ΣΗΜΕΙΟ ΥΠΕΡΟΧΗΣ (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Η αναπαράσταση μιας απόπειρας δολοφονίας με κοινωνικοπολιτικές απολήξεις αποτελεί μια καλή βάση για να μας κινήσει την προσοχή.

Όταν μάλιστα απειλείται η ζωή ενός Αμερικανού προέδρου και δη συναινετικού, συνδιαλλακτικού και προσανατολισμένου σε πιο ήπιες στρατηγικές για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, ενός αφανισμένου δηλαδή είδους πολιτικού, το ενδιαφέρον είναι φυσιολογικό να κλιμακώνεται.

Να προσθέσουμε σε αυτά, το γοητευτικό σκηνικό που δημιουργεί η υπέροχη Σαλαμάνκα, πόλη στην οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα, μια πολύπλευρη συνωμοσία και ένα ενδιαφέρον καστ, και είμαστε στο σωστό δρόμο για να μην αδικήσουμε την ταινία.

Τώρα, αν θέλουμε να της ανεβάσουμε λίγο ακόμα το βαθμό, καλό θα ήταν να μην παραλείψουμε να αναφερθούμε και στον φρενιτιώδη της ρυθμό, που δεν σου επιτρέπει να πάρεις ανάσα, την πλούσια κινηματογράφηση με τα στέρεα πλάνα και το σφιχτό «καλλίγραμμο» μοντάζ, την καλή μουσική επένδυση και κυρίως το μεγάλο προσόν της ταινίας, που για κάποιους όμως είναι και το μεγάλο της ελάττωμα:

Την επινόηση, δηλαδή, της παρουσίασης ενός και μοναδικού συμβάντος από διαφορετικές οπτικές γωνίες και θέσεις.

Στην πανέμορφη πλατεία της Σαλαμάνκα, το πλήθος παραληρεί αναμένοντας τον πρόεδρο Ashton. Η προεδρική φρουρά εξετάζει εξονυχιστικά τον περιβάλλοντα χώρο, προκειμένου να εξαλείψει κάθε πιθανότητα πραγματοποίησης κάποιας απόπειρας εναντίον του κοσμαγάπητου προέδρου.

Κάποια στιγμή, ακούγεται ένας πυροβολισμός και ακολουθεί πανικός και μετά μια έκρηξη που στοχεύει στο να προκαλέσει όσο το δυνατό περισσότερα θύματα, χάος και μαζικότερη καταστροφή.

Κατόπιν βλέπουμε αυτή την ιστορία, από την οπτική γωνία των θυτών, των θυμάτων, κάποιων θεατών κ.ο.κ και κάθε φορά προστίθεται στη γνώση μας και κάτι διαφορετικό που βοηθά στην κατανόηση της ιστορίας.
Πρόκειται, αν δεν κάνω λάθος, για πέντε διαφορετικές οπτικές γωνίες που εξαντλούν κάθε παράμετρο του θέματος.
Η αλήθεια είναι ότι ο θεατής στην τρίτη με τέταρτη αρχίζει να δυσανασχετεί λιγάκι, καθότι κάθε άλλο παρά συνηθισμένος είναι σε τέτοιου είδους αφηγήσεις.

Γιατί δε μιλάμε απλώς για μερικά φλας μπακ, αλλά για μια σφαιρική αντιμετώπιση ενός γεγονότος που διαδραματίζεται σε ασφυκτικά πλαίσια χώρου και χρόνου.

Η απόπειρα του Pete Travis να κάνει μια ιδιόμορφη ταινία, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιτυχημένη αν δεν σκόνταφτε στην ίδια την υπερβολικά φιλόδοξη φύση του εγχειρήματός του.
Προσπαθώντας να χωρέσει σε ένα χώρο, τριών τεσσάρων οικοδομικών τετραγώνων και δύο περίπου ωρών κινηματογραφικού χρόνου, ένα σωρό θέματα, από την παγκόσμια τρομοκρατία, μέχρι την κατάλυση των μέτρων ασφαλείας των προσώπων υψηλού προφίλ και από την επαγγελματική αφοσίωση στο καθήκον, μέχρι την προδοσία, τις φευγαλέες ανθρώπινες σχέσεις, τις μεθόδους που μετέρχονται τα ΜΜΕ και την ευκολία με την οποία μπορεί να διαρραγεί από μια καταστροφική συνομωσία ολόκληρο το πολιτικό σύμπαν, η ταινία πέφτει θύμα της βιαστικής της αγωνίας και εγκλωβίζεται τελικά σε μια επιφανειακή υπεραπλούστευση και ρηχότητα, που γίνεται ιδιαίτερα εμφανής στους ανολοκλήρωτους χαρακτήρες που κινούν τα νήματα της.

Διαθέτει, ωστόσο, καραμπινάτη ένταση, δράση και ξεδιπλώνεται βασισμένο σε μια αφηγηματική επινόηση, που πιθανότατα είναι λιγάκι μπροστά από την εποχή της.