Ο κλέφτης των ποδηλάτων 1948 (Βιτόριο Ντε Σίκα-σεν: Τσεζάρε Τζαβατίνι)

«Ο Κλέφτης των ποδηλάτων» είναι ένα από τα αδιαφιλονίκητα αριστουργήματα του περίφημοι ιταλικού νεορεαλισμού που ξεκίνησε την παραγωγή του το 1942 με την ταινία Ossesione του Λουκίνο Βισκόντι και ολοκληρώθηκε το 1952 με το φιλμ του Βιτόριο Ντε Σίκα « Ουμπέρτο Ντ.» Η ταινία τοποθετείται μέσα σ ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν η σύγχυση και η αβεβαιότητα που συνιστούν τα δύο υλικά της κρίσης που μαστίζει τη μεταπολεμική Ιταλία. Ο Βιτόριο Ντε Σίκα αποτελεί μαζί με τους Ροσελίνι, Βισκόντι και Ντε Σάντις τους θεμελιωτές του Ιταλικού Νεορεαλισμού ενός από τα σημαντικότερα ρεύματα στην ιστορία του κινηματογράφου. Στον Κλέφτη των Ποδηλάτων καταγράφεται με αυθεντικότητα η πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ιταλίας, χωρίς καμιά ωραιοποίηση, με μια εξαιρετική τεχνική που καθιστά σχεδόν ανούσια την ανυπαρξία οικονομικών πόρων για το γύρισμα της ταινίας. Στην ιστορία παρακολουθούμε έναν απεγνωσμένο άνεργο εργάτη ο οποίος αναζητά το ποδήλατό του που είναι ταυτόχρονα το εργαλείο δουλειάς για να θρέψει την οικογένειά του και να επανακτήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια. Όπως και το Sciuscià  Ο Κλέφτης των Ποδηλάτων τιμήθηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ξένης ταινίας.

Ουμπέρτο Ντ. 1952 (Βιτόριο Ντε Σίκα-σεν: Τσεζάρε Τζαβατίνι)

Όχι τυχαία η ταινία του Βιττόριο Ντε Σίκα (Ουμπέρτο Ντ.) ξεκινά με την βίαιη καταστολή μιας διαδήλωσης συνταξιούχων. Μετά η κάμερα αρχίζει να παρακολουθεί την προσπάθεια επιβίωσης ενός εξ αυτών έως ότου χάνεται τελείως σε σημείο που να αισθάνεσαι ότι ζεις πια και αναπνέεις μέσα στην ίδια την ταινία. Η ταινία Ουμπέρτο Ντ., που θεωρείται από πολλούς το αριστούργημα του Ντε Σίκα προκάλεσε κοινοβουλευτική έρευνα στην οποία πρωτοστατούσε ο μέγας λογοκριτής της εποχής και κατοπινός πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Χριστοανοδημοκράτης πολιτικός Τζούλιο Αντρεότι. Γιατί κατηγορήθηκε το φιλμ; Ότι δήθεν παρουσίαζε μια στρεβλή και δυσφημιστική εικόνα της ιταλικής κοινωνίας. Για την ταινία του Βιττόριο Ντε Σίκα, Ουμπέρτο Ντ. αναφέρθηκε με ιδιαίτερα εκθειάστηκα σχόλια ο φειδωλός σε θετικές κρίσεις για ταινίες συναδέλφων του Όρσον Ουέλς.

Sciuscià 1946 (Βιτόριο Ντε Σίκα-σεν: Τσεζάρε Τζαβατίνι)

Στο εξαιρετικά σπάνιο και ακριβοθώρητο στο ελληνικό κοινό Sciuscià ο Βιτόριο Ντε Σίκα συμπάσχει με το δράμα και την οδύσσεια δύο μικρών λούστρων που ονειρεύονται με τα λεφτά που βγάζουν από τη δουλειάς τους να αγοράσουν ένα άλογο. Η ταινία είναι φορτισμένη συγκινησιακά και διαθέτει ένα μεγάλο ηθικό βάρος, αλλά περισσότερο απ όλα ξεχωρίζει για την απλότητα που χαρακτηρίζει την αφηγηματική της ροή. Στα ερείπια που άφησε πίσω του ο πόλεμος, μάταια δυο μικρά λουλούδια προσπαθούν να ανθίσουν προτού ποδοπατηθούν από το βιαστικό και αδιάφορο πλήθος.Η ταινία βραβεύθηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Θαύμα στο Μιλάνο 1951 (Βιτόριο Ντε Σίκα- Τσεζάρε Τζαβατίνι)

Ένα μαγικό παραμύθι, που ενσωματώνει με αγάπη και ειλικρινή διάθεση τις πιο σκληρές και αποκρουστικές πτυχές του παγκόσμιου καπιταλιστή, με πρωταγωνιστές μερικές δεκάδες εξαθλιωμένων ανθρώπων που το μόνο που ζητούν είναι ένα κομμάτι γης για να ζήσουν και να πεθάνουν, αλλά ούτε κι αυτό δε δικαιούνται δυστυχώς, με συνέπεια να αναχωρήσουν με προορισμό το όνειρο μιας άλλης ζωής, καβάλα στα μαγικά τους σκουπόξυλα πάνω από τον ουρανό του Μιλάνου.

Μακμπέθ (Ουίλιαμ Σαίξπηρ) ΚΘΒΕ

Ένα από τα πιο αιματοβαμμένα και  τσακισμένα συνάμα από τις Ερινύες και τους φόβους τους ονόματα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, είναι ο αποστάτης, βασιλοκτόνος, φιλόδοξος και αδίστακτος στρατηγός Μακμπέθ, που ανασταίνεται για μια ακόμα φορά στη σκηνή του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρέβη. Η διαρκής πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό είναι η λύδια λίθος ενός έργου για τη τρέλα της φιλοδοξίας και την ηθική τύφλωση που έχει ως πρωταγωνιστή του έναν πολεμιστή που προτίμησε να μάθει να ζει ανάμεσα σε σκιές και φαντάσματα προκειμένου να ικανοποιήσει τις πιο μύχιες επιθυμίες του για δύναμη και εξουσία.

Η πατρίδα των αλλόκοτων

Painting: Kazuya Akimoto

Σου λέω, έχω δει αλλόκοτους ανθρώπους

να  επιβιώνουν στη ζωή με χίλιους τρόπους

να ισορροπούν σ ένα σχοινί σαν βαλκυρίες

μα να μη πέφτουνε ποτέ στους καρχαρίες

να μπαίνουν μέσα σε πυριτιδαποθήκη

και να ανάβουνε τσιγάρο από τη θήκη

να μην ακούνε συμβουλές και νουθεσίες

δουλειές να κάνουν με αλήτες και μαφίες

οι περισσότεροι είναι κακομαθημένοι

και τους μουντζώνουν οι γονείς τους οι θλιμμένοι

ζούνε σχεδόν για πάντα υπερχρεωμένοι

μέσα σε ένα φαύλο σύστημα κρυμμένοι

σου λέω , έχω δει αλλόκοτους να ζούνε

πέντε ζωές χωρίς κανέναν να ακούνε

μα σπάνια είδα να ξεσπάει κάποιος σάλος

όταν πληρώνει αντί για εκείνους κάποιος άλλος

Το παν είναι να κάνεις την αρχή

Painting: Theresa Paden

Άργησε να ζεστάνει ο ήλιος

το χαρτονένιο του κουτί

κάτι του έφερε ένας φίλος

δίχως τι είναι να του πει

τον πήρε ο ύπνος καθισμένο

και ονειρεύτηκε μια αρχή

μια αφετηρία, ένα γραμμένο

μία ακόμα διαδρομή

τράβηξε τον τροχό της τύχης

και κουλουριάστηκε ξανά

αν κάπου έξω τον πετύχεις

δώστου κουράγιο μια σταλιά

είν η αρχή σπουδαίο πράγμα

μα άμα τη σκέφτεσαι πολύ

γίνεται το κρυφό σου δράμα

κι η σκοτεινή σου εκδοχή

Όποιος χρωστά έγινε Αριστερός

painting: Lion Mac Best



Έχει δύο σπίτια, έχει δυο σκυλιά

έχει δυο αμάξια, έχει δυο παιδιά

τράβαγε απ τις κάρτες ζούσε σαν πασάς

έβγαλε γραβάτες κι άλλαξε μεμιάς

Τώρα με την κρίση, θέλει να σωθεί

να εξασφαλίσει την παλιά ζωή

υπερχρεωμένος νιώθει και γυμνός

παίρνει δυο χιλιάδες σύνταξη ο φτωχός

Θέλει να διαγράψει χρέη και να μπει

μέσα στης Κατσέλη την αναλαμπή

τούτο το λαμόγιο δίπλα σε φτωχούς

άνοιξε ο Τσίπρας του αιόλου ασκούς

τράβαγε απ τις κάρτες ο άντρας ο σκυφτός

τώρα όποιος χρωστάει είναι αριστερός

χώθηκε με χίλιους μέσα στην ουρά

γεια σου ρε Κατσέλη προοδευτικιά

Δεν πληρώνω λέει, κύριε δικαστή

έχουμε κυβέρνηση αριστερή

Δεν πληρώνω λέει ούτε για να πω

Και δεν με αγγίζει τίποτα θαρρώ

Μα την τελευταία λέξη θα στην πει

η δικαιοσύνη, μάγκα στο αυτί

κλέβεις το ταμείο, παίρνεις ΙΧ

να πληρώσει άλλος θέλεις, κι όχι εσύ

Μα όσο και να πάει από δω και μπρος

Θα σε κυνηγάει νόμος κι αδερφός

άντερα να έχεις να το αποδεχθείς

όλα ξεκινάνε σήμερα, θα δεις

Το γλυκό πεπρωμένο (The Sweet hereafter 1997) Ατόμ Εγκογιάν

Το αριστούργημα του Ατόμ Εγκογιάν ακούει στο όνομα «Το γλυκό Πεπρωμένο» εκεί δηλαδή όπου η ζωή δεν είναι πια όπως τη γνωρίζαμε. Με τους Ίαν Χολμ και Σάρα Πόλεϊ να καταθέτουν τις ερμηνείες της καριέρας τους ο Εγκογιάν αφηγείται μια σκοτεινή, ατμοσφαιρική και δυσοίωνη ιστορία για μια κοινότητα που έχει χάσει τα παιδιά της, δηλαδή το μέλλον της , και προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της ισορροπώντας  μεταξύ της ανάγκης για λήθη και της τραυματικής οργής. Η ταινία «Το γλυκό Πεπρωμένο» κατάφερε να αποσπάσει μεταξύ άλλων τρία βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών όπου ήταν επίσης υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα. Ο Ράσελ Μπανγκς ,συγγραφέας του βιβλίου πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία του Εγκογιάν δήλωσε μετά την προβολή της το 1997: «Χάνουμε τα παιδιά μας επειδή τα έχουμε εγκαταλείψει».

Ο Ασφαλιστής (The Adjuster 1991) Ατόμ Εγκογιάν

Η ταινία «Ο Ασφαλιστής» του 1991 έχει σαν βασικό της χαρακτήρα έναν διακανονιστή που καταφέρνει να γίνει πολύ σημαντικός για τις ζωές των πελατών του, που αντί να ζουν τις ζωές τους τις διεκπεραιώνουν. Μια υπόγεια, σκοτεινή και δύσοσμη ατμόσφαιρα μέσα στην οποία περιφέρονται ενίοτε παράξενοι, μοναχικοί χαρακτήρες και αρρωστημένες προσωπικότητες που πρωταγωνιστούν σε  στιγμιότυπα που χαρακτηρίζονται από γελοιογραφική υπερβολή και ανομολόγητες πράξεις συνιστούν τη θερμοκρασία της ταινίας. Και στη μέση όλων αυτών ένας Άγγελος που βρίσκεται από το πρωϊ έως το βράδυ στο πλευρό των πελατών του, ανθρώπων που είτε το ξέρουν είτε όχι βρίσκονται σε κατάσταση σοκ, παραμελώντας σχεδόν συστηματικά τις συναισθηματικές ανάγκες της ίδιας της οικογένειας του.

Εκεί που βρίσκεται η Αλήθεια (Where the truth lies 2005) Ατόμ Εγκογιάν

Πρόκειται για μια ταινία με σαμπανιζέ υφή, την πιο λαμπερή παραγωγή της καριέρας του Ατόμ Εγκογιάν με πρωταγωνιστές τους Κόλιν Φερθ και Κέβιν Μπέικον για ένα διάσημο δίδυμο κωμικών της δεκαετίας του 50 που είχαν εμπλακεί σε μια ανεξακρίβωτη υπόθεση θανάτου μιας νεαρής καμαριέρας. Την περίοδο που πρωτοπαίχτηκε η ταινία δίχασε έντονα κοινό και κριτικούς γιατί αποτελεί μια ξεκάθαρη παράκαμψη από το εντελώς προσωπικό κινηματογραφικό σύμπαν του Εγκογιάν. Ωστόσο, είναι μια υπέροχη ταινία με χαρακτηριστικά νουάρ και εξαιρετικό σενάριο που δεν μπορεί κανείς να την προσπεράσει εύκολα.

Οικογενειακή Προβολή (Family Viewing 1987) Ατόμ Εγκογιάν

Η ταινία με τίτλο «Οικογενειακή Προβολή» του Καναδού σκηνοθέτη αρμένικης καταγωγής, Ατόμ Εγκογιάν τιμήθηκε το 1988 με το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Λοκόρνο, ενώ την ίδια χρονιά σε φεστιβάλ του Μόντρεαλ ο Βίμ Βέντερς παρέδωσε στον νεαρό τότε Εγκογιάν, το βραβείο αξίας 5.000 δολαρίων που είχε κερδίσει τότε για την ταινία του «Τα Φτερά του Έρωτα». Η ταινία είναι μια σαρκαστική, προκλητική και σχεδόν χειρουργική οικογενειακή παρωδία με πρωταγωνιστή έναν ευαίσθητο και λιγάκι παράξενο νεαρό που προσπαθεί να βρει την καλύτερη δυνατή φροντίδα για την κατάκοιτη γιαγιά του. Όπως όμως πολύ γρήγορα διαπιστώνει κανείς ιστορία του Εγκογιάν, που προσπαθεί να διερευνήσει τη σχέση μεταξύ της αληθινής ζωής και της βιντεοσκοπημένης αναπαραγωγής της, είναι γεμάτη από αρρωστημένα πάθη, βίτσια και ηλεκτρονικές συσκευές της εποχής,  μια εμμονή  με την τεχνολογία που αλλωστε  ο Εγκογιάν εμφανίζει πολύ στην πρώιμη περίοδό του.

The Revenant (ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ)

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Ινδιάνικος εμφύλιος από τη μια μεριά, αγώνας επιβίωσης ενός μπαρουτοκαπνισμένου συνοριακού φρουρού που θέλει να εκδικηθεί για τη δολοφονία του γιου του από την άλλη και στη μέση ένα φιλμ ποταμός που σιγοβράζει στην προσπάθειά του να συλλάβει τους κραδασμούς ενός τοπίου που σε γοητεύει και σε τρομάζει μαζί, υποδεικνύοντας συνεχώς στους ήρωες τη ματαιότητα των επιθυμιών και των πράξεών τους.  Η ταινία του πολυβραβευμένου Αλεχάντρο Γκονσάλες  Ιναρίτου ανατρέχει στις ρίζες τις ρεαλιστικής περιπέτειας, αντλώντας κατευθείαν από μέσα τους ένα εξαιρετικά συναισθηματικό και παθιασμένο σινεμά που τοποθετεί αβίαστα στο επίκεντρό του τον απλό άνθρωπο της επιβίωσης και του ενστίκτου. Ο Ιναρίτου καταφέρνει να πλάσει ένα φαινομενικά υποτονικό αλλά πλούσιο σε παρατήρηση και λεπτομέρεια πορτραίτο που ξεδιπλώνεται χαμηλόφωνα αλλά αποφασιστικά μπρος σε μια οξυδερκή κάμερα. Η μεγάλη διάρκεια της ταινίας προϋποθέτει υπομονή που γρήγορα ανταμείβεται, μια και ο Ιναρίτου διαλέγει να κορυφώσει μεθοδικά το υλικό του μέσα σε μια υπέροχη φωτιστικά ατμόσφαιρα, που συνοδεύεται από εξαιρετικές ερμηνείες . Η υπεραξία της ταινίας, ωστόσο, βρίσκεται στον σύνθετο ψυχολογικό τρόπο με τον οποίο συνδιαλέγονται μια χούφτα χαρακτήρες με τα στοιχεία της αφιλόξενης φύσης στην καρδιά μιας Άγριας Δύσης που δεν κρύβει τίποτα το ηρωϊκό μέσα της.

Πιστός στη νύχτα και ακριβής

painting: Charles Auguste Emile Durand

Τις μέρες πίσω σου ακουμπούσες

δεν ήξερες ποια ώρα ζούσες

πόσος καιρός πάει που κοιμάσαι;

ξύπνιος, δε θέλεις, άλλο να σαι;

Πλευρό δεν άλλαξες ακόμα

μπαίνεις και βγαίνεις απ το σώμα

δε νιώθεις φόβο ούτε θάρρος

χάνεις το ανθρώπινό σου βάρος

πρόσεχες όλα τα σημάδια

που φωσφορίζανε τα βράδια

χίλια λουκέτα στο κορμί σου

και όλα να σου λεν κοιμήσου

Κέντρο, Δεξιά, Αριστερά, η ίδια πελατεία

Painting: Tracy Feldman

Πήρανε λέει στα σοβαρά, sites κι εφημερίδες

που γράψαν άλλη μια φορά , με λόγο Αριστερό

πως σε μια φάμπρικα παλιά, δώσαν διπλές μερίδες

κι αν κάτι άλλαξε εκειδά, θ αλλάξει και εδώ

πέρασαν διάφορες φωνές, νουμήνιοι και γλάροι,

αόρατες ή χλιαρές, χωρίς αναπνοή

πέρασαν πόρνες άγιες σχεδόν απ τον Βαρδάρη

μα ούτε ένας κομματικός χωρίς να βολευτεί

κάποιοι ψηφίζουνε αγνά, μα τελικά η ουσία

Κέντρο, Δεξιά, Αριστερά, η ίδια πελατεία

την βάλανε στα μουλωχτά με ύφος συνωμότη

γιατί είχε λέει πρόγονο τον Άρη Βελουχιώτη

Μόνο τα χρώματα αγαπώ, μόνο αυτά μ αρέσουν

πολλά δεν έχω άλλα να πω, γιατί θα μου την πέσουν

κάτι θλιμμένοι ανθρωπιστές με τιρκουάζ βαλίτσα

γέμισε ο τόπος με κορφές και οι πλαγιές με γλίτσα

Τα όνειρά τους σκέφτομαι

Το υπόγειο της μεγάλης πολυκατοικίας ήταν πάμφωτο και μπουκωμένο από τον καπνό είκοσι, και βάλε, τσιγάρων. Η προσέλευση του κόσμου, αρχινημένη από ώρα πολλή, σιγά σιγά κορυφωνόταν, μέχρι που ακούστηκε το πρώτο κουδούνι.

 Το μικρό αυτοσχέδιο θεατράκι είχε γεμίσει για πρώτη φορά μετά από τριάντα, και βάλε, χρόνια λειτουργίας του. Όχι, δεν είχε συμβεί κάτι εξαιρετικά σχεδιασμένο για να έρθει εκείνη τη μέρα τόσος κόσμος. Απλά, όπως γνωρίζουν οι άνθρωποι του θεάτρου, καμιά φορά συμβαίνει να έρχεται τόσος κόσμος που να μην μπορείς να τον χωρέσεις πουθενά έως ότου αναγκαστείς να τον διώξεις με κάποια ευγενική αμηχανία που περιέχει και μια κρυφή ικανοποίηση.

 Ο θιασάρχης, ένας άντρας σε διαρκή αναζήτηση της μεγάλης ευκαιρίας, με πατημένα τα 60, τινάζει το τσουλούφι του, ζητώντας από τους ηθοποιούς να σωπάσουν και πριν περάσουν δέκα δευτερόλεπτα γίνεται ο στόχος της γενικής προσοχής. Οι φωνές σταματούν, τα κινητά σβήνουν, κάποια χαχανητά αρχίζουν να απλώνονται στα χείλη του κόσμου, μια κυρία παίρνει το κοριτσάκι στην αγκαλιά της, ο φωτιστής ανάβει και σβήνει καταλάθος το μοναδικό σοβαρό φως που διαθέτει, ώστε η επίπληξη να αποσοβηθεί.

 Σε ελληνικά που μπορεί να καταλάβει και η κουτσή Μαρία, ο θιασάρχης ολοκληρώνει το λογύδριό του για τον Άμλετ και ζητάει από το κοινό, να συνεισφέρει βγαίνοντας ότι μπορεί για την υποστήριξη του θεάτρου, αφήνοντας ότι νομίζει ο καθένας σε ένα αυτοσχέδιο κουτάκι που υπάρχει στη γωνία. Ύστερα χάνεται μέσα στο παρασκήνιο και το έργο ξεκινάει.

Ένας ένας αρχίζουν να βγαίνουν επί σκηνής όλοι οι αμήχανοι ήρωες του Σέξπηρ με τον συνηθισμένο διεκπαιρεωτικό ερασιτεχνισμό των μη επαγγελματιών, να προκαταλάμβάνει τις συγκεχυμένες τους φιλοδοξίες. Όμως, ευτυχώς, κάπου κάπου εμφανίζεται κάποια γυναίκα, κάποιος άνδρας που λες ότι θα μπορούσες να τον φανταστείς να παίζει ακόμα και στην πιο απαιτητική σκηνή της Αθήνας.

Μα όταν έρχεται η ώρα να βγει στη σκηνή ο ίδιος ο θιασάρχης, με τα σαράντα και βάλε χρόνια επαγγελματικής πορείας, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόσουν είναι ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που ζει και αναπνέει για το θέατρο. Περισσότερο σου μοιάζει με κάποιον που εκείνη την ώρα θα ήθελε να βρίσκεται κάπου αλλού, ίσως σε μια άλλη σκηνή, πιο μεγάλη, πιο φανταχτερή, μια σκηνή που θα απασχολούσε περισσότερο τα μέσα ενημέρωσης, παρά με κάποιον που η επαφή του με τα μεγάλα κείμενα του δίνει ενέργεια και σφυγμό για να ζήσει.

 Ακούστε πως έχουν τα πράγματα με αυτόν. Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του το  έχει περάσει επιχορηγούμενος από διάφορα κοινοτικά προγράμματα, αξιοποιώντας φυσικά κάποια πολλή στενή γνωριμία του, και η σχέση του με τον κρατικό μηχανισμό είναι τόσο υπαρξιακή που η καλύτερή του στιγμή είναι όταν πηγαίνει στο υπουργείο για την είσπραξη του έκτακτου μποναμά κάποιας επιταγής.

Με εκείνα τα χρήματα θα ζούσε και παράλληλα θα έστηνε με πολύ φτωχικά μέσα κάποια μεγαλεπήβολα έργα, μέσα σε μικρά θεατράκια που πολύ δύσκολα θα ξεπερνούσαν τις 50 θέσεις και ταυτόχρονα θα προσέθετε συνεχώς στο βιογραφικό του όλους εκείνους τους μεγάλους ρόλους που κάποτε θα τον έφερναν στη θέση να πρωταγωνιστεί σε έναν πραγματικά μεγάλο θίασο και να διεκδικεί ακόμα μεγαλύτερες επιχορηγήσεις.

Κι είναι κι άλλα πολλά βέβαια που συνέβαιναν, αλλά δεν με παίρνει ο χώρος για να τα εκθέσω.

 Έχω χώρο, όμως, για να αναφέρω ένα περιστατικό που αξίζει τον κόπο: ‘Όταν μια μέρα ένας συνάδελφος του θιασάρχη τον ρώτησε γιατί, αντί να ανεβάζει, μεταξύ γνωστών και φίλων χιλιοπαιγμένα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου-που ο κόσμος εξάλλου τα βλέπει παντού πια στην εποχή μας-δεν ψάχνει για έργα νέων συγγραφέων ή έστω έργα που δεν παίχτηκαν αρκετά μπροστά στο ελληνικό κοινό εκείνος έχασε ξαφνικά το χιούμορ του και έβγαλε χολή και μίσος.

Πως θα αντιδρούσε ο Μινωτής, αν τον ρωτούσαν με ποια τα έχει, έτσι έκανε… Αλλά και από την άλλη, λες κα δεν ήξερε ότι από έργα θα χάλαγε ο κόσμος, αρκεί να είχε τη διάθεση και το μεράκι να τα αναζητήσει να τα φέρει στην επιφάνεια. Και τότε η σκηνούλα του θα γεμίζει από ιστορίες και ονόματα που ο κόσμος δεν θα είχε ακούσει ποτέ ξανά.

Πως όμως να τον ξεκουνούσε κανείς από την πεπατημένη του, όταν σε τελική ανάλυση αυτή κατέληγε πάντα στη  βασιλική οδό προς την εύκολη επιχορήγηση και το δημόσιο χρήμα; Τελικά, η ίδια εικόνα παντού. Ένα ολόκληρο σύστημα που αυτοπροσδιορίζεται, αυτοπροστατεύεται και αυτοχρηματοδοτείται με σκοπό να μην αλλάζει τίποτα, εγκλωβίζοντας λιγοστές ευκαιρίες και χρήματα μέσα σε μια ανακυκλωτική πορεία.

Και γενεές επί γενεών, ανθρώπων ταλαντούχων και δημιουργικών να ρίχνουν μια μπουκάλα στο πέλαγος, με το SOS τους, περιμένοντας πως κάποιος που θα διαβάσει το σημείωμά τους, κάποιος που θα ακούσει τη σπαρακτική κραυγή τους, θα τους συμπονέσει και θα τους απλώσει το χέρι, για να τους στηρίξει.

Τα όνειρά τους σκέφτομαι, τις ελπίδες τους.

Το τραγούδι του δρόμου -Pather Panchali 1955 (Σατγιαζίτ Ράι)

«Το Τραγούδι του Δρόμου» του Σατγιαζίτ Ράι είναι ένα συγκινητικό λυρικό αριστούργημα που έλκει την καταγωγή του στις αισθητικές αρχές του ιταλικού νεορεαλισμού. Ο Ράι με απαράμιλλο στυλ και εντυπωσιακό ρυθμό αφηγείται την ιστορία μιας πάμπτωχης οικογένειας που κυριολεκτικά ζει εγκαταλελειμμένη μέσα στο δάσος δίνοντας μια διαρκή μάχη για την επιβίωσή της. Πρόκειται για μια ταινία αυθεντική και πανέμορφη που ασκεί στον θεατή τεράστια ψυχαναλυτική επίδραση. Στην ποιητική της ταινίας συναντάς τόσο την ουμανιστική παράδοση της Δύσης όσο και την εσωτερικότητα της Ανατολής , ενώ ο Ράι σκηνοθετεί  με την ίδια μαεστρία τα υπαρξιακά δεινά και τα ανθρώπινα πάθη με την καταιγίδα που έρχεται και τις αντανακλάσεις των εντόμων πάνω στα νερά του ποταμού. Η ταινία ανήκει στην «τριλογία του Άπου»,  μια από τις πιο θρυλικές τριλογίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Η μοναχική σύζυγος-Charulata 1965 (Σατγιαζίτ Ράι)

 Η βραβευμένη με την Αργυρή Άρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου το 1965 ταινία του σημαντικότερου Ινδού σκηνοθέτη Σατγιαζίρ Ράι είναι κατά δήλωσή του και η αγαπημένη του. ”Αν την ξαναγύριζα δεν θα άλλαζα ούτε ένα πλάνο» είχε πει γι αυτήν. Ο Ράι παρακολουθεί από κοντά την καθημερινότητα ενός ζευγαριού που ανήκει σε ανώτερη κοινωνική κάστα και καταγράφει τον ήρεμο σπαραγμό μιας ιδιαίτερα καλλιεργημένης γυναίκας , της οποίας ο καλοκάγαθος άνδρας όντας συνεπαρμένος από μεγάλες πολιτικές και εκδοτικές ιδέες, την παραμελεί συστηματικά. «Η μοναχική σύζυγος» είναι μια εξαιρετική ταινία που διαθέτει μια στέρεη αφηγηματική βάση-χαρακτηριστικό στοιχείο όλων των ταινιών του Ράι- και μια ιδιαίτερη αισθητική στη φωτιστική απεικόνιση της ιστορίας. Ο Ράι, όπως συνηθίζει και σε άλλες ταινίες, συνδυάζει με μοναδική ευχέρεια, το μικρό με το μεγαλεπίβολο, τον κενό χώρο με την επική σύνθεση και το όνειρο με το ρεαλισμό, τοιχογραφώντας μ ένα τρόπο αξεπέραστο τα σημεία μετάβασης της ινδικής κοινωνίας από τη φεουδαρχία στο μοντέρνο κόσμο.

Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης 1971 (Σατγιαζίτ Ράι)

Γυρισμένη σε μια περίοδο όπου στην Ινδία συντελούνται εκρηκτικές κοινωνικές αλλαγές κατά τη διάρκεια μιας μαζικής αστικοποίησης που κορυφώνεται τη δεκαετία του 1970, η «Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης» αφηγείται την ιστορία ενός Ινδού στελέχους πολυεθνικής που έρχεται αντιμέτωπος με τη συνείδηση και τις παραδοσιακές του αξίες. Η ταινία του Ράι είναι καθαρά δυτικότροπη με σαφείς αναφορές σε μεγάλους σκηνοθέτες της Δύσης αλλά και της ανατολής. Οι χαρακτήρες του κινούνται ανάμεσα στην παράδοση και τον μοντερνισμό και αποτελούνε είτε μέλη μιας αναδυόμενης και φιλόδοξης αστικής τάξης, είτε άκαμπτους υπέρμαχους των παραδοσιακών αξιών της χώρας που βρίσκονται σε μια εντυπωσιακή δυσαρμονία με τον καινούργιο τοπίο.

Η κωμωδία του αυτόχειρα (Νικολάι Έρντμαν)

Η Κωμωδία του Αυτόχειρα του Νικολάι Έρντμαν γράφτηκε το 1928 και την ίδια χρονιά η παρουσίασή της απαγορεύθηκε από το σταλινικό καθεστώς. Η παράσταση ανέβηκε λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Έρντμαν για πρώτη φορά στη Ρωσία. Πρόκειται για μια λαϊκή, πικρή κωμωδία, εντυπωσιακή σε διαστάσεις και απαιτήσεις που πραγματεύεται με γενναιότητα και σαρκασμό θέματα όπως η σημασία της ζωής, το δικαίωμα στην εργασία και η υποκρισία των κοινωνικών τάξεων. Ένας άνεργος έχει χάσει κάθε ελπίδα να βρει εργασία ώστε να απαλλάξει τη γυναίκα του από το βάρος της συντήρησής του. Η αυτοκτονία ως ιδέα έχει ωριμάσει για τα καλά στο μυαλό του κι όταν η απόφασή του γίνεται αντιληπτή από τους εκπροσώπους των καλλιτεχνών, των διανοουμένων, των εμπόρων και της εκκλησίας όλοι σπεύδουν να της δώσουν ένα ιδεολογικό περίβλημα ώστε να την αξιοποιήσουν συντεχνιακά.

Η Τουρκία συνδέει τη στρατιωτική παρουσία της Γερμανίας στη Συρία με τις προσφυγικές ροές

Να ενισχύσει τη στρατιωτική της δέσμευση στη Συρία αν θέλει να δοθεί τέλος στις προσφυγικές ροές καλεί τη Γερμανία ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Μεχμέτ Σιμσέκ σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Die Welt.

"Η αιτία του τρόμου στη Συρία είναι το χάος που επικρατεί εκεί, το οποίο προκαλεί η άρνηση του συριακού καθεστώτος να εγκρίνει τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και την παρουσία μιας αντιπολίτευσης.

Αν η Γερμανία και άλλοι θέλουν να δώσουν τέλος στις προσφυγικές ροές, θα πρέπει να δώσουν τέλος στους βομβαρδισμούς των συριακών δυνάμεων και στους ρωσικούς βομβαρδισμούς κατά της συριακής αντιπολίτευσης", σημειώνει ο Σιμσέκ.

Ο δρόμος είναι γεμάτος δύσκολα όνειρα

 painting: Michael Lang

Μ ένα χαμόγελο παράδοσης στο άπιαστο

αφήνεις στον τυφλό καθρέφτη ένα κέρμα

ενώ η αγάπη σου εκτινάσσεται στο άφταστο

κι η φλόγα γλύφει λες το χάλκινό σου δέρμα

χτυπάει η πέμπτη καμπανιά και εμφανίζεσαι

μέσα στα χείλη σου κρατάς σβηστό τσιγάρο

όλες οι μέρες είναι ίδιες και τσαντίζεσαι

φτιάχνεις κυκλάκια με καπνό για να σαλτάρω

μια αύρα θλίψης και σοφίας σε ομόρφαινε

ο δρόμος ήταν με εφιάλτες φορτωμένος

στάζαν νερά αλόγων μέσα από τα χέρια σου

κι εγώ απ τη θέρμη των ματιών σου μαγεμένος

Θεσσαλονίκη-Κεντρική Αγορά-Νύχτα

Θεσσαλονίκη-Πλατεία Ναυαρίνου

Λευκός Πύργος-Μετά την ομίχλη

Θεσσαλονίκη-Νέα Παραλία-Μετά την ομίχλη

Θεσσαλονίκη-Νέα Παραλία-Η ομίχλη υποχωρεί

Θεσσαλονίκη-Ομίχλη- Ψαράδες

Θεσσαλονίκη-Λιμάνι-Φωτογράφος

Θεσσαλονίκη-Λευκός Πύργος-Ομίχλη

Λιμάνι-Αποθήκες-Ομίχλη

Θεσσαλονίκη-Πλατεία Ελευθερίας-Ομίχλη

Θεσσαλονίκη-Λιμάνι-Ομίχλη

Παραλία Θεσσαλονίκης-Ομίχλη

Θεσσαλονίκη-Η ομίχλη υποχωρεί προς τη θάλασσα

Θεσσαλονίκη-Κέντρο-Κατασκευή

Θεσσαλονίκη-Κέντρο-Πρωί

Η στάχτη που εντός ολίγου θα έπεφτε

painting: Salvador Dali

Την πλάτη ίσιωσε στη ράχη

του καναπέ του πορφυρού

στον πίνακα έσπαγαν δυο βράχοι

πάνω απ τη λάμψη του νερού

γέμισε το χαλί με στάχτη

όπως την πρώτη τη φορά

στην αναμμένη τους την άκρη

τσιγάρο που άναβαν παιδιά

είχε αιώνες να καπνίσει

μα ήθελε έτσι ξαφνικά

τον κόσμο πριν να χαιρετήσει

μια τελευταία ρουφηξιά

είχε ζητήσει να τον κάψουν

να γίνει στάχτη στα σπαρτά

κι απ τον καπνό του να τρομάξουν

στους βάλτους τα άγρια πουλιά

άκουσε απ τα βαθιά ένα γλάρο

κι έγινε η σάρκα του απαλή

ψυχή και τελευταίο τσιγάρο

σβήσαν εκείνη τη στιγμή

Μέχρι ο διάολος να τον πάρει

painting: ledent pol

Έκλεψε τον αδελφό του

να φροντίσει, λέει, το γιο του

κι έφτιαξε μια ιστορία

να μπορεί να κοιμηθεί

δεκατρία χρόνια άγος

κι έρχεται ο Άρειος Πάγος

να του πει πως είναι ψεύτης

σε μια γλώσσα νομική

το τρενάρει το τρενάρει

μέχρι ο διάολος να τον πάρει

το τρενάρει το τρενάρει

μέχρι να ρθει η στιγμή

η Αριστερά στα λόγια

άνοιξε φτερά υπόγεια

και κουρνιάσαν τα λαμόγια

σε μια χώρα τρυφερή

θα πληρώσεις, θα πληρώσεις

την παρτίδα δε θα σώσεις

κι όσο πιο πολύ πεισμώσεις

τόσο θά χεις ηττηθεί

κι αν το σύστημα σε ξέρει

και για χρόνια σε υποφέρει

μια φορά θα σου τη φέρει

και θα είναι η τελική

έκλεψε τον αδελφό του

τον παλιό συνέταιρό του

να φροντίσει, λέει, το γιο του

να αποκατασταθεί

το χατίρι του μπαμπά του

που τον πήρε στη δουλειά του

δάγκωσε τον αδελφό του

που του έδωσε ψωμί

θα πληρώσεις, θα πληρώσεις

την παρτίδα δε θα σώσεις

κι όσο πιο πολύ πεισμώσεις

τόσο θα χεις ηττηθεί

κι αν το σύστημα σε ξέρει

και για χρόνια σε υποφέρει

μια φορά θα σου τη φέρει

και θα είναι η τελική

Η Σιωπηλή Δολοφόνος (The Assasin)-ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Νέες ταινίες. Ακούς για σκηνοθέτες που σχεδιάζουν ότι θα κάνουν το αριστούργημα της ζωής τους και αναρωτιέσαι, αν γίνονται αυτά τα πράγματα κατά παραγγελία. ‘Όταν όμως  βλέπεις  να συμβαίνει στην πράξη,  αναθεωρείς πολλά πράγματα σχετικά με τον πυρήνα της δημιουργίας.

Έπειτα από 7 χρόνια δουλειάς, ο 68χρονος Κινέζος σκηνοθέτης Χου Χσιάο Χσεν έφτιαξε  ένα πραγματικό αριστούργημα. Η ταινία του «The Assasin» είναι απολαυστική από κάθε πλευρά. Το οπτικό της σκέλος αγγίζει σχεδόν την τελειότητα , σπάνια βλέπεις τόσο εικαστικά πλάνα που να μη θέλεις να τελειώσουν, παρά μόνο όταν έχεις συνειδητοποιήσει ότι ταξιδεύεις ήδη σε μια «άλλη» ατμόσφαιρα. Η αφήγησή της είναι συναρπαστική. Ο ήχος της είναι καθηλωτικός. Η ιστορία της συγκινεί με ένα τρόπο απέριττο, σχεδόν αβίαστο. Μια νεαρή γυναίκα εκπαιδεύεται ως δολοφόνος από τη Δυναστεία της μέχρι τη στιγμή που η μοναχή καθοδηγήτριά της  καταλαβαίνει ότι αν και είναι αξεπέραστη στη χρήση του σπαθιού ο συναισθηματικός της κόσμος δεν την αφήνει να αναρριχηθεί σε ανώτερα επίπεδα πολεμικής.

Για να απελευθερωθεί από τα δεσμά των συναισθημάτων της θα της παραγγελθεί να σκοτώσει τον ξάδελφό της, λίγο πριν το γάμο του.

Φόβος (Στέφαν Τσβάιχ}

Είναι περίεργη η αίσθηση που αποκομίζω από την  παράσταση «ο Φόβος» που αυτές τις ημέρες ανεβαίνει στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη. Ενώ το έργο, ως κείμενο, δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, μου αρέσει η σκηνοθετική προσέγγιση και κυρίως οι ερμηνείες. Ο Στέφαν Τσβάιχ έγραψε αυτό το έργο το 1925 για να περιγράψει το συναίσθημα του φόβου ως ατομικό βίωμα. Τα λόγια του όμως , μοιάζει να χρειάζονται σημαντική υποβοήθηση  για να φτάσουν με κάποια θερμότητα στον πυρήνα της ύπαρξης του σημερινού θεατή.

Μια νέα γυναίκα, παντρεμένη, έχει ένα νεαρό πιανίστα για εραστή. Για να μη διακινδυνεύσει, όμως την οικογενειακή της ζωή, κάθε φορά που φεύγει από το σπίτι του, λέει μέσα της πως είναι η τελευταία φορά. Ο φόβος της τιμωρίας, που καταλύει το νευρικό σύστημα των ανθρώπων, είναι χειρότερος και από την ίδια την τιμωρία, είναι το κεντρικό μήνυμα του έργου. Πραγματική αποκάλυψη η Κατερίνα Μισιχρόνη, αλλά όπως προείπα και οι τέσσερις επί σκηνής είναι εξαιρετικοί.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΕΛΕΝΑ ΠΕΓΚΑ

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΑΡΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΙΣΙΧΡΟΝΗ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΟΥΤΣΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΟΥΛΗΣ

Αίσθηση αμαρτίας (A Touch of sin-2006)

Η ταινία «Αίσθηση Αμαρτίας» του Ζία Ζανγκ-Κε έχει βραβευθεί αρκετές φορές είτε για το σενάριο, και τη σκηνοθεσία της , είτε συνολικά για την παραγωγή. Πρόκειται για ταινία που γυρίστηκε το 2006 και αφηγείται τέσσερις ιστορίες, τις οποίες ο σκηνοθέτης εντόπισε στον ημερήσιο τύπο της χώρας του. Τέσσερις τολμηρές ιστορίες όπου κυριαρχούν η ποίηση και η βία, τοποθετημένες σε μια κοινωνία που αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς υπό την εποπτεία ενός κρατικά κατευθυνόμενου καπιταλισμού. Η κοινωνική ακτινογραφίας της σύγχρονης Κίνας, μιας χώρας που κατά τον σκηνοθέτη δίνει τη λανθασμένη εντύπωση ενός επιτυχημένου εγχειρήματος, είναι καταπληκτική. Στέκομαι ιδιαίτερα στην ιστορία που έχει ως πρωταγωνιστή της, ένα, μεσήλικα εργάτη που βλέποντας τη δημόσια περιουσία της επαρχίας του να περνά χωρίς κανένα απολύτως κοινωνικό μέρισμα σε μια νέα τάξη κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, προσπαθεί να αντιδράσει σε ένα νέο κώδικα αξιών που φαίνεται να επιβάλλεται από ψηλά, αντιμετωπίζοντας την πλήρη αδιαφορία και την χλεύη των συναδέλφων του..

Θεσσαλονίκη 2016-Νέα Παραλία-Δειλινό

Θεσσαλονίκη 2016-Λευκός Πύργος

Θεσσαλονίκη-Νέα Παραλία

Ο θερμότερος Δεκέμβριος στην ιστορία των ΗΠΑ

Όπως ανακοίνωσε την Πέμπτη η Αμερικανική Υπηρεσία των Ωκεανών και της Ατμόσφαιρας ο περασμένος ήταν ο θερμότερος Δεκέμβρης που έχει καταγραφεί στα χρονικά των ΗΠΑ.

"Ο Δεκέμβριος του 2015 έσπασε το ρεκόρ του θερμότερου μήνα στο ηπειρωτικό τμήμα των ΗΠΑ με την θερμοκρασία των 3,66 βαθμών Κελσίου να σπάει το προηγούμενο ρεκόρ» που χρονολογείται από το 1939 των 3,16 βαθμών Κελσίου. Για πρώτη φορά εδώ και 121 έτη αυτός ο μήνας ήταν τόσο ο θερμότερος όσο και με τη μεγαλύτερη υγρασία που έχει καταγραφεί στα χρονικά» ανακοίνωσε η NOAA.

Κριτική Μαντινάδα: Star Wars: The Force awakens

Στα έξι δις θα φτάσουν

ως τον Μάρτιο οι εισπράξεις

στο επόμενο θα έχει

πιο πολλές ανατινάξεις

ο κόσμος θέλει άρματα

φωτόσπαθα και κρανη

σε λίγο μόνο στο Υoutube

θα βλέπεις τους Ταβιάνι

ο Λούκας βγάζει δις ευρώ

και ποια είν η δουλειά του;

να βρίσκει σκηνοθέτη

και να βάζει τ όνομά του

ο Χάρισον βαρέθηκε

το λέει και σε δηλώσεις

τυχαία λέει πως δέχτηκε

για να προσφέρει γνώσεις

ο Λούκας τον εκβίασε

στο Star Wars να παίξει

του έταξε σαράντα

αν για ένα ακόμα αντέξει

στο επόμενο το μάρκετινγκ

θα ναι σωστό μαρτύριο

θα έχεις φοροαπαλλαγές

αν δείχνεις εισιτήριο

ο σκηνοθέτης άντεξε

και ίσως συνεχίσει

καλά στοιχεία έδειξε

στης κάμερας τη χρήση

Το μέτρο της απουσίας της

Painting: Leonid Afremov

Αποσπασμένα όργανα από τη θέλησή της

σκιές στον ανεπαίσθητο χορό των αστεριών

στο τσιμεντένιο πάτωμα κοιμόμουνα μαζί της

κι ένα τζιτζίκι χόρευε στις φλόγες των κεριών

σβησμένη σαν μια έκφραση χωρίς φύλο και ταίρι

σε μία μόνο διάσταση συνήθισε να ζει

το μάγουλο ακούμπαγε στο ματωμένο χέρι

και μέτραγε απώλειες για ν αποκοιμηθεί

όταν  μια μέρα έχασε την αίσθηση του χρόνου

καθάριζε τα φύλλα της νυχτερινής σιωπής

σαν ψίθυρο του σώματος κραυγή έβγαλε πόνου

και χώθηκε σαν σπόρος στην καρδιά της μεσαυλής 

Μητρόπολη Θεσσαλονίκης

Η Μητρόπολη είναι μια από τις πιο φωτεινές εκκλησίες της Θεσσαλονίκης. Μάλιστα, από αυτή την οπτική γωνία  είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή.

ΤΟ ΣΑ του ΟΗΕ προετοιμάζει την επιβολή νέων κυρώσεων εναντίον της Βόρειας Κορέας

Μικρού μεγέθους βόμβα υδρογόνου δοκίμασε η Πιονγκγιανγκ

Στην ανακοίνωση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, που εγκρίθηκε ομόφωνα και από τις 15 χώρες μέλη, μεταξύ των οποίων και η Κίνα που θεωρείται στενός σύμμαχος της; Βόρειας Κορέας καταδικάστηκε έντονα η νέα πυρηνική δοκιμή στην οποία προχώρησε η Βόρεια Κορέα και αποφασίστηκε η προετοιμασία για την επιβολή επιπρόσθετων μέτρων εναντίον της Πιονγκγιανγκ.

«Αν επιβεβαιωθεί, αυτή η ενέργεια αποτελεί μια σοβαρή παραβίαση των διεθνών υποχρεώσεων της Βόρειας Κορέας να μην παραγάγει ή να μην δοκιμάσει πυρηνικά όπλα, όπως αναφέρεται σε πολλά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών», ανέφερε σε δήλωσή της η Φεντερίκα Μογκερίνι