Σαν Βούλγαρος πρίγκιπας του παραμυθιού πάνω σε γαϊδούρι

Πριν από μερικές ημέρες μια καλή μου φίλη μου λέει ότι υπάρχει μια εξαιρετική περίπτωση γυναίκας που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσω.

 -Χάρη, μου λέει, η κοπέλα αυτή  έχει όλο το πακέτο, είναι έξυπνη, είναι μορφωμένη, είναι όμορφη σαν μοντέλο και το κυριότερο απ όλα νομίζω ότι εσείς οι δύο πρέπει οπωσδήποτε να συναντηθείτε γιατί πιστεύω ότι ταιριάζετε πολύ. Είναι εξαιρετική κοπέλα και θέλει να βρει κάποιον που να την γεμίζει, αλλά μέχρι στιγμής όλα της τα ραντεβού έχουν  καταλήξει μάλλον σε αποτυχία. Πιστεύω, λοιπόν, ότι εσύ είσαι ο κατάλληλος.

Εγώ όση ώρα μου τα λέει αυτά  φαντάζομαι τον εαυτό μου να είμαι πάνοπλος πριν από τα χρόνια της κρίσης και   γεμάτος αυτοπεποίθηση  να ρίχνομαι στη μάχη απέναντι σε μια ολόκληρη στρατιά από ανταγωνιστές μου σαν μεσαιωνικός ιππότης του οίκου των Λάνιστερ και αφού τους χαρίζω με το σπαθί μου το θάνατο που τους αξίζει, να ζητάω από την υπέροχη δεσποσύνη να ανέβει στο άλογό μου για  να τρέξουμε μαζί έως τα βάθη της πεδιάδας μέχρι να γίνουμε μια κουκκίδα στην άκρη του ορίζοντα.

Σήμερα, όμως, έπειτα από έξι χρόνια ύφεσης, οικονομικής κρίσης, ψυχικής ταλαιπωρίας και μιζέριας η κατάστασή μου είναι αρκετά διαφορετική. Η ψυχολογία μου έχει αλλάξει δραματικά. Η αυτοπεποίθησή μου έχει σχεδόν καταρρεύσει. Και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ σχετικά με το τι πρέπει να κάνω με αυτή την κοπέλα είναι το εξής: Να την αφήσω να βγει με πέντε έξι ακόμα κι όταν με το καλό τα στάνταρ της πέσουνε όσο πιο χαμηλά γίνεται επειδή θα χει σπάσει τα μούτρα της με τον κάθε άσχετο να εμφανιστώ εγώ σαν Βούλγαρος πρίγκιπας του παραμυθιού πάνω σε γαϊδούρι και να κάνω τη διαφορά.