Η πρώτη γυναίκα που πάτησε στο φεγγάρι

Η κοπέλα, 32 ετών,πήγε στα γραφεία του ΙΚΑ-την περασμένη Παρασκευή. Της έδωσαν ένα βιβλιαράκι. Τίτλος, «Ατομικό βιβλιάριο Υγείας». Το κράτησε και αναστατώθηκε. Έπειτα το έβαλε σε μια τσάντα και το ξανακοίταξε στο σπίτι της. Του ριξε αρκετές ματιές  ακόμα και αναθάρρησε. Μετά το  έβαλε σ ένα συρτάρι και το ξαναέβγαλε αργά το βράδυ. Τότε την έπιασαν τα κλάματα.

 Εμένα όλα αυτά μου τα λέει μεταγενέστερα, κι ας μη με γνωρίζει πολύ καλά. Και ξαφνικά, λέει, ξεχάστηκαν σβησμένα καλοριφέρ, κακές σχέσεις με τους γονείς, χαλασμένοι αρραβώνες, προσωπικές αποτυχίες και βάσανα, και λαμποκόπησαν όλα τα απλά, τα πλυμένα ρούχα στο απέναντι μπαλκόνι, οι κεραίες, οι τέντες των σπιτιών, τα μανταλάκια, τα πουλιά που ξεχύθηκαν στους ουρανούς, κι ένας γκριζοφτέρουγος αητός που άρχισε να σφυρίζει σκοπούς της μακρινής άνοιξης.

 Ναι, ξαφνικά, αλλά ήταν καιρός. Γιατί για πρώτη φορά η Ελευθερία στα 32 της αποκτούσε  ατομικό βιβλιάριο υγείας και αυτό από μόνο του αρκούσε μάλλον για να αρχίσει να βλέπει ξανά τον κόσμο με τα μάτια ενός ερωτευμένου κοριτσιού.  Γιατί τούτος ο  χειμώνας των μνημονίων, μας γονάτισε. Σε βαθμό τέτοιο που να βλέπουμε τα αυτονόητα ως στέγες του κόσμου.

Την κοπέλα αυτή, που τη γνώρισα πριν από περίπου πέντε  χρόνια σε μια παντέρημη πλατεία που πετούσε φλόγες από τον καλοκαιρινό ήλιο, δεν την απασχολεί το γεγονός ότι μόνο κάποιος που χρειάστηκε να νοσηλευτεί αυτές τις ημέρες σε δημόσιο νοσοκομείο ένιωσε στο πετσί του την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας. Επειδή ακόμη βρίσκεται υπό την επίδραση της επιτυχίας του ορειβάτη, που κατακτάει σχεδόν αναπάντεχα την κορυφή ενός αυτονόητου στόχου. Ή ακόμη καλύτερα της πρώτης γυναίκας που πάτησε στο φεγγάρι και κατάφερε από εκεί ψηλά να κάνει μια έτσι και να χωρέσει ολόκληρη τη γη μέσα στην παλάμη της.

Η Ελευθερία, λοιπόν, που  ήταν μια από τις κοπέλες που διένειμε φυλλάδια από ένα γυμναστήριο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης  όταν με σταμάτησε στο δρόμο τότε, με παρακάλεσε πολύ ευγενικά, να την ακολουθήσω ως τον πάνω όροφο γιατί ήταν η τρίτη κατά σειρά ημέρα που δεν είχε οδηγήσει κάποιον για ενημέρωση. Από τότε τη συναντάω αρκετά συχνά στο δρόμο να μοιράζει φυλλάδια στους περαστικούς ή να τους καλεί ευγενικά να περάσουν σε κάποιο κατάστημα για μια ενημέρωση και όποτε μας δίνετε η ευκαιρία ανταλλάσουμε μερικές κουβέντες.

Μετά πέρασε αρκετά μεγάλο διάστημα μέχρι τελικά να την ξαναδώ πριν από μόλις μερικές ημέρες. Στεκόταν στην έξοδο μιας εμπορικής στοάς και δειγμάτιζε επιτόπου αρώματα σε ενδιαφερόμενες κυρίες. Κι έδειχνε χαρούμενη, ευτυχισμένη. Σα να είχε βγει από το κελί της και σκουντούφλησε πάνω στον ήλιο και θαμπώθηκε από το πολύ φως και άρχισε να τραγουδάει. Και την έβλεπες να δένει τα χέρια της πίσω από τη μέση της και να πετιέται χαμογελαστή στο πεζοδρόμιο και να αρχίζει παιχνιδιάρικα τις περιποιήσεις. Την έβλεπες να κάνει ακόμη και χαϊδολογήματα στις ηλικιωμένες κυρίες, στα φτερά και τους καρπούς τους, σα να ταν μικρά παιδιά ή περιστέρια.

 Έδειχνε πολύ ευχαριστημένη η Ελευθερία την τελευταία φορά που την είδα. Ήτανε όμορφα βαμμένη και περιποιημένη σα να έπρεπε να απευθυνθεί στον κόσμο, ως η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της ανθρωπότητας που είχε κατακτήσει τη Σελήνη. Κι ας της ξεκαθάρισαν από τη δουλειά ότι στον όλο σχεδιασμό δεν χωρούσαν σχέδια για οικογένεια και παιδιά. Κι ας της ανέβασαν στα ουράνια τον πήχη των προσδοκιών που είχαν από το πρόσωπό της. Κι ας έμοιαζε σχεδόν απραγματοποίητος ο στόχος των πελατών που της έθεταν ότι έπρεπε να φέρει στο κατάστημα, ως προϋπόθεση για να πάρει ένα μπόνους που θα έκανε κάπως πιο υποφερτό το μισθό της.  Δεν την ένοιαζαν πια καθόλου  όλα αυτά  ή τουλάχιστον δεν το έδειχνε.

 Της αρκούσε  να γυρίζει στο σπίτι, και να χαλαρώνει μετά τη δουλειά, μπροστά στον υπολογιστή της. Να μπορεί μετά να πηγαίνει στο γυμναστήριο κι όταν γυρίζει, να κάνει ένα ντους και να βλέπει λίγο τηλεόραση πριν να την πάρει ο ύπνος. Και να μη ξεχνάει να ρίχνει μια ματιά στο ατομικό της βιβλιάριο υγείας, σαν παιδί που περιεργάζεται το άλμπουμ με τα παιδικά του αυτοκόλλητα από το διάστημα. Να μη σκέφτεται πολύ την πραγματικότητα, και  να εξακολουθεί να κόβει βόλτες στους δρόμους τα απογεύματα του Σαββάτου. Και να πάει έτσι μέχρι και την άνοιξη ή και το καλοκαίρι και γιατί όχι να μπορεί να έχει ακόμα μια δουλειά με ένσημα και βιβλιάριο υγείας μέχρι το τέλος  του χρόνου κι ακόμη παραπέρα. Κι ο επόμενος χειμώνας, σε πείσμα των καιρών, να μην προλάβει ούτε τα άνθη της πορτοκαλιάς να ανάψει, προτού η Ελευθερία, η κοσμοναύτης, πάρει και μια μικρή αύξηση στα μπόνους της.