Σάββατο 31 Μαρτίου 2018
Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018
Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018
Πόντος: Μνήμες στην ομίχλη του παρελθόντος
Είναι ,τελικά, εφικτό, Έλληνες
και Τούρκοι να κοιταχτούν κατάματα και
να ζήσουν αρμονικά μεταξύ τους; Μπορούν να εξαφανίσουν με ένα μαγικό τρόπο τη
μεταξύ τους καχυποψία χωρίς προηγουμένως να έχει υπάρξει πλήρης αποκατάσταση
της ιστορικής αλήθειας; αποκατάσταση με όρους αναγνώρισης των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν και ανάληψη συλλογικής και ιστορικής ευθύνης,
στο πρότυπο που, ίσως, τουλάχιστον σε ηθικό και θεωρητικό επίπεδο, έχουν πράξει οι σημερινοί Γερμανοί, αναγνωρίζοντας τις θηριωδίες του ναζιστικού καθεστώτος ως κομμάτι της ιστορικής τους κληρονομιάς ;
Όσο και να εξωραϊζουμε
τα πράγματα, η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Αρνητική, διότι, επί της ουσίας, κάθε απόπειρα, και
μάλιστα με κίνδυνο της ζωής τους ,
ορισμένων μεμονωμένων ακαδημαϊκών κύκλων
από την Τουρκία να ασχοληθούν με κάπως μεγαλύτερη αμεροληψία και ακρίβεια με το θέμα της γενοκτονίας και
της εκδίωξης Αρμενίων και Ποντίων από τους γενέθλιους τόπους τους, δε συνιστά σε καμιά περίπτωση ειλικρινή ή οργανωμένη
προσπάθεια της επίσημης Τουρκίας να συμφιλιωθεί με το ιστορικό της παρελθόν.
Είναι όμως μια προσπάθεια με βαρύνουσα σημασία.
Επιχειρώντας να γεφυρώσει, μέσω της μνήμης, δύο ανόμοιες
εποχές, η ταινία «Πόντος: Μνήμες στην
Ομίχλη του Παρελθόντος» του Γιώργου Δεμίρ παραθέτει μια σειρά από αξιόλογες
μαρτυρίες επιζώντων ή συγγενών θυμάτων για τις θηριωδίες που διέπραξαν οι
νεότουρκοι στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Κι αν , το να παρακολουθείς όλους αυτούς τους τραυματισμένους από τα
βόλια της ιστορίας, ανθρώπους, να σου εξιστορούν απευθείας
γεγονότα βιωμένα και τεκμηριωμένα από επίσημα αρχεία , συνειδητοποιώντας, μάλιστα, κάποιος από αυτούς και μια νέα διττή ταυτότητα, δε σου φαίνεται καθόλου αδιάφορο είναι η αλήθεια, εκτός αν δεν
το χεις καθόλου με την ιστορία και τα παραδρόμια της , όταν αυτό γίνεται με μια κάμερα διαρκώς κολλημένη στο πρόσωπό τους και με ανύπαρκτο βάθος πεδίου η τελική σου αίσθηση μεταβάλλεται ασυνείδητα μάλλον σε τυρρανία. Ο
υποψιασμένος δε θεατής πολύ σπάνια θα
συγχωρέσει τόσα πολλά κοντινά πλάνα σε μια ταινία τεκμηρίωσης που είναι εκ των
πραγμάτων φορτισμένη από το ίδιο το θέμα της. Άλλωστε, ο κινηματογράφος, εδώ
και δεκαετίες που έχει γίνει γλώσσα, τρέφεται από τους κανόνες του. Και γλώσσα
σημαίνει ύπαρξη μιας φόρμας κατάλληλης να εκφράσει την κάθε φορά το κάθε
ξεχωριστό θέμα, μέσα από την οποία ο
σκηνοθέτης μπορεί να εκφράσει τη σκέψη του και να κοινοποιήσει την προβληματική
του. Σε ένα ντοκιμαντέρ, λοιπόν, το γκρο πλαν οφείλει να περιοριστεί στο
μίνιμουμ, καθώς, ως ψυχολογικό πλάνο που
είναι, δεν ανταποκρίνεται σε μια φυσιολογική αντίληψη του κόσμου από το μάτι
μας.
Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018
Κωνσταντινούπολη (Istanbul)
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπορούν να ερωτευθούν μια πόλη. Ούτε να ζουν για την ώρα και τη στιγμή που θα επιστρέψουν σ αυτήν. Χωρίς "αλλά" και υποσημειώσεις, όχι απλώς δεν είμαι από αυτούς, αλλά με φοβίζουν κιόλας. Οι άνθρωποι που έχουν εμμονή με μία πόλη δεν μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μου. Μπορεί βέβαια να κάνω πολύ άνετα παρέα μαζί τους, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να τους εμπιστευθώ, κάτι που έχει μεγάλη σημασία για μένα, συνήθως κάνω πίσω...
Σάββατο 24 Μαρτίου 2018
Λιγότερο άγραφος πια...
Δεν ξέρω, αν φαίνομαι, απλώς, ή αν είμαι…
της πρώτης μου ιδέας χαμένος λαχνός
λιγότερο άγραφος πια, τρώγε πίνε
χαρτί που ολοένα αδειάζει ο καιρός
μπροστά στις μεγάλες
βροχές δε μ ακούνε
τα αηδόνια της πόλης και τα ξωτικά
οι οθόνες ανάβουνε, σβήνουνε, ανθούνε
φυτρώνουν καλώδια αντί για κλαδιά
κι ας έχω αναμνήσεις, που δεν έχω ζήσει
από έναν κόσμο αναλογικό
κι ας άφησα κάτι να με καθορίσει
ποτέ δε τα βάζω στο λογαριασμό
γιατί ό,τι χάνω, καλύτερα τό χω
και ό,τι αποκτάω διπλά το ζητώ
κι αν πέρναγα πάντα…ξυστά απ το στόχο
κι αν διάλεγα μόνος που θα καρφωθώ
δεν ξέρω, αν φαίνομαι, απλώς, ή αν είμαι
λιγότερο άγραφος πια από καιρό
Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018
Ό,τι βρεις δικό σου (Finders Keepers-Stephen King)
Πριν από οτιδήποτε άλλο, θα ήθελα να δηλώσω εντυπωσιασμένος
από την καλολαδωμένη επιχείρηση που ονομάζεται «Στέφεν Κινγκ», όπως αυτή
παρουσιάζεται μέσα από το ευχαριστήριο σημείωμα του ίδιου του συγγραφέα στις τελευταίες
σελίδες του βιβλίου του. Επιμελητές έκδοσης, διορθωτές προσχεδίου, τελικοί διορθωτές,
βοηθός συγγραφέα, ερευνητής, επιμελητής τίτλου, εκδότης, ατζέντης, διευθυντές
και διευθύντριες γραφείων σε διάφορες πόλεις της Αμερικής αποδεικνύουν έμπρακτα
και δέχονται με ικανοποίηση τις ευχαριστίες του συγγραφέα για τη συμβολή τους, είτε σε κάθε σελίδα του βιβλίου “Finders Keepers-ετ: Ότι βρεις δικός
σου» είτε στη γενικότερη προώθηση του πιο επιτυχημένου εμπορικά εδώ και μερικές
δεκαετίες Brand στο χώρο του λογοτεχνικού θρίλερ.
Ναι, τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν εδώ και καιρό αλλάξει και στον τρόπο παραγωγής του
μυθιστορήματος , με συνέπεια ο συγγραφέας, λειτουργώντας σαν κανονικός
εργοδότης, εκτός από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, που δεν ξέρω καν αν αποτελεί
ακόμα προτεραιότητά του, να πρέπει να φροντίσει τόσο για τους άμεσους συνεργάτες του
όσο και για τα κέρδη της επιχείρησής του.
Στο «Ό,τι βρεις δικό σου» ο Στέφεν Κινγκ ράβει το γνώριμό
κοστούμι του στα μέτρα του σημερινού αναγνωστικού κοινού: αγωνία, συγκίνηση,
τρόμος, ανακούφιση είναι συστατικά που αναγνωρίζονται στην αφήγησή του και
δένονται μεταξύ τους μ έναν εξαιρετικό ρυθμό.
Άλλωστε, η δύναμη της αφήγησης, είναι ό,τι χαρακτηρίζει περισσότερο
τον Αμερικανό συγγραφέα. Κι αυτή είναι και το μεγαλύτερο προσόν του βιβλίου. Η
ικανότητα του να σε κάνει διαρκώς να αναρωτιέσαι για το τι θα συμβεί μετά… Ο
τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνει την ιστορία του, δημιουργώντας μια, γεμάτη
νάρκες γέφυρα, ανάμεσα στην ακούραστη φαντασία και την πραγματικότητα.
Στο «Ό,τι βρεις δικό σου» , που είναι στην ουσία ένα συνηθισμένο, σχεδόν τυποποιημένο θρίλερ, για την αναζήτηση των πραγμάτων που μετράνε πραγματικά στη ζωή, πρωταγωνιστούν δύο άνθρωποι διαφορετικής
γενιάς. Και οι δύο όμως έχουν εμμονή με τον συγγραφέα Τζον Ρόθστιν.
Ο ένας είναι, ο Μόρις
Μπέλαμι, που τον έχει σκοτώσει για να αποκτήσει τα πολύτιμα σημειωματάριά του, που
περιέχουν τουλάχιστον ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα.
Ο άλλος είναι ο νεαρός Πιτ, παιδί μιας δυσλειτουργικής
οικογένειας που ταλανίζεται από σοβαρά οικονομικά προβλήματα και που βρίσκει κοντά
στο σπίτι του ένα θαμμένο μπαούλο που περιέχει πολλά χρήματα και τα
σημειωματάρια του Ρόθστιν.
Οι εμμονές όμως των δύο ανθρώπων , μαζί με τη σφοδρότητα της
ανάγκης που προκύπτει κάθε φορά, αποτελούν μια τρομακτική κινητήριο δύναμη για τις
πράξεις τους. Και ταυτόχρονα έναν παραμορφωτικό φακό που τους εμποδίζει να
ανακαλύψουν τι είναι αυτό που μετράει πραγματικά στη
ζωή και τι όχι…
Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018
Port of Thessaloniki
Εντυπωσιασμένος από την καθαρότητα του ορίζοντα, πλησιάζω το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, κατεβαίνοντας απ την Αριστοτέλους . Ο νοτιάς, που φυσούσε νωρίτερα,
έχει ήδη κοπάσει, αποκαλύπτοντας τις χιονισμένες κορυφές του Ολύμπου. Σκέφτομαι
ότι, μερικές φορές, ο Θερμαϊκός σε αιφνιδιάζει με τη λαμπρότητα του
γαλάζιου του!
Ετικέτες
θερμαϊκός φωτογραφίες,
Όλυμπος από το λιμάνι Θεσσαλονίκης,
Photo Gallery,
Port of Thessaloniki
Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018
Παρασκευή 16 Μαρτίου 2018
Κυριακή 11 Μαρτίου 2018
Σάββατο 10 Μαρτίου 2018
Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018
Τρίτη 6 Μαρτίου 2018
Σάββατο 3 Μαρτίου 2018
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)