Εκείνο το σιωπηλό μωρό

Εκείνο το σιωπηλό μωρό, που καθόταν σχεδόν ατάραχο μέσα στο παιδικό του καροτσάκι έφτιαχνε μια αληθινά εξωπραγματική εικόνα. Μοιάζοντας περισσότερο  με ένα πλάσμα βγαλμένο από τα σωθικά μιας ιστορίας μυστηρίου,  παρά με ένα καινούργιο βλαστάρι της ζωής, φάνταζε φασκιωμένο μέσα σε κάτι βιαστικά βαλμένα ρουχαλάκια, ως ένα άσκοπο βάρος παγιδευμένο στην «ώρα αιχμής» της ζωής των γονιών του. Κι ήταν ολοζώντανο κι ας έμοιαζε με ένα νεκρό σφουγγάρι, κι  είχε τους γονείς του  παραδίπλα κι ας έμοιαζε εγκαταλελειμμένο στο διάδρομο ενός ίντερνετ καφέ.

 Ήταν ένα μωρό που, εκ των υστέρων, θα δυσκολευόσουν να ξαναφέρεις στη μνήμη σου τα χαρακτηριστικά του, που περισσότερο θα σου θύμιζε κάτι από αυτό η μπλε κουβερτούλα που το τύλιγε, παρά το  ίδιο το προσωπάκι του ή τα μαλλιά του. Ένα αγοράκι ή ένα κοριτσάκι, ποιος  ξέρει, που ανασταίνει μέσα από τη σιωπή του μια περσόνα ουδετερότητας, μια σύγχρονη μούσα της ακινησίας, ή έναν από τους πιο πρόσφατους μάρτυρες του κόσμου των ωσεί παρόντων. Ένα σιωπηλό μωρό που δε χαμογελά μα ούτε και κλαίει,  που έχει καταφθάσει προσφάτως σ ένα κόσμο που συγχέει το πραγματικό με το ψεύτικο, έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου που περνάει απελπιστικά γρήγορα και δεν υπάρχει πουθενά ρολόι. Σ ένα κόσμο των ψευδωνύμων και των μασκών  που  ματαιοπονεί  ασύστολα, μπροστά στις ψυχολογικές ορέξεις του, καλλιεργώντας ψηφιακά φρούτα, εκτρέφοντας ψηφιακά ζωάκια και άλλα απόκοσμα πλάσματα, που ξεπηδούν μέσα από χρωματιστές εικόνες και πεινασμένα είδωλα που απομυζούν  περισσότερη αφοσίωση κι από αυτή που χρειάζονται τα ίδια τα παιδιά του.

.

Όμως, ποιες αλλαγές επέρχονται όταν φέρνεις στον κόσμο ένα τόσο σιωπηλό μωρό; ή όταν έχεις κι εσύ ο ίδιος τροφοδοτήσει  αυτή τη σιωπή; Και τέλος, πως μπορεί να καταλήγει ένα μωρό τόσο τρομακτικά ανέκφραστο, σχεδόν υπόκωφο, αν όχι, πιθανότατα, έχοντας ήδη εξαντλήσει απέναντί σου τις όποιες  αποτυχημένες απόπειρες επικοινωνίας του αναλογούν;  

Το πλέον αποθαρρυντικό είναι ότι συχνά κάποια από αυτά τα παιδιά γίνονται όμοια με τους γονείς που τα εγκατέλειψαν εκ του σύνεγγυς. Γιατί τελικά ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι η πιο τραυματική μορφή εγκατάλειψης δεν είναι όταν παρατάς κάποιον  ακριβώς παραδίπλα σου; Εκεί δίπλα δηλαδή σ αυτό που σε απορροφά;

 Σύμφωνοι, δε μιλάμε πια για την επιστήμη του 20^ου ή του 19 ου αιώνα, αλλά και αυτοί οι τελευταίας εσοδείας αφορισμοί για την εντελώς ασυσχέτιστη με το περιβάλλον του καθενός εξέλιξη του ανθρώπου, δεν πείθουν κανένα. Σημειωτέον ότι, στην εποχή μας τα παιδιά έρχονται πρώτη φορά τετ-α-τετ με μια επίφαση ενηλικίωσης αρκετά νωρίτερα από ποτέ. Κι αυτό επισπεύδει σχεδόν  τα πάντα , από τους κλυδωνισμούς της εφηβείας και την περίοδο της αμφιταλάντευσης μέχρι και εκείνη της κατάληξης και της συμφιλίωσης με την ταυτότητά σου. Κυρίως είναι όμως αυτή η πίεση μεγατόνων από την κρούση της αδιαφορίας  που τους ασκείται εσωτερικά, που ανοίγει τα προεόρτια για τα πάσης φύσεως  κατοπινά ελλείμματα. Της αδιαφορίας αυτών που δεν τα εγκατέλειψαν ποτέ.

Όπως κα νάχει πάντως εκείνο το σιωπηλό μωρό με τη μάλλον  προδιαγεγραμμένη πορεία έχει ενστικτωδώς  κατανοήσει ότι εξαρτιέται από δύο ανθρώπους που τα πρωϊνά στέκονται παραδίπλα του, κολλημένοι σε δυο μεγάλες οθόνες, και  καπνίζουν αρειμανίως κάτι φθηνά τσιγάρα και παίζουν εκστασιασμένοι κάτι αστεία video games, αντιμετωπίζοντας με αυθάδεια και αδιαφορία οτιδήποτε συμβαίνει εκτός του ίντερνετ καφέ, αυτού του εξωπραγματικά ανόητου μαντείου  που περνούν τα πρωϊνά τους, τα μεσημεριανά τους και κάποιες ώρες από   το βράδυ, οι τρεις τους. Κι οι ενήλικες παθολογίες είναι ήδη και δικές του. Ενώ οι εικόνες του θριαμβευτή μπαμπά να φιλιέται με τη μαμά μετά από κάθε νίκη τους –σαν το ζευγάρι του Ταραντίνο που έχει ήδη εξολοθρεύσει καμιά τριακοστή νοματαίους-ή να βλαστημάει ό,τι κινείται γύρω τους μετά από την ήττα, θα το γαλουχήσουν με την ιδέα ότι η ωριμότητα είναι μια εξωτική χρόνια ασθένεια με την οποία οφείλεις ή να δίνεις αέναη μάχη ή αν τελικά  συμφιλιωθείς μαζί της να μάθεις να ζεις όπως έστρωσες, στο περιθώριο, δηλαδή, των πραγμάτων που τη σφυρηλατούν.