Copy Μέρκελ (Για όλα τα ασήμαντα που καθορίζουν τη ζωή μας)

Όταν η νεαρή μητέρα αντιλήφθηκε ότι το μικρό αγγελούδι της η Ναταλία έμοιαζε τόσο πολύ με τη Μέρκελ, το στομάχι της ήταν τόσο δυνατό που μπορούσε να χωνέψει ακόμη και πέτρες. Αυτό θα πει πως δεν ήταν άνθρωπος που θα χαλούσε τη ζαχαρένια του με μικροσκοτούρες ούτε που θα έδινε υπερβολική σημασία σε όλα χωρίς να αφήνει τίποτε να πέσει κάτω.

 Όταν , όμως, διαπίστωσε ότι η μικρή της η Ναταλία έμοιαζε τόσο πολύ με τη Μέρκελ, κι αυτό συνέβη ένα πρωϊ που της χτένιζε τα μαλλιά μπροστά στον καθρέφτη, έγινε αρκετά οξύθυμη, ευερέθιστη, ακόμη και χολερική, χωρίς να εξηγεί σε κανένα την αιτία που προκαλούσε αυτή τη συμπεριφορά, ούτε καν στον άντρα της.

 Στο κρεβάτι του ύπνου έπεφτε σχεδόν πάντα νευριασμένη και κάθε φορά που το κοριτσάκι της επέστρεφε από το σχολείο η μητέρα περίμενε στην είσοδο του σπιτιού σαν ιερή πολεμίστρια έτοιμη από καιρό να ανταποδώσει τα πυρά, σε περίπτωση που η κόρη της θα διαμαρτυρόταν ότι κάποιο παιδάκι θα την έχει κοροϊδέψει και θα την έχει πει Μέρκελ.

 Πέρασαν δύο χρόνια με αυτόν τον βρόγχο στο στομάχι. Δύο χρόνια που η μητέρα άκουγε τα καλύτερα λόγια για την ομορφιά και την εξυπνάδα της κόρης της χωρίς να μπορεί να τα φχαριστηθεί  γιατί το μυαλό της ήδη τρεφόταν από ένα προληπτικό μίσος για όλα τα παιδάκια που θα μπορούσαν να κοροϊδέψουν το δικό της.

 Όταν λοιπόν κάποια μέρα η μικρή Νικολέτα γύρισε στο σπίτι με τα μάτια της κλαμένα και είπε στη μητέρα της ότι ένα παιδάκι τη φώναξε Μέρκελ εκείνη γούρλωσε τα μάτια της και άρχισε να ουρλιάζει.

Τότε ο πατέρας που ήταν μάρτυρας στη σκηνή άρχισε να καταλαβαίνει πολλά για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της γυναίκας του τα τελευταία δύο χρόνια, διότι είχε και ο ίδιος φυσικά καταλάβει την αναντίρρητη ομοιότητα της κορούλας του με τη Μέρκελ αλλά φυσικά δεν είχε δώσει καμιά σημασία.

 Η οργή της μάνας ξέσπασε πρώτα πάνω στον άντρα της. Τον είπε αδιάφορο, τον είπε άνεργο και χαραμοφάη τον είπε ότι δεν κάνει τίποτε για το παιδί του κι ότι μόνο για τα like του κόσμου νοιάζεται.

Το επόμενο πρωϊ η μικρή Νικολέτα δεν πήγε στο σχολείο. Η μάνα της όμως ήταν εκεί με το πρωϊνό κουδούνι, κι όταν τα παιδιά μπήκαν όλα στις τάξεις εκείνη όρμησε μέσα στο γραφείο της διευθύντριας και άστραψε και βρόντηξε. Στο σπίτι της γύρισε μετά παντελώς εξαντλημένη και για πρώτη φορά έπιασε το στομάχι της από τους πόνους.

Η Νικολέτα δεν πήγε στο σχολείο ούτε την επόμενη ούτε την μεθεπόμενη ημέρα. Αντίθετα, η μητέρα της την πήγε σ ένα κομμωτήριο και της άλλαξε εντελώς τα μαλλιά της. ‘Όταν γύρισε στο σχολείο η Νικολέτα, τα παιδιά, τα οποία στο μεταξύ είχαν γκαζωθεί δεόντως από δασκάλα και διευθύντρια την υποδέχθηκαν με απόλυτη ηρεμία και σιωπή. Από εκείνη την ημέρα δεν την ξανακορόιδεψε κανένα παιδί μέσα στην τάξη της. Η Νικολέτα το περιστατικό το ξέχασε πολύ γρήγορα, αλλά η μητέρα της κάθε βράδυ έσφιγγε και μεγάλωνε στο στομάχι της ένα κόμπο προετοιμαζόμενη για μελλοντικούς πολέμους και ιερές μάχες εναντίον της βάρβαρης φάρας των παιδιών.

Ώσπου, όταν ένα μεσημέρι η μικρή Νικολέτα γύρισε χαρούμενη στο σπίτι της έχοντας κερδίσει την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου τον τίτλο της πιο όμορφης μέσα στην τάξη της δεν βρήκε τη μητέρα της στο σπίτι για να της το πει παρά μόνο τη θεία της που την ενημέρωσε γι αυτό που είχε συμβεί.

Της είπε δηλαδή ότι είχαν εισαγάγει εσπευσμένα τη μητέρα της σε μια κλινική επειδή παρουσίασε διάτρηση στομάχου πρώτου βαθμού κι ότι θα έπρεπε να μείνει μαζί της για λίγες ημέρες. Δεν ήταν τίποτε σοβαρό, την καθησύχασε,  αλλά μια ευαισθησία θα την ακολουθούσε για όλη της την ζωή.