Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 70, κάποια Χριστούγεννα, σ ένα
στρατόπεδο στον Έβρο. Δικτατορία. Φόβος και καχυποψία. Μετρημένες εκδηλώσεις
συναισθημάτων και σκέψεων. Χαμηλό θάμβος από χώμα και λάσπη. Στο στρατόπεδο, να προετοιμάζονται για την
καθιερωμένη γιορτή.
Είναι ίσως αυτή η χειρότερη περίοδος για να ξεκλειδώσει τις
σκέψεις του ένας πολύ κλειστός και λιγομίλητος άνθρωπος, ο υπολοχαγός, Στέφανος
Καραμανίδης.
Ο στρατιωτικός που έχει ερωτευθεί παράφορα τη νεαρή σύζυγος ενός
ταγματάρχη και σκοπεύει να τη ζητήσει σε χορό. Για να μην ξεφτιλιστεί όμως
εντελώς βάζει έναν νεαρό φαντάρο να τον μάθει τανγκό. Μέσα από αυτή τη σχέση
μαθητείας βλέπουμε σιγά σιγά μια ψυχή να απελευθερώνεται, χωρίς να φοβάται να
αυτοσαρκαστεί ή να αυτογελοιοποιηθεί. Και με όχημα τη μουσική και το χορό να
αναζητάει ένα εισιτήριο για την ευτυχία του έρωτα και της αποδοχής.
Αν και έκανα το λάθος να διαβάσω το βιβλίο έχοντας ήδη δει την ταινία, τελικά κατάλαβα ότι δεν το πλήρωσα
ακριβά. Πες επειδή ο Γιάννης Ξανθούλης είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες
συγγραφείς, πες επειδή η ιστορία θες δε θες σε ιντριγκάρει με
πληθώρα μέσων, τελικά μπορώ να πω ότι το βιβλίο μου καλοάρεσε.
Στο μοτίβο του κυριαρχεί μια ατμόσφαιρα μουχλιασμένη και απόκοσμη που εμποτίζεται από
μια ομίχλη λέξεων και συναισθημάτων. Λέξεις που καμιά φορά τις νιώθεις να κυλούν σαν παγωμένες σταγόνες πάνω στην σπονδυλική σου στήλη. Επίσης είναι πολύ γοητευτικό το πόσο
γρήγορα μπαίνεις στην ατμόσφαιρα του στρατοπέδου. Μετά, κυλάει το μυθιστόρημα και σε παρασέρνει. Σκιαγραφώντας
με εκπληκτικό τρόπο, όσα δυσκολεύονται να ειπωθούν, ο συγγραφέας αναμειγνύει πάνω στην
παλέτα του σιωπές, ερωτισμό, κοφτές
ανάσες και βροχή. Ο υποβόσκων έρωτας και η μελαγχολική μουσική, που αναδύονται από τις σελίδες
του σε κυκλώνουν. Και τα πάντα στροβιλίζονται γύρω από την προετοιμασία ενός χαρακτήρα ερμητικού και εγκρατή για ένα χορό της απελευθέρωσης και της υπέρβασης. Σε ένα μυθιστόρημα που έγινε δημοφιλές στην πατρίδα μας χωρίς να παραστήσει το ρομάντζο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου