Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Οι παλιές γκρινιάρες πάνε στον παράδεισο


Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι που γερνούν να γίνονται όλο και πιο γκρινιάρηδες. -Και να η σακούλα εδώ είναι λίγο τσακισμένη και να μου έκλεψες τρία λεπτά και να το χαρτονόμισμα που μου έδωσες είναι σαν παλιό κουρελάκι, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι όπως θα θελε να τους φαντάζεται κανείς: δηλαδή υπομονετικοί, στωικοί και προσανατολισμένοι αποκλειστικά στο απόσταγμα των πραγμάτων. Οι δε γυναίκες το παρακάνουν πραγματικά με την γκρίνια τους, αυτή είναι η αλήθεια.

-Η γκρίνια θα έπρεπε να είναι αποκλειστικό προνόμιο των νέων. Για τους ηλικιωμένους είναι μια πολυτέλεια, είπα τις προάλλες σ ένα ηλικιωμένο κύριο κι αυτός τσίμπησε αμέσως.

-Κοίτα, Χάρη, μου λέει. Δεν είναι όλοι οι γέροι γκρινιάρηδες. Γκρινιάζουν μόνο αυτοί που πιστεύουν στη μετά θάνατον ζωή. Αυτοί δηλαδή που αισθάνονται ότι θα ζήσουν για πάντα.

-Πολύ εύκολο το κάνεις να ακούγεται, του λέω.

-Μα είναι εύκολο και απλό, μου λέει. Αρκεί να πιστεύεις. Για όποιον πιστεύει πραγματικά, ο θάνατος είναι απλώς ένα τελωνείο που συνδέει τη χώρα του «τώρα» με τη χώρα του «πάντοτε». Και στο τελωνείο αυτό εργάζονται όλοι οι γνωστοί και άγνωστοι άγιοι από τον Άγιο Πέτρο τον αρχιτελωνειακό μέχρι τον Άγιο Παύλο τον μεγάλο ανακριτή που έχει ως βοηθό του τον Σίγκμουντ Φρόιντ τον υπεύθυνο ψυχικής πολιτικής του παραδείσου.

-Μα τόσο απλό πράγμα είναι ο θάνατος του λέω;
-Τόσο απλό και ίσως ακόμα πιο πολύ. Άλλωστε τι είναι μια θανατηφόρα χιονοστιβάδα για παράδειγμα; Δεν είναι το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού  μιας χούφτας με χιόνι απ αυτές που ρίχνουν τα παιδιά μεταξύ τους, με έναν άγνωστο συντελεστή μερικών εκατομμυρίων ψηφίων;

-Α τον μπαγάσα σκέφτηκα εγώ. Που πάει και τα βρίσκει ο άτιμος. Λίγο ακόμα να τον άφηνα να μιλάει και να…. που θα την έκανε την «τριχιά- τρίχα».



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου