Αρχή προβληματική και δύσκολη

Τα πρώτα δείγματα γραφής μιας κυβέρνησης που κατέλαβε την εξουσία για να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση, που μαστίζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια, διαφάνηκαν μόλις μέσα σε λίγες ώρες.   Θεωρητικολογίες, ναρκισσισμός, εναλλακτικό life style. Αφορμή στάθηκαν οι βιαστικές και αλλοπρόσαλλες δηλώσεις των υπουργών της. Ανθρώπων που μάλλον πρώτα μιλάνε και μετά σκέφτονται. Δεν ξέρω αν επιβεβαιωθούν οι χειρότεροι φόβοι μιας κυβέρνησης  που εξερχόμενη άφησε πίσω της σε κοινωνικό επίπεδο στάχτες και αποκαΐδια,  αλλά η πρώτη εντύπωση για τη νέα κυβέρνηση   είναι ότι έρχεται με πλήρη άγνοια κινδύνου για να καλλιεργήσει επαφές με  τη γνωστή και περιφερόμενη πελατεία της χώρας και να αποτελειώσει την κατάσταση για τους υπόλοιπους. Δεκαπεντε χιλιάδες νέοι επιστήμονες περίμεναν το 2015 να διαγωνιστούν μέσω ΑΣΕΠ  για μια θέση στο δημόσιο τομέα. Το όνειρο πολλών εξ αυτών μετατίθεται σε άγνωστο χρόνο. Για λόγους που ονομάζει ανθρωπιστικούς η κυβέρνηση προτιμάει να επαναστελεχώσει άμεσα το δημόσιο τομέα με 3.500 στον αριθμό καθαρίστριες, κηπουρούς, μάγειρες, διοικητικούς υπαλλήλους, σχολικούς φύλακες κα..

Μια κυβέρνηση που δε μοιάζει να απευθύνεται ούτε σε ακροατήριο ανέργων, μιας και διώχνει με το καλημέρα επενδύσεις  ούτε σε ιδιωτικούς υπαλλήλους μιας και γνωρίζει ότι η αύξηση του βασικού μισθού σ αυτή τη φάση όχι απλώς δε συνεπάγεται τόνωση της ενεργούς ζήτησης, αλλά μάλλον περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και ταφόπλακα πάνω στις προσδοκίες των ανέργων να βρουν δουλειά. Δε φαίνεται όμως να απευθύνεται ούτε  σε ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες μεσαίας κλίμακας, μιας και οι εξαγγελίες τους προς αυτούς υποστηρίζονται από ανυπόστατες πηγές χρηματοδότησης, αλλά ούτε και σε φοιτητές που ενδιαφέρονται πραγματικά για τις σπουδές τους. Σε ποιους απευθύνεται; Στους θιγμένους των πολιτικών της προηγούμενης κατάστασης που απέκτησαν κάποια συμβολική ισχύ.

Η επαναφορά δε με το καλημέρα του  δικαιώματος  του αιώνιου φοιτητή να επιβαρύνει με την παρουσία του τη δημόσια παιδεία συμβολικά βαρύνει την ατμόσφαιρα και δεν πρέπει να περάσει καθόλου στα ψιλά. Είναι απόφαση που συγκρούεται ευθέως με τη λογική του Αλέξη Τσίπρα να απευθύνει κάλεσμα επιστροφής στους επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Είναι απόφαση βγαλμένη από παλιά και αραχνιασμένα μυαλά που ενισχύει τις πιο βαριές προκαταλήψεις που έχει ο κόσμος για την Αριστερά.

Ας μη βιαστούμε, θα πει κάποιος, να τους κρίνουμε. Ας τους δώσουμε τα εύσημα για την επαναφορά, αν υλοποιηθεί, του μέτρου της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλους, Ας τους αφήσουμε να δούμε τι μπορούν να πετύχουν  εκεί που απέτυχαν οι προηγούμενοι: στην καταπολέμηση της διαφθοράς, την αντιμετώπιση της υψηλής φοροδιαφυγής, την αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ,  τη δημιουργία ενός κράτους φίλου προς τον πολίτη , όχι αντιπάλου. Να διασφαλίσουν και τα υπόλοιπα, τα στοιχειώδη, όπως πληρωμές, μισθών, συντάξεων, υποχρεώσεων του κράτους, εκτός χρέους, που μάλλον τα θεωρούν όλοι αυτονόητα. 

Να το κάνουμε, λοιπόν, σύμφωνοι. Να δώσουμε χρόνο ικανό για να δούμε που το πάνε. Αρκεί να δούμε δείγματα και λόγων και γραφής. Δείγματα που θα δείχνουν ένα δρόμο προοπτικής και για τους υπόλοιπους. Αυτούς που καλώς ή κακώς εξαρτώνται από την τύχη του ιδιωτικού τομέα. Γιατί  η ανθρωπιστική κρίση δεν έπληξε πρωτίστως τα σύμβολά της, ώστε να σπεύσουμε αποκλειστικά και μόνο στην αποκατάσταση των αδικιών εναντίων τους. Έπληξε κυρίως αυτούς που δεν είχαν καμιά σχέση με τις αιτίες που τη δημιούργησαν.  

Να δώσουμε όλοι πίστωση χρόνου, γιατί όχι. Τι καλύτερο έχουμε να κάνουμε. Αρκεί να δούμε μια κυβέρνηση που κατανοεί την πραγματικότητα και δεν αναλώνεται σε επίπεδο συμβολισμών και φαντασιώσεων. Μια κυβέρνηση που συνειδητοποιεί ότι ο πλούτος αυτός  που δήθεν θέλει να φορολογήσει έχει ήδη κάνει φτερά και αυγατίζει  σε φορολογικούς παραδείσους.

Αρκεί να δούμε μία κυβέρνηση, με μία, άντε δυο φωνές. Όχι αυτό το διαγωνισμό επιπολαιότητας και κακοφωνίας για το ποιος θα διώξει περισσότερες δουλειές, που επικρατεί σήμερα. Αρκεί να μην πιστεύουν ότι η εντολή που τους έδωσε ο λαός είναι ελευθέρας να κάνουν ότι έχουν στο κεφάλι τους.

Ο προηγούμενος πρωθυπουργός αποχωρώντας  έκανε ένα από τα χειρότερα λάθη του.

Υπερμεγενθύνοντας χονδροειδέστατα τη διάσταση του κινδύνου κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου μετέτρεψε την προπαγάνδα του φόβου σε μια καρικατούρα του αισθήματος. Το αποτέλεσμα, ήταν εξαιρετικά ανατρεπτικό: να κατέβει ο λαός στις κάλπες δίχως να σταθμίσει για την επιλογή του, κινδύνους υπαρκτούς, λογικούς, φυσιολογικούς.  Κινδύνους, των οποίων η γνώση  σε κρατάει σε διαρκή εγρήγορση.  Μια έγνοια του κινδύνου που σου επιτρέπει να αντιληφθείς ότι ο θρησκόληπτος που πιστεύει ότι όλα θα πάνε καλά όταν τηρήσουν οι άνθρωποι τα προτάγματα του ευαγγελίου κι ο Λαφαζάνης που πιστεύει το ίδιο επειδή θα υλοποιηθούν οι ιδέες του είναι η ίδια όψη ενός νομίσματος χωρισμένη στα δύο.