Ηρακλής: Η ιδέα που σκότωσε την εταιρεία

Για μια ακόμα φορά ο Ηρακλής δίνει μια ανελέητη μάχη για την επιβίωσή του.Άοπλος, ανυπεράσπιστος  και παρατημένος απέναντι σ ένα πανίσχυρο απόστημα, εκλιπαρώντας για λίγη ευσυνειδησία από ανθρώπους που δε  διαθέτουν ούτε υποψία της, με έναν ιδιοκτήτη εξαφανισμένο ακόμα και από το νομικό του επιτελείο.  Για μια ακόμα φορά τρυπημένος από τη διοίκησή του, προδομένος από τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ , γίνεται ο αδύναμος κρίκος ενός συστήματος που θέλει να διατηρήσει τα υλικά του ανέπαφα. Δεν είναι ότι κανείς δεν αναγνωρίζει το δίκαιό του ούτε ότι πάση θυσία πρέπει να υποβιβαστεί . Είναι ότι πρέπει να σωθούν ο Αστέρας Τρίπολης, ο Λεβαδειακός και άλλες εξαρτημένες ομάδες ενός πρωταθλήματος γεμάτου από ομάδες χωρίς ιστορία.

Είναι ότι σε μια περίοδο που κυριαρχεί η εξαντλητική έλλειψη ρευστότητας, οι ζώνες επιρροής ενισχύονται συνεχώς με συνέπεια οι ανεξάρτητες  ομάδες να μη βρίσκουν καμιά θέση στο ποδοσφαιρικό στερέωμα, αν δεν διαθέτουν μια γερή οικονομική βάση.

Ας θυμηθούμε ξανά τι συνέβη το 2011: Αντί για πρόστιμο τότε που προέβλεπε ο κανονισμός για την πλαστή ενημερότητα , η ΕΠΟ επιβάλλει στον Ηρακλή την ποινή του υποβιβασμού, κανονισμός που άλλαξε την επόμενη χρονιά, αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο του να οδηγηθούν ιστορικές ομάδες στον αφανισμό για μερικές χιλιάδες ευρώ. Το κακό είχε γίνει. Ο Ηρακλής έφτασε στη Δ Εθνική καθαρός βεβαίως από χρέη, αλλά μέχρι να επιστρέψει ξανά στην πρώτη κατηγορία ήτανε και πάλι χρεωμένος. Πως έγινε αυτό με τόσο μικρά συμβόλαια στο ρόστερ του και απαγόρευση στις μεταγραφές παικτών άνω των 23 ετών, είναι κάτι που μόνο ο εξαφανισμένος ιδιοκτήτης του μπορεί να εξηγήσει.

Δυστυχώς, σήμερα, η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται, έστω κι αν αυτή τη φορά  στο μαρτύριο που περνά η ομάδα, φαίνεται να υπάρχει κάτι πολύ ηρωικό, που ξεπερνά το όρια των φιλάθλων της και ενισχύει κάπως τον στραπατσαρισμένο μύθο της.

Γιατί, μ αυτά και μ αυτά, ο Ηρακλής γίνεται μια ομάδα που κατοχυρώνεται στη συνείδηση των  Ελλήνων φιλάθλων ως  αυτή που πρώτον δεν πέφτει ποτέ αγωνιστικά και δεύτερον, δεν έχει συμμετοχή στο ποδοσφαιρικό παρασκήνιο.Γίνεται η ομάδα των τελευταίων ρομαντικών του ποδοσφαίρου, που βλέπουν μια μια τις αξίες τους να συνθλίβονται κάτω από τις ερπύστριες των ματωμένων μικροσυμφερόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όχι ότι κάτι τέτοιο  μπορεί να δώσει παρηγοριά στους οπαδούς του, που φέρουν τεράστια ευθύνη για το γεγονός ότι κανένας σοβαρός επιχειρηματίας δε θα  πλησιάσει ποτέ την ομάδα, αλλά όπως και να το δει κανείς είναι κάτι για την επόμενη ημέρα που έτσι κι αλλιώς θα ξημερώσει. Μέχρι τότε όμως οφείλει ο σύλλογος να δώσει μια διπλή δικαστική μάχη, μπροστά σε δικαστικούς λειτουργούς, ευτυχώς, ώστε αυτό που κέρδισε μέσα στα γήπεδα να το επικυρώσει με ατράνταχτα επιχειρήματα και στις δικαστικές αίθουσες. Μια νίκη, με την οποία, με εξαίρεση τους φιλάθλους της Θεσσαλονίκης, η πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων πιστεύω ότι θα χαρεί.