Κόλαφος για τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά και για το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αποδεικνύεται πρόσφατη δημοσκόπηση που φέρνει στο φως της δημοσιότητας τα αισθήματα οργής, αγανάκτησης και απογοήτευσης που διακατέχουν τους Έλληνες πολίτες.
Δικαιολογημένα σε μεγάλο βαθμό, καθώς τα πρόσφατα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση στο πλαίσιο του μνημονίου οδήγησαν μαζικά σε μια δραματική αναπροσαρμογή, επί τα χείρω, του επιπέδου διαβίωσης στην χώρα μας.
Ωστόσο, όλες αυτές οι δημοσκοπήσεις δεν αντικατοπτρίζουν παρά μόνο την μισή αλήθεια για όσο διάστημα εξακολουθούν να αποκλείουν από τα ερωτηματολόγιά τους ζητήματα ατομικής υπευθυνότητας και στάσης.
Με λίγα λόγια, καμιά εταιρεία δημοσκοπήσεων δεν ζητάει από τους πολίτες να βαθμολογήσουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους, στο πλαίσιο μιας συλλογικής αυτοκριτικής με συνέπεια να μην μάθουμε ποτέ τι σκέφτονται οι Έλληνες πολίτες για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Αν, με λίγα λόγια, για παράδειγμα, τους εξανάγκαζε κανείς να δανείζονται τεράστια ποσά για να καλύψουν ασύμμετρες καταναλωτικές τους ανάγκες, να βολεύουν δια της πλάγιας οδού τα παιδιά τους στο δημόσιο, να επισκέπτονται τα γραφεία των βουλευτών για κάποιο ρουσφέτι που αυτομάτως θα αφαιρούσε μια ευκαιρία από κάποιον συνάνθρωπό τους που την άξιζε περισσότερο.
Ή, αν το να σβήνεις για παράδειγμα κλήσεις, χρησιμοποιώντας κάποιο γνωστό σου μέσα στην τροχαία, και να καμαρώνεις για τα πολιτικά μέσα και τις άκρες που διαθέτεις σε καθιστούν αυτομάτως πιο αθώο από τον πολιτικό που σε αντιπροσωπεύει στο κοινοβούλιο και παίρνει τη δική του μίζα. Γιατί περί αυτού πρόκειται τελικά. Και οι πολίτες έπαιρναν τις δικές τους μίζες.
Θα ήθελα ακόμα να απαντηθεί σ ένα ερωτηματολόγιο από το μέσο Έλληνα, γιατί στήριζε όλα αυτά τα χρόνια με όλες του τις δυνάμεις την αναξιοκρατία, πόσο ικανοποιημένος είναι από την αποδοτικότητά του ή γιατί δεν φρόντισε ποτέ για την καλλιέργειά του, αν παραδεχθούμε ότι το κράτος είναι υπεύθυνο για την προσφορά μιας βασικής παιδείας, γιατί ακούει τη μουσική που ακούει και βλέπει τα τηλεοπτικά προγράμματα που βλέπει όταν πιστεύει ότι αξίζει για κάτι καλύτερο.
Και άλλα πολλά, που θα έβαζαν τα πράγματα σε μια ρεαλιστική βάση αξιολόγησης μιας κατάστασης που αν δεν σταθμιστεί σωστά τώρα, θα οδηγήσει μελλοντικά απλώς σε παραπλανητικές διαπιστώσεις και πρόσκαιρα και ευκαιριακά αποτελέσματα.
Κακά τα ψέματα. Η έννοια της ατομικής ευθύνης αποτελεί τη βάση κάθε προηγμένης κοινωνίας, ενώ η ανάπτυξή της αποτελεί τον πυρήνα ενός μελλοντικού ελεύθερου ανθρώπου. Κι αν δεν αναπτυχθεί η υποχρέωση της υπευθυνότητας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, απλώς θα εξακολουθήσουμε να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας, φορτώνοντας όλες τις ευθύνες για τα δεινά μας, σ ένα πολιτικό σύστημα που οι ίδιοι εκθρέψαμε και οι ίδιοι στηρίξαμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Γιατί οι ίδιοι επιλέγαμε να κυβερνιόμαστε από τους απογόνους των παλαιοτέρων πολιτικών να ψυχαγωγούμαστε από τα τέκνα των προηγούμενων καλλιτεχνών να θεραπευόμαστε από τα παιδιά των παλιών καλών γιατρών και τελικά να συμβάλλουμε στη δημιουργία μιας κοινωνίας που αδυνατεί να πορευτεί πέρα από το αυτονόητο, την πεπατημένη, να δημιουργήσει να παράγει να προοδεύσει. Μιας κοινωνίας που εξελίχθηκε σε μια εσωτερική και αθόρυβη εξορία για τις πιο δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, που γεύθηκαν την μοίρα του αποκλεισμού, επειδή το όνομά τους δεν θύμιζε τίποτα στους πιθανούς εργοδότες τους.
Τελικά, σαν Έλληνες, αν πραγματικά και ανυπόκριτα ενδιαφερόμαστε για το μέλλον αυτού του τόπου ο δρόμος είναι ένας: Να προσπαθήσουμε να βελτιωθούμε ολόπλευρα σαν άνθρωποι, πολίτες και επαγγελματίες και παράλληλα να ανοίξουμε διάπλατα τον δρόμο στο καλύτερο από εμάς. Αυτό θα λειτουργήσει πιο ευεργετικά για την κοινωνία από μια μηδενιστική και ισοπεδωτική κριτική για το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του τόπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου