Ο Γλάρος (Άντον Τσέχωφ)-Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος

Θεατρικές παραστάσεις-Θεσσαλονίκη. Τι είναι αυτό που κάνει το αστέρι του Τσέχωφ να μοιάζει ανέσπερο και παντοτινό, αν και θαλασσοδάρθηκε ουκ ολίγες φορές πάνω σε πλατιές και υποφωτισμένες σκηνές, και αναμετρήθηκε επιτυχώς με τις ομίχλες και τη βουή των ανέμων, με τα κύματα και την απειλή της βαρυχειμωνιάς; Είναι η τεράστια ευθύνη που νιώθουν οι καλλιτέχνες  που καταπιάνονται μαζί του, η διαχρονικότητα των ιδεών του έργου του και το σπάνιο ανθρώπινο βάθος των χαρακτήρων του. Άλλωστε και ο ίδιος ο συγγραφέας κάθε φορά που απευθύνεται σε νεαρότερους ομότεχνούς του το ίδιο τους ενθαρρύνει να κάνουν: να είναι συνεπείς, να ξέρουν τί θέλουν και να γεμίζουν το έργο τους με σπονδύλους τις ξεκάθαρες πανανθρώπινες ιδέες, αυτές  που θα του εξασφαλίσουν ότι για πολλά χρόνια θα είναι επίκαιρο και ενδιαφέρον.

 Ο Γλάρος είναι ένα από τα αριστουργήματα του Τσέχωφ, αν και ο ίδιος αρχικά το αντιμετώπισε με μεγάλη καχυποψία. Στην πραγματικότητα, αντιμετωπίζοντας τις αρχικές μουδιασμένες αντιδράσεις του θεατρικού κόσμου, το χρέωσε με ανασφάλειες και κατηγορίες, οι οποίες αποδείχτηκαν με το πέρασμα του χρόνου αβάσιμες, άστοχες και υπερβολικές.

Ο Γλάρος, όμως είναι κυρίως οι χαρακτήρες του. Όλοι τους άνθρωποι που ζούσαν ή βρέθηκαν στην επαρχία, κουβαλώντας στις πλάτες τους ένα φορτίο οδύνης απείρως μεγαλύτερο από αυτό που θα άντεχαν, για να υπηρετήσουν τις απαιτήσεις ενός έργου υπέροχου και προφητικού, που συνδυάζει τη γλυκιά μελαγχολία και το χιούμορ, μέσα από μια ιστορία για τη διαφορά του φαίνεται με το είναι, τον ανέλπιδο έρωτα και τα όνειρα που συχνά καταλήγουν να γίνονται εφιάλτες.

 Το έργο αυτό  βουίζει ακόμα μέσα στ αφτιά σου για αρκετές ημέρες αφότου το δεις. Οι ιδέες του σε κατακλύζουν, σε επηρεάζουν, οι χαρακτήρες του καθρεφτίζονται ακόμα στο πρόσωπό σου.

Ο Γλάρος συμβολίζει τα φτερά της ελευθερίας που τσακίζονται, έτσι για το τίποτα. Για το κακό που μπορεί να προκαλέσουμε χωρίς να το καταλάβουμε και χωρίς να το θυμόμαστε ποτέ ξανά.

Για τον εγκλωβισμό και την ταρίχευση σε έναν κόσμο μάταιο και ακίνητο χωρίς προοπτική. Σε ένα κόσμο που απέχει από το δικό μας κόσμο, το σημερινό, όσο σχεδόν διαρκεί η απόσταση από τη σκηνή μέχρι το σπίτι μας.