Μεταξύ Δέκα Μικρών Μήτσων και διεφθαρμένης πολιτικής ελίτ

Πόση λύπη και απογοήτευση προκαλούν οι πολιτικές εξελίξεις. Εξελίξεις βέβαια, και ακόμα περισσότερο πολιτικές, πολύ δύσκολα μπορείς να χαρακτηρίσεις τα πεπραγμένα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μπορεί να σε παίρνει να κάνεις λόγο για απολιτικές θεατρικές οπισθοδρομήσεις,  για εξελίξεις όμως όχι, ίσως μόνο  για γεγονότα που παίρνουν δάνεια από τη σφαίρα του ρεαλισμού και κινούνται στη λογική της κεκτημένης ταχύτητας. 

 Με βάση λοιπόν αυτή την κεκτημένη ταχύτητα ο καθένας προσπαθεί να πειθαρχήσει στους αρχικούς του σχεδιασμούς και να κάνει αυτό που είχε προγραμματίσει από πολύ καιρό πριν. Ο πολίτης να επιδιώξει, τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές, να εξασφαλίσει όλο και κάποια μικροεκδούλευση από το κατάπτυστο κατά την προηγούμενη περίοδο πολιτικό σύστημα (έχετε άραγε αναρωτηθεί ποτέ γιατί ένα τριάντα τοις εκατό περίπου επιθυμεί διακαώς κάθε δύο χρόνια να γίνονται εκλογές;).

 Οι ευρωπαίοι ηγέτες να μιλούν, σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στη χώρα, για τα τρομερά της επιτεύγματα στον τομέα της οικονομίας, για την τροχιά που δεν πρέπει να αλλάξει, για τις αποκλίσεις που δεν πρέπει να γίνουν. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης να πουλάνε μια ιστορία επιτυχίας η οποία περισσότερο εξοργίζει παρά εμψυχώνει τον Έλληνα ψηφοφόρο που μόνο προσχηματικά θέλει να αντικαταστήσει αυτή την  πολιτική ελίτ που λυμαίνεται την χώρα  και  προσπαθεί με κάθε μέσο να παραμείνει στο τιμόνι της εξουσίας, βλέποντας απέναντί της το κόμμα των δέκα μικρών μήτσων να θέλει να αναλάβει τις τύχες της χώρας, χωρίς να δείχνει ότι συνειδητοποιεί ούτε στιγμή περί τίνος  πρόκειται. Διαφθορά παρακμή και ασυδοσία από τη μια, επιπολαιότητα, γελοιότητα, άγνοια, και δηλητηρίαση της πολιτικής ατμόσφαιρας από την άλλη. 

 Επένδυση στο φόβο τον πανικό και την απώλεια ψυχραιμίας από τη μια, πρόκληση δικαιολογημένης αβεβαιότητας από την άλλη. Μια μάχη μέχρι εσχάτων για την οριοθέτηση της καμένης γης, και τη διαχείριση της πιο ανέλπιδης πραγματικότητας, με πρωταγωνιστές αποτυχημένους πολιτικούς και ατάλαντους τηλεοπτικούς αστέρες. Πόσο μεγάλη σημασία  μπορεί να έχει λοιπόν το ποιος θα είναι αυτός που θα κόψει πρώτος το νήμα αυτής της κούρσας; όταν ο Έλληνας ψηφοφόρος ενδιαφέρεται μοναχά  για την στενή του προοπτική και φυσικά για την πιθανότητα να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στον τηλεφωνικό αριθμό του βουλευτή του; Κι  όταν αυτό που υπάρχει αποδεδειγμένα δεν μπορεί να αλλάξει, ενώ  αυτό το απρόβλεπτο σύνολο που έρχεται κομίζει μόνο ελπίδες προσωπικές και όχι συλλογικές;