Το καρφί του κλουβιού υποχωρεί
και το αγιάτρευτο πουλί δεν κελαηδεί
σβήνει ο ίσκιος του κάτω απ το φανό
και καθόλου θέα δεν έχει προς τον ουρανό
μια κοιτά την κουβαρίστρα, μια αλλού θωρεί
μια την αλληλογραφία που αναχωρεί
λεκιασμένο δέρμα βλέπει, ζαρωμένη υφή
αστυνόμος που επιβλέπει μέσα απ το κλουβί
βούτυρο και μέλι πάνω σε ψωμί ζεστό
ζήτησε η Νεφέλη, λίγο μπέικον κι αυγό
ντροπαλές ρυτίδες, που όμως θάρρος μαρτυρούν
κάνεις πως δεν είδες τα πουλάκια που σιωπούν
άλλαξε τη θέση του κλουβιού του, να χαρείς
δώστου, θα του αρέσει, μία διάσταση ζωής
τέλειωσε τα λίγα του καθήκοντα κι ακούς
την προοπτική του γυρισμού ραμφίζει ο νους
