Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Όσο ποτέ

Θες να πεις σήμερα
όχι αύριο, σήμερα
μα είναι κιόλας αύριο, τώρα
ήρεμα μέσα στο γκρίζο φως
χοροπηδούνε τα λεπτά
με υπαινιγμό βιασύνης

σήμερα, όχι αύριο, τώρα
θες να πεις σήμερα
να κλειδώσω πάλι την πορτίτσα
και το τσίγκινο κουκλόσπιτο
με τις μακριές βελόνες
και τα ρολά από μπαμπάκι
και πως θα τα εξηγήσεις όλα αυτά αύριο;

σκάβοντας τρία λεπτά ταυτόχρονα
βαριές και αλάθευτες σκηνές μες στο σκοτάδι
και μερικές τουλούμπες καλαμποκιού
πλάι στα ραφτομηχανή
πόσο κάνει ο κόπος σου, να στον πληρώσω;
σήμερα μόνο, όμως, όχι αύριο

δεν θα υπάρχουν αύριο σκαλοπάτια
κι ούτε τα κτήματα αυτά που μελετάς από καιρό
τίποτα άλλο από σημάδια κούρασης μονάχα
κι ένα σπίτι που σαν σταγόνα στην άκρη του σουγιά
θα κόβεται στο σήμερα και το αύριο
το ειρωνικό και απόκρυφο, όσο ποτέ…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου