Για τον Μάνο ρε γαμώτο

Θυμάμαι εκείνη τη χρονιά που πήγαινα στην τρίτη τάξη του λυκείου, και οι δύο μεγάλοι μουσικοσυνθέτες της Ελλάδας, Θεοδωράκης και Χατζιδάκης θα έκαναν από μία και μοναδική συναυλία ο καθένας τους στο παλαί ντε σπορτ στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσουν, κυρίως σε μαθητικό ακροατήριο, τα πιο συμφωνικά τους έργα. Οι σχολικές τάξεις τότε χωρίστηκαν στα δύο: σε αυτούς που προέρχονταν από αριστερή οικογένεια και έπαιρναν προσκλήσεις για τον Θεοδωράκη και εκείνους που προέρχονταν από δεξιά οικογένεια και έπαιρναν για τον Χατζιδάκη.

Εγώ, αν και προερχόμουν από Αριστερή οικογένεια ήθελα στην πραγματικότητα περισσότερο να ακούσω τον Χατζιδάκη, όμως τελικά επέλεξα να πάω στο Θεοδωράκη, αν και γνώριζα πολύ καλύτερα τη μουσική του, ακολουθώντας τους όποιους ψυχαναγκασμούς και φυσικά την παρέα μου. Φυσικά δε μετάνιωσα ούτε μια στιγμή για την επιλογή μου, αλλά υπήρχε πάντα μέσα μου κάτι που μου υπενθύμιζε ότι τότε δεν επέλεξα να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα .

Γι αυτό και όταν πήγαινα φέτος στην κάλπη αποφασισμένος να ψηφίσω για πρώτη φορά Δεξιά σε αυτές τις εκλογές, ψάχνοντας μέσα μου δυνάμεις και κίνητρα για να υλοποιήσω την απόφασή μου θυμήθηκα ξανά τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη μας και κινούμενος προς το παραβάν είπα από μέσα μου: «για τον Μάνο ρε γαμώτο». Σφίγγω λοιπόν τα δόντια, σφίγγω και τις παλάμες μου που ήδη έχουν αρχίσει να ιδρώνουν και ψάχνω το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας. Μόλις το πιάνω στα χέρια μου είμαι έτοιμος να λιποθυμήσω από τη συγκίνηση. Αισθάνομαι σα να βρίσκομαι στην είσοδο του παλαί ντε σπορ είκοσι τόσα χρόνια πριν και να περιμένω σε μια τεράστια ουρά για μια δεύτερη ευκαιρία, ενώ από μέσα ο Χατζηδάκης να διευθύνει ήδη την ορχήστρα του που παίζει το «Χαμόγελο της Τζοκόντας».

Κι ενώ είμαι τώρα έτοιμος να περάσω απέναντι για πρώτη φορά στη ζωή μου και να κατευνάσω μέσα μου τον δεξιό εαυτό που τόσα χρόνια δεν μπορεί να βρει καμιά δημιουργική διέξοδο, κι ενώ είμαι έτοιμος να καταπνίξω ιδεολογικούς καταναγκασμούς, αφορισμούς, διχαστικές έχθρες και βαριές οικογενειακές δεσμεύσεις ακούω έξω από το παραβάν έναν τύπο από το ΚΚΕ να μαλώνει με τη δικαστική αντιπρόσωπο για θέματα διαδικαστικού χαρακτήρα και ξαφνικά σκοτεινιάζει το μυαλό μου και για μερικά δευτερόλεπτα εισέρχομαι σε μια άλλη διάσταση και εντελώς απρόοπτα χάνομαι μέσα σε μια μαύρη τρύπα.

Ρε παιδιά αλήθεια σας λέω. Ξαφνικά το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ που έχει βρεθεί μ έναν περίεργο τρόπο ήδη στα χέρια μου, πετάει εκείνο της Νέας Δημοκρατίας μέσα στη σακούλα με τα άχρηστα και κάνει μια τούμπα έτσι και μπαίνει μέσα στο φάκελο και ο φάκελος κλείνει και μετά όταν βγαίνω έξω μου γλιστράει εντελώς τυχαία από τα χέρια και πέφτει κατευθείαν μέσα στη σχισμή της κάλπης ο άτιμος, την ώρα που εγώ παίρνω χαμογελαστός την ταυτότητά μου από τη δικαστική αντιπρόσωπο, η οποία με βλέπει λιγάκι χλωμό και με ρωτάει.

-Όλα καλά, κύριε;- -Εε; Ναι όλα καλά, όλα καλά, απαντάω εγώ. Αλλά ρε παιδιά ειλικρινά, σας ορκίζομαι. Εγώ δεν έκανα τίποτα απολύτως. Κάτι εντελώς μυστηριώδες έκανε τα πράγματα να γίνουν μόνα τους.