το μαλακό υπογάστριο της διαφθοράς,  θα επιτυγχάνουν κυρίως την αταλάντευτη διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης και την αποκόλληση  πάντα της κορυφής του παγόβουνου για λόγους καθαρά πολιτικών εντυπώσεων.