Κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από τη φύση του

Νέο δόγμα στην εθνική ασφάλεια: θα κάψουν, θα ρημάξουν, θα κουραστούν, θα φύγουν. Ένα δόγμα που εξυπηρετεί μονάχα τις δύο αντίπαλες πλευρές, αναρχικούς και ματ, αλλά στρέφεται εναντίον της ελληνικής κοινωνίας.

Νέο δόγμα και στις προσλήψεις στο δημόσιο με κατάργηση ΑΣΕΠ στην Παιδεία: Σε ξέρω, με ξέρεις, γνωριζόμαστε .Αντιδράσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για την δήθεν κατάργηση του βουλευτικού αυτοκινήτου και του ενός από τους δύο αστυνομικούς που φυλάσσουν τους βουλευτές.Ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στα άλευρα. Προαναγγελία εξεταστικών επιτροπών για να μάθει ο ελληνικός λαός κάτω από ποιες συνθήκες μπήκαμε στα μνημόνια, από αυτούς που παρατείνουν την εφαρμογή τους.

Νέα ήθη και στις διαπραγματεύσεις, ήθη που μας επιτρέπουν να πετυχαίνουμε την επέκταση των υποχρεώσεών μας απέναντι στους δανειστές, έναντι μηδενικού άμεσου ανταλλάγματος. Τί ωραία ατμόσφαιρα.

Και μετά ξανά στα γόνατα να εκλιπαρούμε τον Ντράγκι να μην αφήσει τις τράπεζες και το δημόσιο χωρίς ρευστότητα, τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους χωρίς λεφτά.

Και τα μισά από τα κουτσομπολίστικα περιοδικά να κυκλοφορούν με πρωτοσέλιδο το Βαρουφάκη με τη σύζυγό του να μας μιλούν για τη σχέση τους. Ενός Βαρουφάκη που πριν από λίγη ώρα ρίχνοντας φως στην επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης εξήγησε ότι ήταν εσκεμμένη η ασάφεια που χαρακτηρίζει τις διατυπώσεις των δύο πλευρών επί των συμφωνηθέντων. Ε, δε χάθηκε και ο κόσμος αν δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς πρόκειται να μας συμβεί.
Η κυβέρνηση μου δίνει την εντύπωση ότι από τη μια κολακεύεται από το επαναστατικό life style που της έχει αποδοθεί αλλά από την άλλη  μόλις τώρα έχει αρχίσει να συντάσσει το προεκλογικό της πρόγραμμα, δίνοντας το ελεύθερο σε κάθε υπουργό να κινηθεί μεταξύ των ασφυκτικών δημοσιονομικών περιθωρίων και των προσωπικών ιδεολογικών προταγμάτων του. Άρα εκτός από την υλοποίηση των μέτρων του μνημονίου θα κινηθεί προς κατευθύνσεις εσωτερικής κατανάλωσης που θυμίζουν μεν ιδεολογία αλλά χωρίς να έχουν άμεσο ενδιαφέρον για τους δανειστές της χώρας.

Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπόψη ότι υπάρχει μια πραγματικότητα που θέλει χιλιάδες σημερινούς εργαζόμενους να βρίσκονται ήδη προ των πυλών της ανεργίας, δεν είμαι σε θέση να πω με σιγουριά  πόσο χρόνο  χρειάζεται μια κυβέρνηση για να βάλει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας. Τέσσερις μήνες; Ένα χρόνο; Δύο χρόνια;  Υποψιάζομαι όμως ότι όσος χρόνος και να της δοθεί τελικά μάλλον θα ξοδευτεί  σε ατέρμονες συζητήσεις, υπαρξιακές ομφαλοσκοπήσεις και  αντιπαραθέσεις ιδεολογικού περιεχομένου. Είναι η γνωστή ιστορία του σκορπιού και του βατράχου από την αφρικανική παράδοση που με κάνει να  είμαι απαισιόδοξος. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση του, λέει, χωρίς να αλλάξει εντελώς προσανατολισμό και χαρακτήρα.