Καλό ταξίδι Μοντιλιάνι

 Θέλω να σας αφηγηθώ σήμερα  μια πολύ παράξενη και προσωπική ιστορία από τα χρόνια ακόμα που σπούδαζα κόμιξ σε μια ιδιωτική σχολή σχεδίου. Θυμάμαι ότι στη σχολή είχαμε, μεταξύ άλλων, κι ένα μάθημα σχεδίου με φυσική παρουσία γυμνού μοντέλου κατά τη διάρκεια του οποίου πολύ γρήγορα διαπιστώνω ότι τα σχέδιά μου βγαίνουν  λιγάκι παραμορφωμένα με μακριά πόδια και χέρια και λαιμούς στυλιζαρισμένα τραβηγμένους. Είχαμε τρεις δασκάλους πάνω από το κεφάλι μας,στο συγκεκριμένο μάθημα και ο πρώτος μου λέει:

-Το στιλ σου μοιάζει πολύ με το στιλ του Μοντιλιάνι

Εγώ τότε δεν γνωρίζω ακόμα τη δουλειά του Μοντιλιάνι και δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί.
Μια άλλη μέρα ο πρώτος δάσκαλος λέει στον δεύτερο: "Με τι μοιάζει αυτό το σχέδιο του Χάρη;"
-Με το στιλ του Μοντιλιάνι, απαντάει ο δεύτερος.

Μια από τις επόμενες ημέρες έρχεται ο τρίτος δάσκαλος και μου λέει ακριβώς τα ίδια. Ότι το στιλ μου είναι σαν του Μοντιλιάνι. Εγώ στην αρχή νιώθω κάποια περιέργεια και αρχίζω να ψάχνω να βρω  ποιος είναι αυτός ο Μοντιλιάνι, να διαβάζω βιβλία γι αυτόν, να βλέπω πίνακές του,φωτογραφίες, ταινίες για τον Μοντιλιάνι, άρθρα, ότι υπάρχει.
Κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι έχω πάθει ψύχωση με τον Μοντιλιάνι, στα σκίτσα μου φτιάχνω τους χαρακτήρες επίτηδες με μακριούς λαιμούς, στη σχολή με φωνάζουν ήδη Μοντιλιάνι και κάποια στιγμή που σκέφτομαι να φτιάξω ένα νέο ψευδώνυμο πιάνω τον εαυτό μου να εξετάζει το Αμαντέο Κλεμέντε ή κάτι αντίστοιχο.
Εκείνη την περίοδο που λέτε πηγαίνω και σε ένα εξειδικευμένο σεμινάριο για σχέδιο και ο δάσκαλος εκεί μου λέει: "Βρε βρε! τι έχουμε εδώ; τη μετεμψύχωση του Μοντιλιάνι;

-Παιδιά, επιτέλους κατάλαβα ποιος είμαι, έλεγα μετά στους, εκτός τέχνης, φίλους μου. Είμαι η μετεμψύχωση του Μοντιλιάνι.
-Αποκλείεται, μου λέγαν αυτοί. Ο Μοντιλιάνι ήταν πότης, ναρκομανής, ξενύχτης, σωστό ρεμάλι. Ενώ εσύ, ένα ουζάκι πίνεις και νιώθεις ήδη ερωτευμένος.
-Τι σχέση έχει αυτό ρε παιδιά, θυμάμαι ότι τους έλεγα εκείνα τα χρόνια. Έπαθα και έμαθα.Πρώτη φορά συμβαίνει μήπως ή τελευταία; Συνειδητοποίησα πως αν είχα υπάρξει λίγο περισσότερο εγκρατής , θα γινόμουν στα σίγουρα πολύ μεγαλύτερος ζωγράφος από τον Πικάσο, ο οποίος με ψιλοζήλευε και λιγάκι και έβαλα μυαλό. Ε πως να το κάνουμε δηλαδή. Να έμενα ρεμάλι σε όλες μου τις ζωές;

Σιγά σιγά λοιπόν άρχίζω να σχεδιάζω επίτηδες σαν τον Μοντιλιάνι κι όχι πια επειδή μου έβγαινε αυθόρμητα. Εκείνες τις ημέρες μάλιστα πηγαίνω και σε μια υπαίθρια συναυλία και ακούω για πρώτη φορά ζωντανά ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι τη "Θεσσαλονίκη" του Θάνου Μικρούτσικου σε ποίηση Νίκου Καββαδία. Ένας στίχος του τραγουδιού λέει: "τυφλό κορίτσι σε οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι".
Αισθάνομαι τότε ότι έχω αρχίσει να τα χάνω. Γι αυτό, το επόμενο κιόλας πρωϊνό, πηγαίνω  σε μια βιβλιοθήκη και δανείζομαι το βιβλίο με την ποίηση του Καββαδία που έχει μέσα το ποίημα "Θεσσαλονίκη" (Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης...) και τον στίχο (...τυφλό κορίτσι σε οδηγάει, παιδί του Μοντιλιάνι).

Διαβάζω λοιπόν το ποίημα και βλέπω στο τέλος την ημερομηνία που γράφτηκε: (04-01-1974). Γράφτηκε δηλαδή την ημέρα που γεννήθηκα, αν και μαθαίνω ότι ο Καββαδίας κρατούσε σημείωσεις γι αυτό ήδη από το 1968.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή λοιπόν νιώθω ότι διαθέτω μόνο μια επιλογή: να επιστρέψω ευθύς αμέσως στο μικρό και ασήμαντο εαυτό μου επειδή  τίποτα πιο παρηγορητικό δεν υπάρχει από το να είσαι ο εαυτός σου, όχι να είσαι πάντα ο εαυτός σου, γιατί αυτό είναι σχεδόν αδύνατο, αλλά να μπορείς να τον βρίσκεις όποτε τον έχεις χάσει.
Και την ίδια ακριβώς στιγμή σκέφτομαι ότι τίποτα πιο αγχωτικό και εξουθενωτικό δεν υπάρχει από το να παριστάνεις κάποιον που δεν είσαι, αλλά και τίποτα λιγότερο συναρπαστικό τελικά, γι αυτό και ψάχνω να βρω αμέσως μέσα μου  κάποια πράγματα που να μου θυμίσουν το ποιος ακριβώς είμαι. Ο εαυτός μου, δηλαδή, ο Χάρης. Κάποιος που, με λίγα λόγια, υποκρίνεται ότι δεν πιστεύει πως  είναι η μετεμψύχωση του Μοντιλιάνι.