Haris Karagkounidis: Ιουνίου 2019

An Elephant Sitting Still . Θεσσαλονίκη 13-06-2019

Όταν το σκας από ένα μέρος, κυνηγημένος από κάτι, όπου κι αν καταλήξεις θά ναι το ίδιο. Καμιά διαφορά δεν κάνει, αν πιστέψεις ότι κάπου θα σαι πιο ασφαλής μακριά από τους διώκτες σου. Κανένας περιορισμός δε θα καταργηθεί, αν η απουσία νοήματος είναι αυτή που σε κάνει να μετακινείσαι. Κανένας νέος κόσμος δε θα ορθωθεί μπροστά στα μάτια σου, αν η παλιά σου ζωή είχε χάσει κάθε ελπίδα. Η διάρκεια τεσσάρων σχεδόν ωρών ταινία του Χου Μπο (An Elephant Sitting Still) είναι ένα από τα σπάνια αριστουργήματα του σύγχρονου κινηματογράφου. Μιλάει για τις τερατογεννέσεις ενός ιδεολογικού μπασταρδέματος καπιταλισμού- κομμουνισμού που περιφέρονται σα ζόμπι στις φτωχογειτονιές των μεγάλων αστικών κέντρων της Κίνας, στα πλαίσια μιας αποσαρθρωμένης ανέλπιδης κοινωνίας, όπου ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του και το ατομικό του συμφέρον. Σχολιάζει την κατεδάφιση της δημόσιας εκπαίδευσης και το χάσμα μεταξύ των γενεών που τις οδηγεί σε μια βουβή , αλλά ακατανόητα σκληρή αντιπαράθεση και στην πλήρη τελικά αδιαφορία της μιας για την άλλη .

Στην ταινία του Χου Μπο μοιάζει να είναι τόσο υπαρξιακό και απαράβατο το να μην ενδιαφέρεται κανένας για κανέναν άλλο, που σε ταράζει, σε ανησυχεί. . Κι είναι τόσο φυσικό και καθημερινό φαίνεται οι άνθρωποι να περπατούν έτσι χωρίς κανένα νόημα μέσα σε συννεφιασμένα βιομηχανικά σκηνικά, που η έννοια της δυστοπίας γίνεται σχεδόν απτή, προσεγγίσιμη στο ένα βήμα. Κι όλα γύρω τους να ναι φλου. Παρουσίες χωρίς περιγράμματα, ακατανόητες οντότητες. Και νάναι τόσο στυγερή τόσο αποκρουστική και απάνθρωπη αυτή η σιωπηλή δήθεν κοινωνία, που να σε κάνει να αναλογίζεσαι, αν πρέπει να αξιολογείς πια με περισσότερη μετριοπάθεια και ταπεινότητα τόσο τις σκέψεις σου για το μέλλον όσο και αυτό που σήμερα βιώνεις.