Προστατευμένοι από την πραγματικότητα

Τους συναντάς πια σχεδόν παντού. Σε κάθε βήμα σου σε κάθε πιθανό χώρο κοινωνικής συνάθροισης. Κι όσο ο κουρνιαχτός της δημοσιονομικής κρίσης μοιάζει να απομακρύνεται τόσο  πιο φανερά αυτοί ξεμυτίζουν. Το πιο πηχυαίο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι ότι αδυνατούν να κατανοήσουν τις δυσκολίες των άλλων. Τους λόγους για τους οποίους κάποιοι δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Μέσα στο δικό τους μικρόκοσμο, πολλά από αυτά που αρνούμαστε να κάνουμε είναι εφικτά, αρκεί να υπάρχει η βούληση. Δικαιολογούνται, κατά το πνεύμα τους, στεναχώριες μόνο για τη μείωση μισθών, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο όχι τόσο εμφατικά για την παντελή απουσία εισοδημάτων.

Αναφέρομαι στους ανθρώπους τους προστατευόμενους από την πραγματικότητα.

Αυτούς που κάποια εποχή λάδωναν τις μηχανές του διάτρητου συστήματος και εκείνο με τη σειρά του, τους ανταπέδιδε την υποστήριξή τους παρέχοντάς τους ασφάλεια και ευαγή προνόμια.

Στους ανθρώπους, που κατάλαβαν την κρίση μόνο μέσα από τα κραυγαλέα πρωτοσέλιδα ακραίων blogs και sites. Είναι αυτοί που θα σου πουν ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, για να είσαι πια εσύ αυτός που δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς εννοούν. Άνθρωποι προστατευμένοι από την πραγματικότητα. Χάρη στην οικογένειά τους, τις πολιτικές τους γνωριμίες ή τις γενικότερες φιλίες τους. Χωρίς συγκεκριμένες πεποιθήσεις, αρχές και αξίες. Άνθρωποι που δεν παρεξηγιούνται σχεδόν για τίποτα. Που βγαίνουν από την κρίση αβρόχοις ποσί, ατσαλάκωτοι, και κομπορρήμονες όπως ακριβώς μπήκαν.

Αποδεικνύοντας ότι τις μικρότερες συνέπειες της κρίσης τις έχουν τελικά υποστεί εκείνοι που περισσότερο απ όλους την προκάλεσαν.