Κεντάς δυο χάντρες στα σωθικά μου
και πελαγίσιο φως στον ήχο
στα κέρινά πού χει η καρδιά μου
βάζεις φυτίλι έναν στίχο
Σε περιμένω, σαν απροστάτευτη σκιά
ταίρι που το πίκρανε η νυχτιά
μια καρδιά, δεν αντέχει δίχως να πονά
Σε περιμένω, μη μου χαθείς ξανά
Πέρνα απ το σπίτι δίχως δώρα
να ζωντανέψει πάλι ο μύθος
και του μυαλού η κατηφόρα
να ισιώσει στο λευκό σου στήθος
Γύρνα μου πίσω, τόσα συντρίμμια ερημιάς
να τα κτίσω απ την αρχή με μιας
Και ξανά, πέρνα, κάνε μου κι απόψε μοναξιά
Σε περιμένω, μη μου χαθείς ξανά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου