Panini

Για αρκετούς από εμάς τους σαραντάρηδες της εποχής η σημερινή κρίση έχει αποδειχθεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κάνουμε μια νέα αρχή. Κι όταν μιλώ  για μια νέα αρχή εννοώ για ένα πραγματικά νέο ξεκίνημα, δηλαδή για την αξιοποίηση μιας παράδοξης ευκαιρίας  να έχουμε μπροστά μας μια  δεύτερη παιδική ηλικία έστω κι αν τα σχέδιά μας ήταν μέχρι πρόσφατα λιγάκι διαφορετικά. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι περισσότεροι από την παρέα μου, ελλείψει προοπτικών, έχουμε ήδη ξανααποκτήσει μερικές από τις αγαπημένες συνήθειες των μαθητικών μας χρόνων, όπως για παράδειγμα το  να μαζευόμαστε για να παίξουμε μπάσκετ δυο με τρεις φορές την εβδομάδα ή να κάνουμε μεγάλες άσκοπες τσάρκες ή να αγοράζουμε χαρτάκια με ποδοσφαιριστές της Panini   και να μιλάμε ύστερα με τις ώρες για ταινίες πολεμικών τεχνών και να τσακωνόμαστε για το αν είναι καλύτερος ο Μπρους Λι ή ο Τσάκι Τσαν ή αν έχει καλύτερο σώμα ο Σβαρτσενέιγκερ από το Σταλόνε . Συνηθίζουμε ακόμη να στηνόμαστε έξω από σχολεία δεύτερης ευκαιρίας όπου προσπαθούν να τελειώσουν το δημοτικό γυναίκες κοντά στην ηλικία μας με μια από τις οποίες, τη Μαρία, για να πω την αλήθεια είμαι λιγάκι τσιμπημένος, κι όλο γράφω γι αυτήν με μαρκαδοράκια συνθήματα στους τοίχους, κι ας μην τολμάω να κάνω κάποιο παραπάνω βήμα μιας και με περνάει ένα κεφάλι και επιπλέον είναι  τόσο ντροπάλη που αν και είναι σαράντα τόσο χρονών ακόμα έρχεται ο μπαμπάς της και την παίρνει από το σχολείο. Επίσης για να πω και του στραβού το δίκιο φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα με θεωρήσει ανώριμο επειδή τα κορίτσια σ αυτή την ηλικία είναι μάλλον πιο ώριμα από εμάς.

Να πω και κάτι ακόμη που έχουμε καταφέρει μαζί με τα άλλα παιδιά;  είναι ότι επειδή έχουμε  έναν φίλο μας που είναι δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο της γειτονιάς μας, ήδη έχουμε εξασφαλίσει τη δέσμευση του ότι υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαμε κάποιοι από εμάς να συμμετέχουμε σε ορισμένες από τις μαθητικές γιορτές, ακόμη και να πηγαίνουμε εκδρομές μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, γι αυτό και έχει αρχίσει ήδη να μας καλοαρέσει σιγά σιγά αυτή η περίεργη κατάσταση.

Μάλιστα αύριο δώσαμε ραντεβού για να παίξουμε κατά τις επτά το βράδυ καπάκια στο στενό, αλλά να δούμε ποιοι θα έρθουν τελικά γιατί στα λόγια όλοι είναι πρώτοι, αλλά στην πράξη οι περισσότεροι δειλιάζουν. Εμένα τώρα αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι θα είμαι μέσα, γιατί είμαι εντελώς αποφασισμένος να την ξεζουμίσω αυτή τη δεύτερη παιδική ηλικία μιας και φοβάμαι πολύ πως όταν μπω κοντά στα πενήντα  στη δεύτερη εφηβεία μου, τα πράγματα δεν θα είναι πια τόσο ανέμελα όσο είναι σήμερα και το μυαλό μου, όπως μαθαίνω,  θα είναι πάντα γεμάτο με προβληματισμούς του τύπου, θα βγω άραγε ποτέ στη σύνταξη;

Σκοπός, μου λέει μια συγγενής μου, είναι να χαρούμε τώρα τη δεύτερη παιδική μας ηλικία όσο ακόμη είμαστε 40-45 γιατί μετά όταν αρχίζουν οι σκοτούρες και τα προβλήματα θα είναι πια αργά. Εδώ έχω έναν φίλο που τον κάλεσαν για επίστρατο στα πενήντα του, ούτε που θέλω να ξανασκέφτομαι τον στρατό. Μάλιστα, ένας άλλος στα 53 του έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασε κάτι που θέλω να κάνω κι εγώ, αλλά θα έχω λεφτά για φροντιστήρια στα πενηντατρία μου;

Πάντως , εκείνον τον φίλο  μου, που τον κάλεσαν για επίστρατο στα πενήντα του, τον φαντάζομαι από μια μεριά, μέρα μεσημέρι να καθαρίζει πατάτες και να πλένει μεγάλες κατσαρόλες και ταψιά ενώ εγώ  να κάνω ταχυδακτυλουργικά με το γιο γιο μου και από μέσα μου να γελάω με νόημα για όλα αυτά.