Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Καθόλου δεν συγκινήθηκες, ρε άκαρδε;

Πίνακας: Van Gogh

ΧρονογράφημαΕκείνοι οι τραπεζικοί  υπάλληλοι που είναι εξοικειωμένοι με το έργο τους δε θα εκπλαγούν αν μάθουν ότι μια ανοησία ενός συναδέλφου τους είχε στερήσει οριστικά τον ύπνο από μια ηλικιωμένη κυρία.
«Αν δεν αλλάξετε την ταυτότητά σας αμέσως, την επόμενη φορά δε θα πάρετε σύνταξη» της είπε κι εκείνη πλάνταξε στο κλάμα. Επιπλέον εξήγηση καμιά. Οι άνθρωποι πλέον δεν εξηγούν παρά μόνο τα απαιραιτήτως αναγκαία, σκέφθηκε η γυναίκα και έτρεξε στο φωτογραφείο..
Η ταυτότητα είναι το πιο κρατικό έγγραφο. Η ταυτότητα αναμφισβήτητα είναι πιο καυστική από ότι νομίζετε αλλά η κάψα της είναι μια ειρωνική φωτιά τυλιγμένη με ζελατίνα μέσα σε ένα υπόγειο ρεύμα ελαφρότητας που διατρέχει σαν κλωστή την ιστορία. Η ταυτότητα, λοιπόν, είναι επικίνδυνο πράγμα, γι αυτό και ο νόμος απαιτεί την αλλαγή της μόνο κάτω από πολύ αυστηρές προϋποθέσεις.
 Βέβαια, ο τραπεζικός υπάλληλος τέτοιες προϋποθέσεις δεν είχε αναφέρει στην ηλικιωμένη κυρία, η οποία έφυγε από την τράπεζα σχεδόν ντροπιασμένη με τον εαυτό της που δεν κατάφερε να επιμείνει περισσότερο ώστε να αποσπάσει από το στόμα του υπαλλήλου  κάποια πειστική εξήγηση.
 Η ταυτότητα, όμως, ακόμα και άριστα διατηρημένη, όπως ήταν την κυρίας, είναι ο φονιάς που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Η ταυτότητα είναι ότι ακριβώς συμβαίνει σ ένα ληξιαρχικό έγγραφο όταν συνουσιάζεται μ ένα απολυτήριο λυκείου. Η ταυτότητα είναι το παιδί που η μάνα του δε θα δεχτεί ποτέ ότι γερνάει, είναι ο αρχαίος πρόγονος ενός εφηβικού μεσημεριού, είναι τα γαλαζοπράσινα νερά πάνω στα οποία είναι προσαραγμένη η φεγγαρόβαρκα του τελευταίου μας καλοκαιριού πριν την ενηλικίωση, είναι η κλωστή ενός χαρταετού που κάποτε την έσπασε ο ίδιος για να το σκάσει μ έναν αητό των βουνών.

Γ ι αυτό ρε μαλακισμένο η ταυτότητα δεν επικαιροποιείται ποτέ, παρά μόνο κάτω από τις εξαιρετικά ιδιαίτερες συνθήκες που προβλέπει ο νόμος. Δεν επικαιροποιείται, επειδή έτσι σου καύλωσε, ιδιαίτερα σε άτομα μεγάλης ηλικίας γιατί καταβαραθρώνει την ψυχολογία τους. Γιατί ανάμεσα σε όλα τα έγγραφα που κουβαλάμε πάνω μας σε όλη μας τη ζωή είναι το πιο βαθιά ριζωμένο χάρη φυσικά στη φωτογραφία που συχνά μας παρηγορεί μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τη φωτογραφία που συνήθως αποτυπώνει τον εαυτό μας όπως θα θέλαμε να τον θυμόμαστε. Αυτή τη φωτογραφία που μας κάνει να ξεχνούμε ότι μεγαλώνουμε και να νομίζουμε ότι δεν είμαστε εμείς που αλλάζουμε, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος. Αυτή τη φωτογραφία που μας κρατάει ακόμα λίγα μέτρα πάνω από την πραγματικότητα, ρε αλήτη.
 Ο αναγνώστης μπορεί τώρα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Προφανώς όμως μερικές φωτογραφίες από ταυτότητες είναι πιο ακριβείς από άλλες. Αλλά τι να την κάνεις την ακρίβεια όταν δεν σε κάνει ευτυχισμένο; Κι  από ακρίβεια άλλο τίποτα στην καινούργια φωτογραφία που αναγκάστηκε να βγάλει πια η ηλικιωμένη κυρία. Αλλά πες μου ρε κάθαρμα των διαδικασιών, θα έστελνες ποτέ τη μάνα σου να σκοτώσει την εφηβική της εικόνα και να μάθει να ζει με τη γεροντική, ώστε να προστατεύσεις δήθεν το ασφαλιστικό σύστημα από την απειροελάχιστη πιθανότητα να δώσει μια ακόμα φαύλη σύνταξη;
Κι επειδή πολλά προβλήματα δημιουργούνται από το τίποτα πια επειδή τέτοιοι αναίσθητοι υπάλληλοι πιέζουν κάθε τόσο  τους πελάτες τους για λόγους δήθεν προστασίας του συνταξιοδοτικού συστήματος και διευκόλυνσης της ταυτοποίησης των συνταξιούχων με τα επίσημα έγγραφα που κρατούν, έχω να δηλώσω ότι η επιμονή εκείνου του υπαλλήλου ήταν τουλάχιστον φτηνή, ένας χαρακτηρισμός που μάλλον δεν με ευχαριστεί όσο θα έπρεπε.
 Γι αυτό πες μου ρε άνθρωπέ μου. Τι ήθελες και έστειλες εκείνη την ταλαιπωρημένη γυναίκα να βγάλει νέα ταυτότητα, δηλαδή νέα και επίκαιρη φωτογραφία, αδιαφορώντας για τις πιθανές επιπτώσεις που  μπορεί να είχε αυτή η διαδικασία στην ψυχολογία της;
Σε πια προσωπικά ελατήρια υπάκουσες, μήπως στην επιθυμία σου να ικανοποιήσεις πάνω σ αυτό το γερασμένο κορμί που σε βλέπει σα μικρό θεό επειδή πιστεύει ότι η απόδοση της σύνταξή της εξαρτάται από εσένα, τα πιο τυπολατρικά από τα σαδιστικά σου αισθήματα; Δε σου έφτανε το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια την έβλεπες τη γυναίκα αυτή να παίρνει ανελλιπώς τη σύνταξή της και άρα τη γνώριζες;
Δε συγκινήθηκες ρε άκαρδε από το γεγονός ότι στη φωτογραφία της ταυτότητάς της αποτυπωνόταν ένα 17χρονο κοριτσάκι που διέτρεξε σχεδόν έναν αιώνα ζωής θέλοντας να πιστεύει ότι δεν είχε αλλάξει και πολύ από εκείνη τη φωτογραφία;
Δε σκέφτηκες καν εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα που έβγαλε εκείνη τη φωτογραφία;
Ούτε τα μικρόψυχα κουτσομπολιά των φιλενάδων της σκέφτηκες, ρε αναίσθητε, που μεταξύ τους βέβαια είχαν καταλάβει το λόγο για τον οποίο την είχες στείλει στο γραφείο ταυτοτήτων κι ας παρίσταναν μπροστά της τις έκπληκτες.
Πίσω από την πλάτη της, όμως, σε δικαιολογούσαν ρε τομάρι, ξέρεις γιατί;
Επειδή ζήτησες μόνο από εκείνη να αλλάξει ταυτότητα και όχι από τις υπόλοιπες.
Κι όπως ξέρεις, ρε κάθαρμα, οι γυναίκες, ακόμα και σ αυτή την ηλικία, κάτι τέτοιες διαφοροποιήσεις τις εκλαμβάνουν πάντα ως κομπλιμέντα.
«Μη βλέπεις εμάς που ακόμα μοιάζουμε με τη φωτογραφία στην ταυτότητά μας, και η τράπεζα μας εμπιστεύεται, όμως η Μαρίκα είχε σπάσει πολύ απότομα τα τελευταία χρόνια», λέγανε ρε αχαΐρευτε, μεταξύ τους οι μπαμπούσκες.
Και πρόσθεταν ρε ξεφτιλισμένε υπάλληλε της συμφοράς:

«Ξέσπασε κι αυτό το σκάνδαλο με τις συντάξεις Μαϊμου κι οι άνθρωποι θέλουν να εξασφαλίσουν ότι οι συντάξεις μας δε θα πάνε σε ξένα χέρια. Άδικο είναι; Καταλαβαίνεις τώρα πως σκέφτεται το κράτος…»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου