Η υποκρισία Ελλήνων και Γερμανών πολιτικών για το θέμα των αποζημιώσεων (ΣΧΟΛΙΟ)

Φιλολογικές και μόνο ήταν οι δηλώσεις συμπάθειας προς τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας  από κορυφαία στελέχη της γερμανικής πολιτικής σκηνής, που έγιναν κατά κύματα το τελευταίο διάστημα. Κάποιοι βιάστηκαν να ερμηνεύσουν τις δηλώσεις Γκάουκ και Μέρκελ ως άνοιγμα για ενδεχόμενη καταβολή αποζημιώσεων ώσπου σήμερα νωρίς το μεσημέρι ο Γερμανός κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφεν Ζάιμπερτ φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι η γερμανική στάση για την ελληνική διεκδίκηση πολεμικών επανορθώσεων δεν έχει αλλάξει ούτε κατά κεραία, βάζοντας στη θέση του τον Γερμανό πρόεδρο του  οποίου οι δηλώσεις ήταν αρκετά ξεκάθαρες και προωθητικές ώστε να επιδέχονται οποιασδήποτε εναλλακτικής ερμηνείας.

 Τώρα, αν υπάρχει από την ελληνική κυβέρνηση η βούληση να εξαντλήσει τις όποιες πιθανότητες δικαίωσης του ελληνικού κράτους για τις ναζιστικές θηριωδίες και τα κατοχικά δάνεια προφανώς πρέπει να αποτανθεί στα αρμόδια διεθνή δικαστήρια αφού πολιτική λύση ούτε και εδώ διαφαίνεται στον ορίζοντα. Ακολουθώντας αυτή την επιλογή πιστεύω ότι ακόμα και μια ηθική δικαίωση θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη ιστορική αξία από τις όποιες υποκριτικές φανφάρες  κατά καιρούς εκτοξεύουν οι Γερμανοί πολιτικοί για να δείξουν ότι διαθέτουν ακόμα στην κουλτούρα τους κάποια πανανθρώπινα χαρακτηριστικά. Ποιο θα ήταν όμως το πρόβλημα που θα προέκυπτε από μια τέτοια ηθική δικαίωση; Μα ότι θα έμπαινε οριστικά ταφόπλακα πάνω σε ένα κεφάλαιο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που ενδείκνυται όσο λίγα για εσωτερική κατανάλωση. Και επικοινωνιακά τώρα, σε μια περίοδο όπου η ασάφεια και η εσκεμμένη ρευστότητα μοιάζουν με ρυθμιστές εξελίξεων, μάλλον δεν είμαστε για τέτοια.
Ωστόσο, αν δεν αποταθούμε,  αμέσως μάλιστα-πότε θα έρθει αυτή η κατάλληλη συγκυρία- στα αρμόδια δικαστήρια θα σημαίνει ότι κι εμείς ως χώρα βολευόμαστε μέσα από τη διαιώνιση αυτής της εκκρεμότητας, κρατώντας ζωντανό ένα συμβολισμό που εξυπηρετεί πολλαπλές επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Φοβάμαι όμως  ότι επειδή το κυνήγι χιμαιρών είναι ένα από τα τελευταία πράγματα που έχουν απομείνει  να μας ενώνουν, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει θεαματικά ούτε σ αυτό το πεδίο.