Μια ζωή αργότερα

Painting: Qiang Huang

Χάρης Καραγκουνίδης-Θεσσαλονίκη, 29 Σεπτεμβρίου 2015

Από τον δρόμο που βρίσκεται έξω από το διαμέρισμά της στο κέντρο της Θεσσαλονίκης φαίνονται μερικοί ενδιαφέροντες πίνακες που μοιάζουν να απαγγέλουν σιωπηλά μερικές αράδες από ένα μυστηριώδες κινέζικο ποίημα. Λιγότερο βαθυστόχαστο αλλά πιο χαρμόσυνο είναι το φως που λούζει το καθιστικό της, γεμάτο από βαριά αλουστράριστα έπιπλα που μοιάζουν να κρύβουν στα συρτάρια τους σωρούς από κοπριά του παρελθόντος.

 Όταν μαθαίνεις ότι το όνομά της είναι Μαγδαληνή σκέφτεσαι αμέσως ότι είναι μάγισσα. Μάγισσα της πόλης που σημαίνει ότι παριστάνει τη συνταξιούχο. Πριν από μερικές ημέρες, στέκεται στο παράθυρο του ισόγειου σπιτιού της και με φωνάζει να τη βοηθήσω επειγόντως. Εγώ, όπως πλησιάζω από τον δρόμο, από τον οποίο περνώ τυχαία, ρίχνω μια ματιά μέσα στο σπίτι της. Κάτι ζωγραφιές με ψάρια παντού στον τοίχο, τασάκια, βιβλιοστάτες, μικρά αγαλματίδια κηροπήγια, λάμπες προβολής, μεσαιωνικές μυθολογικές γκραβούρες, έπιπλα για παραθεριστικό, μπιχλιμπίδια, αμερικανιές.

Όλη αυτή η κακόγουστη διακόσμηση είναι τοποθετημένη με έναν τρόπο που προσεγγίζει μια απόκοσμη ομορφιά μέσα από μια συγκεχυμένη αισθητική.

Αν και με υπνωτίζει από την αρχή με τα κατακόκκινα μάτια που ρίχνει πάνω στα σκοτεινά νερά της πορείας  μου είναι τόσο πειστική και εμπνευσμένη όταν εκλιπαρεί για τη βοήθειά μου που καταλαβαίνω αμέσως ότι όλο αυτό είναι φαινομενικά πιο δυσνόητο απ ότι νομίζω.

-Κύριε, βοηθήστε με, μου λέει. Σας παρακαλώ πολύ. Θέλω να πάτε και να φωνάξετε την αδελφή μου που μένει στον διπλανό δρόμο στον αριθμό 68 και να της πείτε από το θυροτηλέφωνο ότι η Μαγδαληνή τη χρειάζεται αμέσως για να την πάει στην τουαλέτα. Όμως, να πάτε τώρα, κύριε. Όχι αργότερα. Όχι αργότερα.

Κατάλαβε ότι ήμουν πολύ πρόθυμος να την εξυπηρετήσω, αλλά μέχρι να πάω και να γυρίσω όργωσα ολόκληρη την Κίνα για να πείσω τον εαυτό μου ότι ο μυστικισμός του βλέμματός της δεν είναι ένα είδος απάτης, αλλά ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, που αποτελείται από κουάρκ, ηλεκτρομαγνητικά κύματα, αστέρια, φεγγαρόσκονη, ξέφωτα και ηλεκτρισμένες λίμνες.

-Λυπάμαι κυρία, της λέω όταν γυρνώ. Δεν βρήκα τον αριθμό 68. Κοίταξα και στον αριθμό 67 αλλά ούτε κι εκεί υπήρχε το όνομα που μου είπατε.

-Μα είναι ακριβώς απέναντι το σπίτι της αδελφής μου. Να εκεί. Πηγαίνετε και  θα το βρείτε. Είναι μεγάλη ανάγκη πείτε της να κατέβει αμέσως και να με βοηθήσει να πάω στην τουαλέτα. Αλλά πηγαίνετε τώρα. Όχι αργότερα, όχι αργότερα.

Ξαφνικά ένιωσα σαν ένα αιωρούμενο σωματίδιο σε μια τετραδιάστατη επιφάνεια που προσπαθεί να γίνει πραγματικότητα όταν βρέθηκα μπροστά σ έναν τοίχο να τον κοιτάζω σε μια προσπάθεια να εξωτερικευθεί η ψυχή μου και να εσωτερικευθεί το σώμα μου.

Υποτίθεται ότι εδώ είναι ή τουλάχιστον ήταν το 68, άρα και η αδελφή της, οπότε καταλαβαίνω ότι αυτός ο γκρίζος τοίχος που είναι το μόνο που βλέπω , κατά ένα παράξενο τρόπο αποπνέει μια μοναδικά εγκάρδια ενέργεια εσχατολογικής ευφορίας. Σκέφτομαι ότι οι συμβατικοί πεζοπόροι είναι μάλλον πολύ χοντροκέφαλοι για να συλλάβουν ετούτη την αυτοκατευθυνόμενη εμπειρία.

Και πάνω ακριβώς που αρχίζω να διακρίνω τα ίχνη απ το περίγραμμα κάποιας παλιάς πόρτας που φαίνεται πως έχει εντοιχιστεί εδώ και χρόνια ξεκινώ μέσα στο μυαλό μου έναν ακόμη γύρο καταπίεσης, ενώ με πλησιάζει μια κυρία και με ρωτάει τι ψάχνω να βρω.

Της εξηγώ πως είμαι περαστικός και ψάχνω για την αδελφή μιας ηλικιωμένης κυρίας που επείγεται να πάει στην τουαλέτα.

-Μη δίνεται σημασία, μου λέει. Με όλους τους περαστικούς τα ίδια κάνει. Συνηθίζει να αναστατώνει τον κόσμο εδώ και πολλά χρόνια..

-Είστε σίγουρη ότι δε χρειάζεται κάποια μορφή βοήθειας; λέω εγώ

-Ναι, γι αυτό πηγαίνετε στη δουλειά σας μου λέει. Μη χάνεται το χρόνο σας. Κι αν περάσετε μπροστά απ το παράθυρό της και σας ξαναφωνάξει να της πείτε: Αργότερα, αργότερα…

Όταν τελικά έριξα μια ματιά προς το παράθυρο της γριάς μάγισσας και είδα ότι ήδη είχε φωνάξει μια κοπέλα που πιθανών να της έλεγε ακριβώς τα ίδια με μένα πείστηκα ότι όλο αυτό ήταν ένα απίστευτο ξόδεμα χρόνου και ξεκίνησα να φύγω.

Όταν όμως έκανα μερικά λιγοστά μέτρα αμέσως σκέφτηκα ότι δε θέλω σε καμιά περίπτωση να γυρίσω  το κεφάλι μου προς το μέρος της ότι κι αν άκουγα. Κυρίως, επειδή είχα αποφασίσει να μην εκστομίσω εκείνο το αφόρητο «αργότερα» που φρόντισε, όπως φαίνεται να την έχει μισοτρελάνει την ηλικιωμένη γυναίκα.

Γιατί ποιος τελικά μπορεί να πει, πόσα «αργότερα» έχει ακούσει αυτή η βασανισμένη ψυχή σε μια ολόκληρη ζωή μέχρι να φτάσει σήμερα στο σημείο να αναζητάει παρηγοριά όχι απλώς στη συντροφιά κάποιου, αλλά στην άμεση ικανοποίηση μιας ανάγκη της, μιας επιθυμίας της, ενός  θέλω της.

Νομίζω, λοιπόν, ότι εκείνο που προσπαθεί να κάνει η Μαγδαληνή σε αυτό τον κόσμο είναι να συγκεντρώσει κάτω από το διαπεραστικό της βλέμμα τον σημαδεμένο από μικρές και μεγάλες ματαιώσεις , καθυστερήσεις και αργοπορίες μιας ζωής,  γελοίο στόλο των ματαιωμένων δευτερολέπτων, γύρω από το εδώ και τώρα.

Να ξορκίσει δηλαδή μια για πάντα τα ΑΡΓΟΤΕΡΑ που χρόνια άκουγε, του έρωτα, της οικογένειας, της επαγγελματικής καταξίωσης, της συγγενικής συνδρομής, της φιλικής παρουσίας, όλα αυτά που της έχουν κατατσακίσει την ύπαρξη για να αποζητάει σήμερα να γίνει αδελφή με τη στιγμή που ο χρόνος μεγεθύνεται κυκλικά εκπληρωμένος .

Και κάποιες φορές φαίνεται ότι το πετυχαίνει η Μαγδαληνή, ιδίως με κάποιους από  εκείνους που δεν σαστίζουν από τις μεθόδους της και που επιτρέπουν στον εαυτό τους να γοητευτεί από τα ασαφή μηνύματα και τα υπέροχα παράδοξα που μόνο τα παιδικά μάτια κατανοούν ως εκκεντρικές αντιφάσεις  που απελευθερώνουν βέβαια μια εγκάρδια και σκανδαλιάρικη γοητεία μέσα στο καταθλιπτικό δίκτυο του χρόνου.