Μπλογκόσφαιρα: Δημιουργία ή πόλεμος; (ΣΧΟΛΙΟ)

Το να διαθέτει κανείς σήμερα στο εξωτερικό  ένα δικό του blog αποτελεί συνήθως ένα εναλλακτικό στάτους που φανερώνει την επιθυμία κάποιου να εξαντλήσει κάθε δημιουργική του ανησυχία μέσα στο ασφαλές πλαίσιο ενός δικού του ανεξάρτητου μέσου ώστε να υπερκεράσει την όποια απουσία ευκαιριών μπορεί να συναντήσει στην καθημερινότητά του.

 Εκεί συναντάς συχνά πυκνά ανθρώπους που κατάφεραν να φτιάξουν τη δική τους ατμόσφαιρα βασιζόμενοι στο δικό τους υλικό. Στην Ελλάδα, όμως η μπλογκόσφαιρα, εξελίσσεται σε ένα ακόμη  πεδίο ακραίας αντιπαράθεσης  μέσα στο οποίο οι όποιες ιδεολογικές διαφορές  βαθαίνουν ακόμη περισσότερο τα διχαστικά ρήγματα και τα τείχη που έχουμε υψώσει ανάμεσά μας. Ένα πεδίο αντιπαράθεσης μέχρις εσχάτων όσων ονειρεύονται να δουν μια μέρα τη δική τους κοσμοθεωρία να γίνεται η απόλυτα κυρίαρχη αντίληψη στον κόσμο των αισθητών. Γι αυτό καταλαβαίνεις ότι ενώ ο  υπόλοιπος κόσμος προσπαθεί σήμερα να στύψει το μυαλό του και κάτι νέο να δημιουργήσει,  εμείς εδώ  χρησιμοποιούμε αυτό το εργαλείο της επικοινωνίας για να διατυπώνουμε απλώς απόψεις. Να μιλάμε, να μιλάμε, να μιλάμε.  Δε βλέπεις σχεδόν  πουθενά πια δημιουργική διάθεση, τόλμη και ρίσκο στην έκφραση και τη δημιουργία. Άπαντες ασχολούνται με θέματα αμιγώς πολιτικά, συντεχνιακά και ιδεολογικά κατά βάση στην πραγματικότητα. Ακόμη και οι καλλιτέχνες μιλούν περισσότερο για την πολιτική και τις διαδικασίες παρά για τη δουλειά τους. Λες και το να μη μιλά κανείς από το πρωϊ ως το βράδυ για τις πολιτικές και συντεχνιακές εξελίξεις σε μια χώρα που μόνο τέτοιες παράγει,  φανερώνει κάποια  μορφή αδιαφορίας απέναντι στα κοινά.

Γι αυτό, παρακαλώ να με συγχωρέσετε όσοι παρακολουθώντας αυτό εδώ το μπλογκ διαπιστώσατε ότι το τελευταίο διάστημα έχει γίνει μια κάποια στροφή προς μια πιο ήπια φόρμουλα δημοσίευσης πληροφοριών και ειδήσεων. Δεν άλλαξε καθόλου το πνεύμα του Blog, σας διαβεβαιώνω, όμως, σε οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου,   πρέπει να έχεις αποκτήσει μια άλφα ικανότητα προσαρμογής, γι αυτό κι εγώ προσπαθώ να προσαρμοστώ σε μια πραγματική κατάσταση διατηρώντας, όμως στο ακέραιο τις δημιουργικές μου ανησυχίες. Βέβαια, να κράζω δε θα με δείτε, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που έχετε συνηθίσει να βλέπετε. Να ξέρετε όμως ότι χρειάζεται μεγάλη αυτοσυγκράτηση για να διατηρήσει κανείς μια φωνή ψύχραιμη και ρεαλιστική που φιλοδοξεί όμως και να ακούγεται  μέσα σ έναν ορυμαγδό κραυγών και αντηχήσεων. Αλλά σίγουρα θα δείτε και άφθονη κριτική προς όποια κυβέρνηση υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει. Ακόμα κι αν η όποια νύξη κριτικής διάθεσης απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση δεν είναι ακόμη τόσο της μόδας, ή και σε ορισμένες περιπτώσεις δαιμονοποιείται λιγάκι χοντροκομμένα , η αλήθεια είναι ότι  δεν νιώθω καμιά ανάγκη να αποδείξω  ότι δεν είμαι εχθρός της πατρίδας ή τσιράκι του Σόιμπλε, για να φανώ περισσότερο πατριώτης ή ριζοσπάστης ή και προοδευτικός, με την καλή έννοια. Νοιάζομαι για το καλό της χώρας μου, του πλανήτη συνολικά, τουλάχιστον όσο και οι υπόλοιποι και έχω καταναλώσει στη ζωή μου πολλές ώρες πολιτικής περίσκεψης για να μπορώ να καταλάβω τι είδους σύγχυση κυριαρχεί μέσα στην ψυχή ενός αναρχικού που κονομάει από την Google, ενός προοδευτικούς υπερπατριώτη, ενός αριστερόστροφου ή δεξιόστροφου συνομωσιολόγου,  ή  κάθε αγουροξυπνημένου που ξαφνικά ένα πρωί αποκτά πολιτική σκέψη. Δε θα επιδιώξω, όμως ποτέ να επιβιώσω πουλώντας φθηνή ιδεολογία ούτε να κερδίσω περισσότερους εχθρούς και φίλους δηλαδή κοινό παίρνοντας θέση στον πόλεμο των άκρων. Γιατί η άκοπη ιδεολογία τελικά είναι απλώς παρά ένας από τους ενδεχόμενους τρόπους για να πορευτεί μια κοινωνία προς το αύριο. Οι χάρτες δεν είναι θέσφατα. Είναι απλά οδηγοί. Σου λένε πως θα φτάσεις στον προορισμό που φαντάζει ιδανικός στα μάτια σου. Όχι πως θα φτιάξεις έναν προορισμό ιδανικό για όλους.

Θεωρώ, ότι η χώρα μας περισσότερο από ποτέ έχει  ανάγκη από δημιουργία, αξιοκρατία, προσωπική ευθύνη, πραγματική δικαιοσύνη και συλλογικότητα και στη δική μου προσωπική ιδεολογία περικλείεται κυρίως αυτά τα ζητούμενα .  Να αρχίσει, λοιπόν, να πλημμυρίζει ξανά η χώρα από μικρά και μεγάλα έργα ανθρώπων, από πράγματα χειροπιαστά, από νέες ιδέες που θα μπαίνουν σε εφαρμογή. Να κατανοήσουμε ότι δικαιοσύνη χωρίς ισονομία είναι συνθήκη χειρότερη κι από τη πιο σκληρή απουσία δικαιοσύνης.  Να αρχίσει η χώρα να δίνει για πρώτη φορά ευκαιρίες στους άξιους, να παρακάμψει τους ημέτερους.  Δεν χρειαζόμαστε πια μετεμφυλιακές ατμόσφαιρες, ούτε παρωχημένες ιδεολογικές διενέξεις. Φτάνει ο ζόφος των λέξεων. Γιατί, τελικά, η λύση για τα προβλήματα μιας χώρας  που έχει βγει από μια περίοδο απελπισίας δεν είναι να αρχίσει  να μπαίνει σε άλλη μια περίοδο βολικών ψευδαισθήσεων. Άλλωστε, οι λέξεις από μόνες τους δεν είναι ικανές για να καρπίσουν. Και  τα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας είναι τόσο υπαρκτά όσο και το αδυσώπητο ερώτημα: θα τα αντιμετωπίσουμε τώρα ή θα τα αφήσουμε για τις επόμενες γενιές;  Ας γίνουμε λοιπόν όλοι μας λιγάκι πιο δημιουργικοί και πιο ουσιαστικά πολιτικοποιημένοι μέσα από τη δουλειά και την προσωπική μας στάση . Ας γίνουμε καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε κι ας τακτοποιήσουμε λιγάκι το μέσα μας προτού εκστρατεύσουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο.