Άτιμε Στουρνάρα…

…που βάζεις τα αδέλφια να μαλώνουν ξανά για τα κληρονομικά. Μα φυσικά και αναφέρομαι στην περίπτωση των Κ. και  Φ , που εχθές παραλίγο να πιαστούν στα χέρια για περιουσιακά ζητήματα.

Την αρχή την έκανε φυσικά ο Κ., που θεωρείται και ο πιο εριστικός της οικογένειας.

Λέει λοιπόν αυτός στον αδελφό του τον Φ. και κατόπιν ακολουθεί η εξής στιχομυθία

Κ: Το σπίτι του μπαμπά δίπλα στη θάλασσα θα το πάρεις εσύ.

Φ: Γιατί να το πάρω εγώ; Να το πάρεις εσύ

Κ: Γιατί εγώ πήρα το σπίτι του μπαμπά στο βουνό

Φ: Κι εγώ πήρα το σπίτι της μαμάς στη Σαντορίνη

Κ: Ναι αλλά εγώ πήρα και τα γραφεία του μπαμπά στο Κολωνάκι

Φ: Και τι θα πει αυτό. Μήπως εγώ δεν πήρα τα στούντιο της μαμάς στο Παγκράτι;

Κ: Λοιπόν, δεν ακούω κουβέντα. Το σπίτι του μπαμπά δίπλα στη θάλασσα, νεόδμητο, 150 τετραγωνικών με πισίνα, θα το πάρεις εσύ.

Φ: Γιατί να το πάρω εγώ; Ο μαλάκας της οικογένειας θα είμαι μια ζωή;

Κ: Γιατί εγώ πήρα και τη μεζονέτα στη Χαλκιδική. Πήγα να το ξεχάσω

Φ: Γιατί εμένα ο μπαμπάς δεν μου είχε αγοράσει προηγουμένως το σπίτι που έμενα όταν σπούδαζα στην Πάτρα;

Κ: Σου το αγόρασε επειδή προηγουμένως μου είχε αγοράσει το κατάστημα της επιχείρησής μου στο Χολαργό, μη ξεχνιόμαστε.

Φ: Γιατί το δικό μου κατάστημα στην Κυψέλη, ποιος το αγόρασε;

Κ: Ναι, αλλά αν θυμάσαι εγώ κληρονόμησα και το σπίτι του θείου.

Φ: Κάτι μας είπες τώρα. Εγώ δεν πήρα το σπίτι της θείας στο Λουτράκι.

Κ: Το ίδιο πράγμα είναι; Εγώ πήρα σπίτι 140 τετραγωνικών κι εσύ πήρες σπίτι ενενήντα.

Φ: Ότι και να λες εγώ το σπίτι του μπαμπά δίπλα στη θάλασσα δεν το παίρνω. Δε θα σου επιτρέψω να με ρίξεις για άλλη μια φορά στα κληρονομικά

Κ: Ποιος θέλει να σε ρίξει ρε, που από τότε που σε γνωρίζω όλο γκρίνια είσαι όταν πάει να σου κληροδοτήσει κάποιος κάτι;

Φ: Αυτά να τα πεις στον εαυτό σου, τον αγαπημένο του μπαμπά, που αν ήταν στο χέρι του δεν θα σου άφηνε τίποτα. Τόση αγάπη σου έχει. Ενώ εμένα: πάρε τα σπίτια, πάρε τα οικόπεδα, πάρε τα καταστήματα. Λες και είμαι νόθος μου συμπεριφέρεται. 

Κ: Τι να σου πω ρε αχάριστε τι να σου πω. Σου άφησε τέσσερα σπιτάκια ο μπαμπάς κι όλο κλαίγεσαι. Τι να πω εγώ που μου άφησε επτά; Και θα μου πεις εμένα ότι με αγαπάει και περισσότερο.

Μ αυτά και μ αυτά τα δύο αδέλφια λίγο έλειψε να πιαστούν στα χέρια, και θα το είχαν κάνει φίλοι μου καλοί, αν δεν είχε βρεθεί εκείνη την ώρα ένας νεαρός άστεγος να μπει ανάμεσά τους και αφού αρπάξει μερικές ψιλές κατά λάθος τελικά να τους πει:

-Μη κάνετε έτσι ρε παιδιά. Αδέλφια είστε. Αμαρτία από το θεό είναι να τσακώνεστε για τα κληρονομικά.