ΦΡΟΝΙΜΙΤΗΣ

Να μπορούσα να κάνω έτσι μια
τον πονόδοντο πού χω στιχάκι
μα πονά την καρδιά πιο σκληρά
κι από δόντι το ποιηματάκι

Φρονιμίτης που είναι να βγει
σκαρφαλώνει για χρόνια και σκάβει
το ρεφρέν του πονόδοντου ζει
στην ψυχή που με πόνο ανάβει

Των φρονίμων τα παιδιά πάντα καιν τα φαγητά
γιατί δίχως να πεινούν τη μαγειρική ασκούν

Σου χαράσσει του χρόνου τη γη
λίγο λίγο σαν μέγιστη ευθύνη
πως χειμώνα και άνοιξη ανθεί
η παλιά εφηβική σου οδύνη

Φρονιμίτη, σχολειό της ζωής
δυο τρεις μέρες για κάθε μια τάξη
της αγάπης στενός συγγενής
και του έρωτα πού χει αλλάξει

Των φρονίμων τα παιδιά
πάντα καιν τα φαγητά
γιατί δίχως να πεινούν
τη μαγειρική ασκούν