Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Fargo 3

Αν το κινηματογραφικό «Φάργκο» ήταν ένα από τα αριστουργήματα του είδους, η τηλεοπτική σειρά, που διανύει αισίως τον 3ο κύκλο της είναι άκρως απολαυστική.
Τη στιγμή που οι αδελφοί Κοέν αποφάσισαν να επεκτείνουν το σινεμά τους μακριά από τους vintage τέσσερις τοίχους-πολύχρωμους κατά τη συνήθειά τους και συχνά παραμορφωμένους-κάτι κερδήθηκε και κάτι χάθηκε. Όσοι τους κατηγορούσαν συστηματικά ότι επαναλαμβάνουν επικίνδυνα τον εαυτό τους σώπασαν προσωρινά, όταν τους είδαν να δοκιμάζονται σε κάτι ευρύτερο, αν και όχι τόσο δραστικά διαφορετικό, από τη θέση του παραγωγού ή του γενικού επιβλέποντα.
Όσοι όμως δεν έπαψαν ούτε στιγμή να αγαπούν το τόσο ιδιαίτερο σινεμά τους σήμερα μπορούν να ανακαλύπτουν τα σημάδια της παρουσίας τους σε κάθε χιονισμένο ή υποφωτισμένο καρέ του Φάργκο, ακόμη κι αν δεν υπάρχουν εμφανώς πουθενά μέσα στους επίσημους συντελεστές.
Την εποχή που έκαναν τα πρώτα τους μπουσουλήματα οι σημερινοί δυναμικοί καταναλωτές της σαρωτικής σε αγαθά εποχής μας έμπαιναν οI βάσεις ενός κόσμου που έμελλε να δει τα οργανωμένα και νόμιμα επιχειρηματικά συμφέροντα να καταπίνουν ολοκληρωτικά τη μαφία και το οργανωμένο έγκλημα, μετατρέποντάς τα σε οργανωμένες δομές κερδοφορίας.
Κι ακριβώς πάνω στην κόψη ετούτης της μετάλλαξης της οικονομικής ζωής γεννήθηκε το απόλυτο κακό, αυτό που ξέρει να δημιουργεί συνθήκες απόλυτης και αναπόδραστης ασφυξίας σε οποιονδήποτε σκοπεύει να αντιδράσει.
Από την άλλη, για τους κοινούς θνητούς παραμένει ως μοναδική επιλογή η ζαριά της τυχαιότητας.
Μόνο που αυτή τη ζαριά δεν τη ρίχνουν οι ίδιοι, αλλά κάποιοι άλλοι, που για λίγο καιρό, κατορθώνουν να βγάλουν το κεφάλι τους έξω από το πολυφυλετικό χωνευτήρι και την ανεξέλεγκτη τεχνολογική πρόοδο για να δούνε τον κόσμο με κάποια προσωρινή διαύγεια.

Η εκθαμβωτική δυστοπία που χτίζεται βήμα βήμα στο σκοτάδι του Φάργκο είναι διαρκής, η παντοδυναμία των πολυεθνικών εταιριών συντριπτική κι όλα τα υπόλοιπα είναι θάνατος μετά από κάθε ανεπιτυχή προσπάθεια των πιο ανίσχυρων παικτών για συνεννόηση και αντίσταση απέναντι στη δυναμική επέλαση του κακού.

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Box Office Poison ( Alex Robinson)


Από την πρώτη στιγμή που πήρα στα χέρια μου το Graphic Novel του Άλεξ Ρόμπινσον " Box Office Poison", κι από τα πρώτα ξεφυλλίσματα του, ήξερα ότι ήθελα να το διαβάσω. Είναι το γραφιστικό στήσιμο του βιβλίου τέτοιο που σε κάνει να αισθανθείς ότι κρατάς στα χέρια σου όχι απλά μια πολλή προσεγμένη δουλειά, αλλά ένα γεγονός για το χώρο των ενήλικων εκδόσεων κόμικς. Γρήγορα, όμως, τα πρώτα συννεφάκια εμφανίζονται, παρατηρώντας ότι το εξώφυλλο και  το οπισθόφυλλο του βιβλίου φαίνεται ότι υποφέρουν, στην προσπάθειά τους να συγκρατήσουν τις 600 και βάλε σελίδες του Άλεξ Ρόμπινσον, με συνέπεια κάποια στιγμή το ντεκολτέ να υποχωρεί και το τεράστιο στήθος της έκδοσης να πετάγεται έξω. Η ανάγνωση μετά πρέπει να γίνει ιδιαίτερα προσεκτική γιατί εκτός από την ίδια την ιστορία πρέπει να προσέχεις και για πιο πρακτικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα το να αποφύγεις κάποια αυτονόμηση ορισμένων σελίδων από το ίδιο το βιβλίο, κάτι που λογικά δεν είναι  καλό για την ίδια την εμπειρία της ανάγνωσης. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που έχει σημασία είναι ότι το ίδιο το έργο, του Άλεξ Ρόμπινσον, με τίτλο Box Office Poison είναι μια εντελώς ξεχωριστή νουβέλα σκίτσου, που συνδυάζει ένα εξαιρετικό, αυτοσαρκαστικό και πυκνά ρεαλιστικό  σενάριο με απολαυστικούς ήρωες και μια σκηνοθεσία τόσο λιτή και απέριττη, όσο μόνο ένας σημαντικός δημιουργός της τέχνης του, θα επέλεγε να χρησιμοποιήσει.