Ο παγανιστής του δρόμου

Κείνος ο ξένος, ο ακροτελεύτιος του δρόμου
ο αρχιτέκτονας κι αφέντης του σπιτιού
που υφαίνει ένα άγαλμα από ξύλο
στο ύψος ενός άνδρα
ακούω πως τά χει όλα αφιερωμένα στον επισκέπτη
που χάνει τα κατατόπια
και γυρνά καταπονημένος
με το αδύναμο ποδάρι του

γυρεύοντας στη γεύση του νερού
και στην σταχτιά αποξηραμένη άμμο
τη σιγουριά και την πεποίθηση του δρόμου
που δεν οδηγεί πουθενά συγκεκριμένα

κι απ την απώθηση του στόχου και του προσανατολισμού, κηρύττει πως
δεν υποφέρει κανείς, το αντίθετο μάλιστα
είναι μια εκδήλωση γεμάτη με αγριο-μελισσών κυψέλες
και μία διάλεξη για την ύπαρξη η κάθε πορεία
που μας φέρνει ίσαμε δω
κι έτσι όπως την χρειαζόταν τη βοήθεια
αυτοί που την προσφέρανε, λέει
κι όπως ανθίζει ο τριανταφυλλόκηπος
του ανώνυμου αρχιτέκτονα
και κελαρύζει το νερό πάνω στα βάτα
τις πουρναρόριζες και τα βατόμουρα
περνά ένας αιώνας δρόμος πριν τον επόμενο χειμώνα
ίσαμε δηλαδή να ξεσπάσει ο κρότος από να τουφέκι
και να ξεχυθούνε στους δρόμους αγρότες
με παχουλά πανωκόρμια
και τα γερά καρφωμένα στη γη πόδια
να ξετινάξουνε το κέντρο βάρους της σπαρμένης γης
και τη λαχανιαστή της ανάσα
και να ονειρευτούνε γυναίκες με κρινολίνα και παρασόλια
και ρούχα ελαφριά του δειλινού
ριγμένα απτάλικα στο χώμα
και μονοπάτια που, όπως μπλέκονται πίσω από τους θάμνους,
σε γυρίζουν πάντα πίσω, στην αρχή.