Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Εξαιρετικά ατυχής ενεργοποίηση πατρικού φίλτρου

Ακριβώς δίπλα μου σ ένα μικρό παγκάκι κάθεται μια νεαρή κυρία και προσπαθεί να κοιμίσει το μωρό της μέσα στο καροτσάκι του. Ξαφνικά το μωρό με κοιτάει και λέει: -Μπαμπάς μπαμπάς. Τότε η γλυκιά του μανούλα χαμογελάει και του λέει:-Όχι, ο κύριος δεν είναι ο μπαμπάς. Θα έρθει σε λίγο, ο μπαμπάς.

-Μπαμπάς μπαμπάς, συνεχίζει να λέει το μικρό κοριτσάκι, κοιτώντας εμένα.

-Ο μπαμπάς είναι στη δουλειά και θα γυρίσει το μεσημέρι να μας πάρει, λέει η μητέρα του και γυρίζει προς εμένα και μου χαμογελάει: μάλλον σας πέρασε για τον μπαμπά της, λέει.

Εμένα ξαφνικά με κατακλύζει  ένα περίεργο συναίσθημα που δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς. Λέτε να είναι αυτό που λένε ότι ο άντρας, σε αντίθεση με τη γυναίκα, πρέπει να ακούσει να τον φωνάζουν «μπαμπά» για να ενεργοποιηθεί το πατρικό του φίλτρο;

-Μπαμπάς, μπαμπάς συνεχίζει να λέει το κοριτσάκι, κι εγώ τώρα πια του χαμογελώ με μεγαλύτερη άνεση από πριν και αρχίζω να παίζω λιγάκι μαζί του.

Ξαφνικά, καταλαβαίνω ότι η κυρία παραδίπλα ετοιμάζεται να ανάψει τσιγάρο και της λέω: -ούτε να το σκέφτεσαι ότι θα καπνίσεις μπροστά στο παιδί.

-Μπαμπάς, μπαμπάς συνεχίζει να λέει το μικρό κοριτσάκι και η μητέρα του έχει εγκαταλείψει πια κάθε προσπάθεια να το διορθώσει.

Τότε εγώ παρατηρώ πως η μικρή δεν φοράει καθόλου καλτσάκια στα ποδαράκια της  και το επισημαίνω στη μάνα του, όπως επίσης και το γεγονός ότι φοράει στο λαιμουδάκι του ένα σωρό μπλε χάντρες και κάθε είδους χαϊμαλιά, τα οποία είμαι βέβαιος πως κάποτε, όταν μεγαλώσει, θα του αποσπούν πλήρως την προσοχή από το δρόμο της επιστήμης και της λογικής. Κι αυτό δεν το θέλω καθόλου.

-Μπαμπάς, μπαμπάς, συνεχίζει να λέει το κοριτσάκι κι εγώ ρωτάω τη μανούλα του, αν έφαγε καλό πρωινό, αν το έγραψε σε καλό βρεφονηπιακό σταθμό και αν είναι ευχαριστημένη από το προσωπικό.

-Μπαμπάς μπαμπάς, συνεχίζει να λέει το κοριτσάκι, κοιτώντας με,  και η μητέρα του τώρα αρχίζει σιγά σιγά να κοκκινίζει από θυμό και να περιεργάζεται δήθεν το κινητό της.

-Ξέρετε, κάτι της λέω; Δεν είναι το σωστό πρότυπο για ένα παιδί να βλέπει συνεχώς τη μάνα του με ένα κινητό στο χέρι.

-Μπαμπάς μπαμπάς συνεχίζει να λέει το κοριτσάκι κι εγώ να του κάνω κουπεπέ κουπεπέ και άλλα τέτοια τραγουδάκια, όπως… «…ο μπαμπάκας έρχεται και το πάει στον Γερμανό και του παίρνει ένα σωρό…»


Ξαφνικά η μητέρα του πιάνει το καροτσάκι και αρχίζει να απομακρύνεται με το μωράκι χωρίς καν να με ρωτήσει.

Κι εμένα τώρα αρχίζουν να με πλημμυρίζουν φόβοι και ανησυχίες για το μέλλον του και για τον κόσμο που θα μεγαλώσει. Είναι αλήθεια ότι το πατρικό μου φίλτρο είχε ενεργοποιηθεί για τα καλά. Αλλά μόνο όταν το κοριτσάκι απομακρύνεται αρκετά από το μέρος μου και συνεχίζει να έχει το κεφάλι του στραμμένο προς τα εμένα και να μου λέει: «μπαμπάς, μπαμπάς» νιώθω να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου και τα πράγματα να γίνονται πολύ δύσκολα. Άλλωστε για ποιο δουλεύω εγώ; Γι αυτό δε δουλεύω; Για το μέλλον του δεν τα κάνω όλα; για να έχει μια καλύτερη ζωή από τη δικιά μου δε τρέχω απ το πρωϊ μέχρι το βράδυ;

Μαύρες σκέψεις γυρίζουν τώρα μέσα στο κεφάλι μου, καθώς βλέπω μάνα και κόρη να απομακρύνονται από εμένα. Θα μπορέσει άραγε η μικρή να πάρει την κατάλληλη παιδεία; Θα γνωρίσει τους σωστούς ανθρώπους, ή θα ταλαιπωρηθεί σε αδιέξοδες σχέσεις; Θα μάθει να τρέφεται σωστά; Θα παίρνει τις απαραίτητες προφυλάξεις όταν θα κάνει σεξ; Θα κάνει σεξ; Ω! Θεέ μου, ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω. Να απλώνει κάποιος μαντράχαλος τις χερούκλες του πάνω της; Μα δε θα σκέφτεί ότι αυτή η μικρή είναι η κόρη κάποιου;  Και γιατί τελικά να μην ενηλικιώνεται ο άνθρωπος στα 30 αντί στα 18; Ποια άρρωστα μυαλά καταστρώνουν αυτούς τους νόμους; Κι αν την προδώσουν και πληγωθεί;  Κι αν την εξαπατήσουν; Κι αν κάποιοι της κόψουνε το δρόμο;

Κι αν αυτή η άκαρδη γυναίκα που θέλει να λέγετε μάνα της δε μου επιτρέπει να βλέπω το παιδί μου, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου