Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Τι έγινε προχθές στο Καυτατζόγλειο (ΣΧΟΛΙΟ)


Ήταν ένα από τα πιο περίεργα παιχνίδια της ομάδας μου, που έχω παρακολουθήσει . Περίεργο, επειδή δε θυμάμαι ποτέ να έχω δει άλλο αγώνα του Ηρακλή που ο διαιτητής να τον σπρώχνει  τόσο προκλητικά προς την αντίπαλη περιοχή. Η αλήθεια είναι ότι  ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για όλους μας. Δηλαδή να βλέπεις από τη μια την δική σου  ομάδα  που χρειάζεται τους βαθμούς της νίκης για να μπει με περισσότερο αέρα  στα πλέι οφ να καταβάλλει μια μεγάλη προσπάθεια κι από την άλλη μια Λάρισα να παλεύει τίμια και παλικαρίσια για να πάρει το αποτέλεσμα που χρειάζεται.


 Όταν το παιχνίδι, όμως, πλησιάζει  προς τη λήξη του  ο κόσμος αρχίζει καταλαβαίνει ότι  ο διαιτητής μοιάζει να προσπαθεί  να εμποδίσει τη Λάρισα να φτάσει στο στόχο της. Υπογραμμίζω το μοιάζει για να μη παρεξηγηθώ. Κανείς δε μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο κεφάλι ενός διαιτητή, γι αυτό δεν μπορεί να του καταλογίσει οτιδήποτε. Ο καθένας ωστόσο έχει το δικαίωμα να δημιουργεί τους δικούς του συνειρμούς.   Εκνευρισμός και θυμηδία αρχίζουν να κυριαρχούν στην εξέδρα. Ο κόσμος του Ηρακλή αρχίζει να δυσανασχετεί απέναντι σε κάθε σφύριγμα που κερδίζει η ομάδα του χωρίς να το αξίζει. Κοντά στο 95 ο διαιτητής δίνει ένα πέναλτι «μαϊμού» υπέρ του Ηρακλή και ο κόσμος στην κυριολεξία βράζει. Μοιάζει το γενικό κλίμα λες και  έδωσε το πέναλτι εναντίον μας κι όχι υπέρ μας . Σα να προσπάθησε να κάνει κακό στη δική μας κι όχι στην αντίπαλη ομάδα.
. Τα λεπτά που ακολουθούν μέχρι να εκτελεστεί το μαϊμού πέναλτι είναι μια ψυχολογική δοκιμασία για όλους μας. 

 Κάποιοι φίλαθλοι ειρωνικά αρχίζουν να φωνάζουν «Λαμία Λαμία» υπονοώντας την ομάδα που προφανώς ευνοούνταν από τον διαιτητικό τραγέλαφο. . Η επιβεβαίωση όμως των λόγων για τους οποίους υποστηρίζεις μια ομάδα  είναι πραγματικά ανακουφιστική. Ο κόσμος πια εκφράζεται φωναχτά. Να αδικήσουμε κι εμείς μια φορά, να δοκιμάσουμε πως είναι, λέγαν κάποιοι. Οι περισσότεροι όμως έβραζαν και το έδειχναν με κάθε πιθανό τρόπο.

Το πέναλτι εκτελείται από τον Περόνε και χάνεται. 


Ο κόσμος στις κερκίδες νιώθει τρομερά μπερδεμένος αλλά χειροκροτεί την ομάδα του, και μαζί τους παίκτες της Λάρισας που αποχωρούν από το γήπεδο πανηγυρίζοντας. Μερικοί οπαδοί κραυγάζουν και ερίζουν δεξιά κι αριστερά. Όσο όμως απομακρύνεσαι από το γήπεδο αισθάνεσαι μάλλον ανακουφισμένος που δε συμμετείχες σ ένα τέτοιο αθλητικό έγκλημα. Νιώθεις ότι αποδόθηκε κάποια δικαιοσύνη, ότι δεν έκλεψες από τον αντίπαλο αυτό που του ανήκε. Και τότε καταλαβαίνεις ότι ο οργανισμός σου δε θα το σήκωνε ποτέ να υποστηρίζεις μια ομάδα που δεν έχει ως πραγματική της φιλοσοφία την αγάπη για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισονομία. Μια ομάδα που δε θα γίνει, εύχομαι ποτέ,  παράρτημα κανενός ποδοσφαιρικού δυνάστη, καμιάς εγκληματικής οργάνωσης.  Μια ομάδα που μετράει και καταγράφει την ιστορία της σε στιγμές επώδυνες και αναμνήσεις βασανιστικές σε εμπειρίες όμως  που τελικά αξίζουν  πολύ περισσότερα. ως βιώματα, από πέτσινους τίτλους και ψεύτικες επιτυχίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου