H γνωστή για την ταινία της «Η ζωή χωρίς εσένα», γεννημένη στη Βαρκελώνη το 1960, Καταλανή σκηνοθέτρια Ιζαμπέλ Κοϊξέ, συνεργάζεται με την εταιρεία παραγωγής που διευθύνει ο ιδιοφυής Πέδρο Αλμοδοβάρ και συνενώνουν τις δυνάμεις τους για να πείσουν τον δωρικό Τιμ Ρόμπινς να συμμετάσχει σε μια ταινία χωρίς αισιόδοξες προοπτικές εισπρακτικής επιτυχίας, που κυλάει σαν υπόγειο ρυάκι, το οποίο γεννήθηκε περισσότερο για να δρέψει εσωτερικές αντιδράσεις και να προκαλέσει ολοκληρωμένα συναισθήματα παρά θορυβώδεις συζητήσεις και εκρηκτικές αντιπαραθέσεις.
Η «Μυστική Ζωή των Λέξεων» μου προτάθηκε από φίλο σαν μια ταινία που «ειδικά σε εμένα θα άρεσε πολύ». Εντάξει, νομίζω, ότι όλοι οι σινεφίλ, αρέσκονται κάπου κάπου να βλέπουν να ξετυλίγεται στο κινηματογραφικό πανί μια πειστική ιστορία αγάπης, ακόμα και αν ζούμε σε μια εποχή άκαρπης συναισθηματικής φλυαρίας και ακατάσχετης αισθηματολογίας, συχνά χωρίς περιεχόμενο. Και εντάξει για να πω την αλήθεια είμαι λάτρης του είδους και πολύ ανεκτικός στα περισσότερα εγχειρήματα που επιδιώκουν να αναπαραστήσουν την προσπάθεια δύο ανθρώπων να βρουν ο ένας τον εαυτό του μέσα από τον άλλο, δύο στοιχεία που ευτυχώς δεν χρειάστηκε να επικαλεστώ για να διαμορφώσω άποψη για την συγκεκριμένη δουλειά.
Τελικά, η ταινία της Κοιξέ, μου άρεσε πολύ γιατί είδα ένα δράμα αγάπης με πρωταγωνιστές δύο πληγωμένους ανθρώπους που συναντιούνται ακριβώς σε εκείνη τη στιγμή της ζωής τους που έχουν διαλέξει ο καθένας για τους λόγους του την αποστασιοποίηση από τη συμμετοχή και την απομάκρυνση από την ενσωμάτωση.
Οι δυο τους συναντιούνται στις εγκαταστάσεις μιας πετρελαιοπηγής, μετά από ένα τραγικό δυστύχημα. Εκείνος γεμάτος με εσωτερικά και εξωτερικά εγκαύματα, πληγές βαθιές και αβάστακτες ενοχές. Εκείνη, να προτιμά να δαπανήσει την υποχρεωτική άδεια που πήρε από την πραγματική της εργασία, προσφέροντας τις υπηρεσίες της ως νοσοκόμα που έμαθε εμπειρικά να περιποιείται τις πληγές των ανθρώπων σχεδόν μηχανικά και ακούσια.
Καταμεσής του ωκεανού, οι πρώτες δειλές σπίθες ενός υποδόριου έρωτα, θα εκτιναχθούν στην κλειστοφοβική και μουντή ατμόσφαιρα της τεράστιας μεταλλικής εγκατάστασης. Με πνικτούς ήχους, αυθόρμητα βογκητά, βιολογικές αναγκαιότητες και αμήχανα αστεία, ο ένας θα θραύσει τα τείχη του άλλου για να κοιτάξει απευθείας στην ψυχή του, επιχειρώντας να αγγίξει με τα ίδια του τα χέρια τις πληγές που πολυκαίρισαν αφρόντιστες και αφανείς.
Τελικά, όπως λέγεται, η δύναμη της αγάπης είναι θεραπευτική και εξαιρετικά ανατρεπτική. Αν προσθέσουμε σ αυτήν και την ανάγκη της κατανόησης θα πάρουμε ένα μίγμα αντάξιο της ζωτικής επιθυμίας των ανθρώπων να αγαπήσουν, να διατεθούν και να μοιραστούν τα ανείπωτά τους, μέσα σε μια ταινία με εξαιρετική σκηνοθεσία, βασισμένη σε γρήγορα νευρικά πλάνα, ατμοσφαιρική φωτογραφία και μερικούς πολύ ενδιαφέροντες δευτερεύοντες χαρακτήρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου