Η ελπίδα πεθαίνει προτελευταία…

Άρθρο. ....Επειδή τα προνόμια και οι απαρχαιωμένες δομές αντέχουν σαφώς περισσότερο. Αυτό αποδεικνύεται και από τη στάση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που με εξαίρεση τρεις (Ψαρρέα, Δημαράς, Μουσταφά), έναντι 146,  αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν κάποια από τα ακριβά τους  προνόμια, και δη τα βουλευτικά τους αυτοκίνητα ,παρά τις ξεκάθαρες συστάσεις του πρωθυπουργού.  Τρόπος του λέγειν ξεκάθαρες μιας και ο ίδιος και νέος είναι και έξυπνος είναι, και διορατικός γι αυτό μάλλον καταλαβαίνει καλά ότι έχει να αντιμετωπίσει  μια πολύ εύθραυστη  ισορροπία στο εσωτερικό του κόμματός του. Να πιαστούν, λοιπόν, οι νέοι βουλευτές κορόιδα έναντι των παλιών; ανήκουστο θα ήταν. 

Μ αυτά και μ αυτά ακόμη μια προεκλογική δέσμευση  του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι  περνάει στο καλάθι των αχρήστων, παρότι  έγινε έστω μια φιλολογική  προσπάθεια να υλοποιηθεί.Κι αυτή ήταν μια από τις δεσμεύσεις που σε σχέση με  τις υπόλοιπες, θα μπορούσε άνετα να υλοποιηθεί. Γιατί ενώ η κυβέρνηση δίνει τη μια μετά την άλλη τις μάχες της σημειολογίας είναι πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι δεν καταφέρνει να υλοποιήσει ούτε μια δέσμευση σαν αυτή που θα εξέπεμπε ένα μήνυμα υψηλού κοινωνικού συμβολισμού. Άλλωστε οι ίδιοι αυτοί οι βουλευτές δεν ήταν που χειροκροτούσαν προεκλογικά τον πρωθυπουργό όταν προανήγγειλε τις αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κοινοβουλίου;


Η προτροπή λοιπόν του πρωθυπουργού «να μη γίνουμε σαν τους άλλους» μάλλον έπεσε σε κενό πραγματισμού. Γιατί σ αυτή τη χώρα είτε το θέλουμε είτε όχι «εμείς και οι άλλοι» διαφέρουμε μόνο στη θεωρητική και ιδεολογική διατύπωση των πραγμάτων.

Καλύτεροι βέβαια δεν αποδείχθηκαν στην πράξη ούτε και οι βουλευτές των υπόλοιπων κομμάτων. Όλοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις,  πήραν κανονικά το αμαξάκι τους αγνοώντας το λαϊκό αίσθημα αλλά και την οικονομική συγκυρία.  Και για μια ακόμη φορά το πολιτικό προσωπικό της χώρας μοιάζει να σέρνεται πίσω από το κάρο. Όπως όταν βγάζει τα λεφτά του στο εξωτερικό για να τα προφυλάξει από τις δικές του πολιτικές και ύστερα ζητάει από τους πολίτες να στηρίξουν το τραπεζικό σύστημα με την εμπιστοσύνη τους.  Πόσο τραγική  φαντάζει τελικά σ αυτή τη χώρα η έλλειψη  προσωπικού παραδείγματος;