Painting: Leif Ostlund
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι το ίδιο ζήτημα που αντιμετωπίζω με το blog μου, το συναντώ και μέσα στα κοινωνικά δίκτυα. Το κοινό μοιάζει να μην επιφυλάσσει κανένα ουσιαστικό ρόλο σε κάποιον που δεν είναι εντελώς αριστερός ή εντελώς δεξιός. Η μοίρα του μοιάζει με των άθεων που οι φανατικοί των θρησκειών τους περιφρονούν περισσότερο απ τους αντιπάλους τους.
Ο ψίθυρος που εκπέμπει, δύσκολα μπορεί να αναμετρηθεί με τα ντεσιμπέλ των υπολοίπων. Απέναντι στους μεν αισθάνεται πάντα σαν προσκυνημένος λαδέμπορας στην κατοχή, ενώ απέναντι στους δε σαν Γαλάτης, χωρίς μαγικό φίλτρο. Κι ας αγαπάει και την ιδεολογία και τη λογική το ίδιο. Κι ας βάζει κι αυτός τον άνθρωπο πάνω απ όλα. Πάνω από τα κέρδη, αλλά πάνω κι από την ιδεολογική καταπίεση.
Λες και η μόνη πράξη που συγκρατήσαμε από το σχολείο είναι η διαίρεση, ενώ η πρόσθεση ή ο πολλαπλασιασμός να είναι πράξεις προδοσίας.
Θυμάμαι πόση απογοήτευση ένιωθα στο σχολείο όταν μάθαινα ότι ένας καλός μου φίλος προερχόταν από οικογένεια Δεξιών. Δεν το χωρούσε ο νους μου αυτό. Το ίδιο γινότανε κι από την απέναντι πλευρά. Γι αυτό και οι προεκλογικές περίοδοι που ζήσαμε σαν παιδιά άφηναν πάντοτε μια θολή αίσθηση στην αντίληψη που είχαμε διαμορφώσει ο ένας για τον άλλο. Περιττό να πω ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν πια μόνο εδώ. Έχω την εντύπωση ότι ακόμα και η φραγκική ισπανία έχει επουλώσει καλύτερα τις πληγές της. Στη χώρα όμως τη δική μας η κάθε μια στιγμή μοιάζει να είναι ιστορικά φορτισμένη και μείς κουλουριασμένοι γύρω από τα πληγωμένα γόνατά μας με το βλέμμα σταθερά καρφωμένο στο παρελθόν να είμαστε υπόλογοι για κάθε πράξη ή παράλειψή μας απέναντι σε όλα αυτά που μας διαμόρφωσαν, κάποιες φορές ακόμα και μεροληπτικά. Και να προσπαθούμε να σκεφτόμαστε να λέμε ή να κάνουμε αυτό που θα ευχαριστούσε τον πατέρα μας.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι το ίδιο ζήτημα που αντιμετωπίζω με το blog μου, το συναντώ και μέσα στα κοινωνικά δίκτυα. Το κοινό μοιάζει να μην επιφυλάσσει κανένα ουσιαστικό ρόλο σε κάποιον που δεν είναι εντελώς αριστερός ή εντελώς δεξιός. Η μοίρα του μοιάζει με των άθεων που οι φανατικοί των θρησκειών τους περιφρονούν περισσότερο απ τους αντιπάλους τους.
Ο ψίθυρος που εκπέμπει, δύσκολα μπορεί να αναμετρηθεί με τα ντεσιμπέλ των υπολοίπων. Απέναντι στους μεν αισθάνεται πάντα σαν προσκυνημένος λαδέμπορας στην κατοχή, ενώ απέναντι στους δε σαν Γαλάτης, χωρίς μαγικό φίλτρο. Κι ας αγαπάει και την ιδεολογία και τη λογική το ίδιο. Κι ας βάζει κι αυτός τον άνθρωπο πάνω απ όλα. Πάνω από τα κέρδη, αλλά πάνω κι από την ιδεολογική καταπίεση.
Λες και η μόνη πράξη που συγκρατήσαμε από το σχολείο είναι η διαίρεση, ενώ η πρόσθεση ή ο πολλαπλασιασμός να είναι πράξεις προδοσίας.
Θυμάμαι πόση απογοήτευση ένιωθα στο σχολείο όταν μάθαινα ότι ένας καλός μου φίλος προερχόταν από οικογένεια Δεξιών. Δεν το χωρούσε ο νους μου αυτό. Το ίδιο γινότανε κι από την απέναντι πλευρά. Γι αυτό και οι προεκλογικές περίοδοι που ζήσαμε σαν παιδιά άφηναν πάντοτε μια θολή αίσθηση στην αντίληψη που είχαμε διαμορφώσει ο ένας για τον άλλο. Περιττό να πω ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν πια μόνο εδώ. Έχω την εντύπωση ότι ακόμα και η φραγκική ισπανία έχει επουλώσει καλύτερα τις πληγές της. Στη χώρα όμως τη δική μας η κάθε μια στιγμή μοιάζει να είναι ιστορικά φορτισμένη και μείς κουλουριασμένοι γύρω από τα πληγωμένα γόνατά μας με το βλέμμα σταθερά καρφωμένο στο παρελθόν να είμαστε υπόλογοι για κάθε πράξη ή παράλειψή μας απέναντι σε όλα αυτά που μας διαμόρφωσαν, κάποιες φορές ακόμα και μεροληπτικά. Και να προσπαθούμε να σκεφτόμαστε να λέμε ή να κάνουμε αυτό που θα ευχαριστούσε τον πατέρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου