Λένε ότι ο λαός που δεν έχει μνήμη δεν έχει και μέλλον. Προσθέτω ότι, κατά την άποψή μου, το ίδιο συμβαίνει και με το λαό που ψάχνει διαρκώς ευκαιρίες να παρελθοντολογήσει, να αναπολήσει, να θυμηθεί. Θεωρώ, λοιπόν, ότι παρομοίως δεν έχει λαμπρό μέλλον και ένας λαός που δεν είναι εστιασμένος στο παρόν.
Σε μια χώρα μάλιστα όπως η Ελλάδα με μια πολυεπίπεδη ιστορία χιλιάδων ετών, κάθε ημέρα σχετίζεται και με μια ιστορική επέτειο. Επί της ουσίας, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να μας αποσπάσουν την προσοχή από τον ενεστώτα. Μπορεί να είναι ένα επίτευγμα, μια ίδρυση, μια νικηφόρα μάχη, μια θρησκευτική καταγραφή, που μας καλεί να στρέψουμε για λίγο το ενδιαφέρον μας στο παρελθόν, όμως αυτό το λίγο τελικά αποδεικνύεται τόσο πολύ, όταν, προϊόντος του χρόνου, ενώνονται όλα αυτά τα μικρά κομματάκια αναπολήσεων, που επηρεάζουν επί της ουσίας δραματικά την βιωσιμότητά μας. Αναζητώντας τελικά διαρκώς αφορμές και άλλοθι για να στρέψουμε τα νώτα μας στο μέλλον δεν εργαζόμαστε για το παρόν , και αμελούμε συνειδητά να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα.
Έτσι, μέσα από επίσημες, ανεπίσημες, ημιεπίσημες και λευκές αργίες, η Ελλάδα ανακαλύπτει διαρκώς αφορμές για να τιμήσει το ένδοξο παρελθόν της, αγνοώντας συστηματικά το άδοξο παρόν της. Όπως και τα διδάγματα του ιστορικού χρόνου που δεν εννοούν να γράφεται με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν καμιά από τις χρυσές σελίδες της ελληνικής ιστορίας.
Περισσότερο από ποτέ σήμερα υφίσταται η αναγκαιότητα του διαχωρισμού της ιστορικής Ελλάδας από το μοντέρνο πρόσωπό της. Με παράλληλη αποτίναξη των ιδεοληψιών που μας δίχασαν και συνθετική σκέψη καλούμαστε να ζήσουμε προκειμένου να δημιουργήσουμε τις δικές μας αφορμές για να ασχοληθούν οι μελλοντικοί με το παρελθόν και όχι για να αποδείξουμε πως είμαστε αντάξιοι των προηγουμένων.
Ειδάλλως, θα βιώνουμε για πολλές δεκαετίες ακόμα, τις συνέπειες του να παραμένουμε εκουσίως στη σκιά των επώνυμων, σοφών και αξιαγάπητων προγόνων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου