Reunion party

Με κάλεσαν σ ένα reunion party κάποιοι παλιοί μου συμμαθητές από το γυμνάσιο και είμαι μέσα στην τρελή χαρά.
Το διοργανώνουν εκείνοι οι συμμαθητές μου που θυμήθηκαν ότι είχαμε υποσχεθεί να συναντηθούμε 25 χρόνια μετά.
Μάλιστα είχαν την καλοσύνη να έρθουν οι ίδιοι στο σπίτι μου και να μου δώσουν την πρόσκληση.

-Ποιος είστε κύριε; δεν σας ξέρω, είπα στον ηλικιωμένο κύριο που μου έδωσε την πρόσκληση
-Ρε Χάρη, πλάκα κάνεις; μου λέει. Ο Μπάμπης είμαι, ο κολλητός σου στο Γυμνάσιο.
-Ρε Μπάμπη, εσύ; Μα πως…
Και η κυρία δίπλα σου; είναι η μητέρα σου; η κυρά Ασπασία που μας έφτιαχνε τα μπουρεκάκια;
-Τι λες ρε Χάρη; η Αμαλία είμαι, λέει η κυρία.

(Η Αμαλία; Ποια; Ο μεγάλος μου έρωτας στο Γυμνάσιο; Το ρόδο των Αμπελοκήπων; δεν μπορεί, σκέφτηκα.)
-Γεια σου ρε Αμαλία, είπα, και την έπιασα να την αγκαλιάσω. Δεν άλλαξες καθόλου.
Και μετά στράφηκα στον τρίτο. Εσένα θα σε βρω αμέσως, κατεργάρη μου, του είπα. Εσύ είσαι ο μαθηματικός ο Δεληγιάννης εεε;
-Ποιος μαθηματικός ρε Χάρη; μου λέει. Ο Γιώργος είμαι, ο διπλανός σου στο θρανίο.

Αφού ήπιαμε λοιπόν τον καφέ μας και θυμηθήκαμε τα παλιά, τα παιδιά μού έδωσαν την πρόσκληση στα χέρια κι εγώ τους υποσχέθηκα, ότι θα πάω με μεγάλη χαρά στο μεγάλο πάρτι, αρκεί να μην μου ζητήσουν να φορέσω εκείνο το ταπεινωτικό καρτελάκι με το όνομά μας, που υπενθυμίζει στους υπόλοιπους, ποιος ήταν ο καθένας.
Άλλωστε, αυτά τα καλά έχουμε εμείς, που δεν αλλάξαμε σχεδόν καθόλου.