ΣΟΥ ΕΧΩ ΠΕΙ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ

Στέκομαι πάνω από το πληκτρολόγιο μου και γράφω:

«Γέμισα τα ροζιασμένα χέρια μου με τα κόκκινα άνθη του αισθήματος της απροσμέτρητης δικαιοσύνης που με πλημμύρισε κι όπως εκτόξευσα ψηλά στον πηκτό αέρα της απογευματινής κλεισούρας τα μαραμένα πέταλα των ενοχών μου, ξάφνου απελευθερώθηκα από τη μέγγενη της αφόρητης ειλικρίνειας της στιγμής και αστραποβόλησε ολόκληρο το σπίτι. Μια μυρωδιά εύθραυστη, ευοίωνη και συνταρακτική, σαν άρωμα βγαλμένο από αρχαίους απολιθωμένους κόσμους διαχύθηκε μετά πέρα από τους τέσσερις τοίχους, ως την πλατεία, το ακρωτήρι κι ακόμη μακρύτερα, ως τα καρνάγια του παρελθόντος μας και τα γιορτινά νεκροταφεία των ανεπίστρεπτων πλοίων.
Ήξερα πια πως η λιπόψυχη άνοιξη της καρδιάς μας, φοβάται τόσο πολύ να μας φανερωθεί μόνο επειδή εμείς αρνούμαστε να κατευθυνθούμε ολόψυχα από τα σήματα του φάρου των βαθύτερων διαισθήσεών μας..

Ξαφνικά τραβάω τα χέρια μου από τα πλήκτρα, στρέφω το κεφάλι μου προς τα δεξιά μου και ταράζομαι απ αυτό που βλέπω.

Φωνάζω:- βρε αγάπη μου, που πήγε από δω ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ;
-Ποιος καθρέφτης μωρό μου;, μου απαντάει εκείνη.
-Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ αγάπη μου, ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ που έχω πάντα δίπλα στον υπολογιστή.
-Ο καθρέφτης; Μου λέει
-Ναι μωρό μου ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ, της λέω. Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ.
Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ που κοιτάζομαι όταν γράφω!!!