Άραγε τι επίδραση νομίζετε ότι θα μπορούσε να ασκήσει στην κοινωνική μας πραγματικότητα, η απόφαση κάποιου ενηλίκου, που υπήρξε ως παιδί «νταής», να επιμηκύνει την παιδικότητά του καθ όλη τη διάρκεια της ζωής του;
Η ελληνική κοινωνία μοιάζει σήμερα με ένα ατελώς διαμορφωμένο σύνολο, το οποίο απαρτίζεται από «ενήλικους» που παρέμειναν παιδιά. Παρέμειναν παιδιά επειδή μεγάλωσαν με μεθόδους που δεν ενθάρρυναν τη δυνατότητα να ενηλικιωθούν, να αναπτυχθούν, να ωριμάσουν, επειδή μεγάλωσαν στη λογική της ήσσονος προσπάθειας, της διεκδίκησης του μέγιστου με την ελάχιστη δυνατή πνευματική δαπάνη, της εφ όρου ζωής οικογενειακής ή άλλου τύπου θαλπωρής, της διαρκούς άφεσης, της αδιαφορίας για κάθε έκφανση συλλογικής λειτουργίας.
Αυτά λοιπόν τα «παιδιά» που εξακολουθούν να απαιτούνε σήμερα, μέσα από σώματα 20άρηδων, 30άρηδων, 50άρηδων κοκ, τη μέγιστη δυνατή απόλαυση δεν προσπάθησαν ποτέ να διαφύγουν από τον πυρήνα αυτού που ο Φρόιντ ονόμαζε «η αρχή της ηδονής», δηλαδή εκείνη ακριβώς την οριοθετημένη πηχυαία γραμμή στην πορεία ενός ανθρώπινου όντος όπου γίνεται ή δε γίνεται κατανοητή η πιο βασική και απαρέγκλιτη αρχή πάνω στην οποία βασίζεται και οικοδομείται κάθε σύγχρονη κοινωνία που καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες για να γίνει πιο ανθρώπινη και ανεκτική για τα μέλη της:
Ότι σ αυτή τη ζωή, δεν μπορείς να έχεις όσα επιθυμείς, την ώρα που τα επιθυμείς και με τον τρόπο ακριβώς που τα επιθυμείς.
Αυτά λοιπόν τα «παιδιά» που δεν έμαθαν ποτέ να χάνουν απαρτίζουν σήμερα ολόκληρους στρατούς ακρωτηριασμένων συναισθηματικά ανθρώπων και άλογων όντων που έχουνε μόνο ένα πράγμα στο νου τους: πως να αποκτήσουν με το έτσι θέλω το «γλυκό» που θεωρούν ότι τους υποσχέθηκε η κοινωνία για να σταματήσουν το κλάμα τους το οποίο μετεξελίχθηκε προϊόντος του χρόνου σε μια ηδονική παράσταση αχαλίνωτης βίας και επιθετικότητας που εκφράζεται μέσα από πολλούς και διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα, μέσα από τη φαντασμαγορία των βαρελότων και των πυροτεχνημάτων, των φωταγωγημένων με επικίνδυνα πυρομαχικά αναστάσιμων ουρανών, της πολεμοχαρούς συμπεριφοράς στους αθλητικούς χώρους, της εγκληματικής αστοχασιάς στις εθνικές οδούς κα.
Δυστυχώς οι απολογισμοί αυτής της κατάστασης έχουν γίνει πια αδυσώπητοι, όμως το χειρότερο απ όλα δεν είναι ότι τα νούμερα απέκτησαν συμπαγή και αδιάβλητα χαρακτηριστικά, αλλά ότι αντανακλούν με γλαφυρότητα την αδυναμία του συστήματος και των διακλαδώσεών του να τα διαβάσουν, να τα μετατρέψουν σε ευανάγνωστα πορίσματα, να τα αξιολογήσουν επαρκώς και να τα αντιμετωπίσουν σε μια διαφορετική βάση ευθύνης και κοινωνικής υπαιτιότητας.
Τελικά, ότι και να λέμε σήμερα για όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στα πεδία των κοινωνικών συναθροίσεων, και σε όσους κοινωνικούς παράγοντες κι αν επιμερίζουμε τις ευθύνες που προκύπτουν από τέτοιου είδους συμπεριφορές, δεν θα καταφέρνουμε ποτέ να καταλάβουμε την ηδονή της βίας για τη βία, και της πυρετικής αναζήτησης προκλήσεων και αιτιών αντιπαράθεσης σε ένα σύστημα διάτρητο και ανοχύρωτο από κάθε άποψη. Δεν θα κάνουμε λοιπόν τίποτα περισσότερο από μια τρύπα στο νερό, αν δεν αναλογιστούμε ότι μεροληπτούμε πάντοτε υπέρ αυτών των στρατών που σπέρνουν την καταστροφή και τη βία όσο τους προσάπτουμε ιδεολογικές αρετές και επαναστατικά χαρακτηριστικά και τους αντιμετωπίζουμε αποκλειστικά στη βάση της κοινωνικής εξέγερσης.
Γιατί μπορεί κάποιος να πει και να έχει κάποιο δίκιο ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για την μετεξέλιξη της βίας του σχολικού προαυλίου, των ατραξιόν της θορυβώδους εξάτμισης, του επιδεικτικού οίστρου της σούζας, της φάρσας, της πλάκας, της ανερυθρίαστης και αναίσθητης σάτιρας, της περήφανης κοπάνας, της επέκτασης της κουλτούρας των νταήδων, η οποία συχνά διανθιζόταν με επιμέρους στοιχεία επεκτατικότητας και επιβολής, άρτι αφιχθείσες από την πατρίδα της παιδικής ηλικίας, εκεί όπου η αναζήτηση της ευχαρίστησης ήταν ο κανόνας και η ψευδαίσθηση πως η κατάκτησή της είναι πάντοτε εφικτή κυριαρχούσε στον πυρήνα κάθε μορφής διαπαιδαγώγησης .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου