Ξέρω τι έφαγες το μεσημέρι

Έγραψα αυτό για τον διάφανο κόσμο των κοινωνικών δικτύων



Ξέρω τι έφαγες το μεσημέρι

ξέρω που πήγες ν αγοράσεις λάδι

ξέρω τι θέλεις για το καλοκαίρι

τι σχεδιάζεις, ξέρω, για το βράδυ

ξέρω ότι λείπεις τώρα από το σπίτι

κι ότι τσακώθηκες στον δρόμο μ έναν

ξέρω ότι έβαλες μικρό μαγνήτη

 σ ένα κουτί μήπως και κλέψεις ρεύμα

ξέρω ότι μάλωσες με τη δικιά σου

κι ότι σε πόνεσε ξανά η μέση

ξέρω που έκανες το τατουάζ σου

ξέρω ποιο κινητό δε σου αρέσει

που υπηρέτησες, ξέρω, φαντάρος

τις διαφορές των πρώην γυναικών σου

πως του «Αρκά» δεν σου αρέσει ο «Χάρος

ξέρω που βρίσκεται το πατρικό σου

ξέρω ποιες μέρες πήγες στα μπουζούκια

ξέρω ποιες μέρες βλέπεις τη μαμά σου

ξέρω ότι σπάσαν στο χιονιά τα λούκια

ξέρω ότι ζει μία τρελή κοντά σου

ξέρω τα πάντα, δίχως να σε ξέρω

ξέρω τα πάντα για λογαριασμό σου

ξέρω, και σόρυ, που το αναφέρω

όσα δεν ξέρει ούτε ο γονιός σου

ξέρω πως ήσουν αγανακτισμένος

ξέρω πως έκανες μεγάλη τούμπα

ξέρω πως είσαι απ όλους κουρασμένος

ξέρω πως τώρα έχεις κάνει μούγκα

Σκίτσο-Παραγκούπολη

Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, που πιστεύει μόνο ό,τι βλέπει. Μια δεύτερη, που πιστεύει ό,τι βλέπει, με ορισμένες επιφυλάξεις. Μια τρίτη, που δεν πιστεύει τίποτα από όσα βλέπει και μια τέταρτη που καταφέρνει να δει αυτό που πιστεύει.

Χρωματισμένες σφαίρες

Είμαστε ανθρώπινα όντα και οφείλουμε ελάχιστο φόρο τιμής, για τους πεσόντες κάθε εξέγερσης. Γι αυτό, νιώθεις απογοήτευση,όταν συναντάς ανθρώπους της Αριστεράς, που συγκινήθηκαν με τον "Επιτάφιο" του Ρίτσου και τη φωτογραφία της μάνας που θρηνεί πάνω στο νεκρό γιο της, να αντιμετωπίζουν με τέτοια ελαφρότητα τους νεκρούς στους δρόμους του Καράκας, Άραγε, θρηνούμε το νεκρό αγωνιστή ή μονάχα τους ομοίους μας; υπάρχουν, φίλοι μου, πολύ πιο σημαντικά πράγματα από τις ιδέες που μας κατακλύζουν γιατί ,τελικά, για ένα γονιό,απειροελάχιστη σημασία έχει, η διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος, όταν το παιδί του έχει αφανιστεί από σφαίρες δικτάτορα, φιλελεύθερου ή σοσιαλιστή.

Κεραμεικός

Από τις ακάματες μέλισσες που δουλεύουν προς όφελος όλων, το χορτάρι που αλλάζει χρώμα κατά τις επιταγές του ήλιου, τα αρχαία γλυπτά και τα μάρμαρα που διαγκωνίζονται με τα αντίγραφά τους, και τη γυναίκα που δαμάζει το βιβλίο της κάτω από ένα δέντρο με άγρια μούρα φορτωμένο, όλα συνομολογούν ότι πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει περισσότερη ζωή απ όση θα βρεις σ ένα αρχαίο νεκροταφείο.

Sketch-Face

Documenta 14-Η "κοιμωμένη" του Χαλεπά-Κεραμεικός

Περαία-Ξεραμένη φλαμουριά

Μια μέρα που η φλαμουριά ξυπνά και καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πια να αισθανθεί  ούτε τα κλαδιά της, ούτε τα φύλλα της ούτε καλά καλά τον κορμό της, μαζεύει όση δύναμη της έχει απομείνει και αρχίζει να κατεβαίνει προς τις ρίζες της. Μέσα σε λίγες ώρες κιτρινίζει. Μετά, όταν έχει φτάσει στις ρίζες της, αρχίζει να κοιτά ξανά προς την κορυφή  και να βλέπει ότι ένα ένα τα μικρά πουλιά την εγκαταλείπουν, επειδή έχουν καταλάβει ότι κοντά της είναι πολύ δύσκολο πια ακόμη και να ανασάνουν.