Ίσως το καλύτερο ντοκιμαντέρ απ όσα πρόλαβα να δω μέχρι σήμερα στο Φεστιβάλ έχει πρόσημο Ελληνικό και είναι του Απόστολου Καρακάση. Αναφέρεται στην περιπέτεια των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ, όταν κλείνει το εργοστάσιο και αποφασίζουν να αυτοδιαχειριστούν την παραγωγική γραμμή στη βάση των αρχών της άμεσης δημοκρατίας. Το εγχείρημα αρχικά φαίνεται σχεδόν ουτοπικό μιας και οι εργάτες έχουν να αντιμετωπίσουν εκτός από τις αντικειμενικές δυσκολίες που προκύπτουν κάθε μέρα, την αναξιοπιστία του πολιτικού κόσμου (ο κόσμος ξεσπάει σε αυθόρμητα γέλια όταν εμφανίζεται στο εργοστάσιο, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας) αλλά και τις δικές τους χτυπητές αδυναμίες, προσπαθώντας με περιορισμένη γνώση και μηδενική αυτοπεποίθηση να αντεπεξέλθουν στα νέα τους καθήκοντα. Τελικά, το όλο εγχείρημα μπάζει από παντού, λειτουργώντας περισσότερο ως πηγή έμπνευσης για τους ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο παρά ως παράδειγμα επιτυχίας. Ακόμη όμως και όταν τους εργάτες επισκέπτεται ο επικεφαλής μιας αντίστοιχης με τη δική τους συλλογικότητας στην Αργεντινή, που αριθμεί 400 μέλη και περίπου 20 χρόνια ζωής, η καχυποψία του ενός προς τον άλλο μετατρέπεται σε σύγκρουση και αποδόμηση. Την ίδια ώρα, η πρώην διευθύντρια της μεγάλης βιομηχανικής μονάδας ακολουθεί το δικό της μοναχικό δρόμο, παρακολουθώντας με δυσφορία την οικογενειακή της επιχείρηση να μετατρέπεται σε σύμβολο που ενεργοποιεί κινηματικές δράσεις σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου