Κάντο όπως ο Σταλόνε

Απόγευμα Πέμπτης, έξω από γνωστό θέατρο της Θεσσαλονίκης, με πλησιάζει ένας άστεγος και μου πουλάει ένα πακετάκι χαρτομάντιλα. Πιάνουμε κουβέντα για αρκετή ώρα, μου μιλάει για τη ζωή του, θέλει να μάθει πράγματα για τη δική μου. Καταλαβαίνω ότι με παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά κι εγώ ακούω πολύ προσεκτικά όσα έχει να μου πει.

Πολύ γρήγορα, προσπαθώντας να συνδέσει όλα αυτά που λέει με τα ενδιαφέροντά μου αρχίζει να μου απαριθμεί ιστορίες ανθρώπων που κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή, ενώ κάποτε υπήρξαν άστεγοι. Όλες οι ιστορίες φυσικά που μου αφηγείται διαδραματίζονται στην Αμερική.

-Πρέπει να σπεύσεις, μου λέει. Να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Το πρόβλημά σου είναι ότι δεν ανήκεις σε καμιά από τις δύο κατηγορίες ανθρώπων που συνήθως κάνουν μεγάλες καριέρες στο χώρο του θεάματος: Δεν είσαι δηλαδή ούτε εύπορος, ούτε απελπισμένος. Αν, για παράδειγμα, ήσουν απελπισμένος, σήμερα θα κουβαλούσες μαζί σου και θα μοίραζες σε ηθοποιούς, παραγωγούς, διανομείς, μερικές επαγγελματικές σου  κάρτες. Αντίθετα εσύ ήρθες εδώ  για να απολαύσεις μια θεατρική παράσταση. Σου το λέω ξεκάθαρα λοιπόν, ότι αν ο Σταλόνε, ο πιο γνωστός απ όλους τους αστέγους, αγαπούσε το θέατρο και το σινεμά με τον τρόπο που το κάνεις εσύ, σήμερα θα έμενε ακόμα στους δρόμους. Αλλά και η Μαντόνα, αν είχε ένα σπίτι για να μείνει, ή μια οικογένεια για να την φροντίζει δε θα είχε φτάσει ποτέ σ αυτά τα ύψη, να το ξέρεις. Γι αυτό ,μου λέει, ξεβολέψου, όσο είναι καιρός. Βγες από τα καταφύγια που έχεις επινοήσει.  Πες ότι είσαι άστεγος, πες ότι είσαι απελπισμένος. Αλλιώς δεν έχεις καμιά τύχη. Γι αυτό θα σου το πω ξανά: δεν αρκεί να αγαπάς αυτό που κάνεις. Πρέπει να είσαι απελπισμένος.