Περνάω τις προάλλες από τη θεία μου. Κτυπάω το κουδούνι της και βλέπω την
πόρτα να ανοίγει μόνη της σιγά σιγά. Στην αρχή παγώνει το αίμα μου.
Λέω, ότι κάτι συμβαίνει και πως
αυτή για να μη με ρωτήσει πέντε φορές ποιος είμαι ,να μη μου ζητήσει να ρίξω κάτω
από την πόρτα την ταυτότητά μου και να της δείξω από το ματάκι το πιο πρόσφατο
τεστ DNA που έχω στη διάθεσή
μου, προτού με αφήσει να μπω, κάτι έχει πάθει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Τελικά, μπαίνω μέσα και ακούω: Πάτερ
ημών ο εν τοις οιρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου ελθέτω η βασιλεία σου κτλ
-Τι έγινε ρε θεία λέω; Και κάνω το
σταυρό μου για να είμαι κι εγώ μέσα στο κλίμα.
-Σους μου λέει και μου κάνει νόημα
να καθίσω
Και συνεχίζει:
-ΜΑΡΙΑ, πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς….
κτλ
-ΑΛΕΚΑ πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς
κτλ
-ΚΥΡΑ ΣΟΦΙΑ πάτερ ημών ο εν τοις
ουρανοίς κτλ
Να φύγεις μακριά και να μην ξανάρθεις
ποτέ σ αυτή τη γειτονιά λέει απειλητικά στο πνεύμα της βασκανίας που διέκρινε. Και μετά ξεσπάει σ ένα ανελέητο
χασμουρητό: Άχου. Ούχου, άχου, ούχιιιι.
-Ρε θεία, πόσες μέρες έχεις να
κοιμηθείς; της λέω
-Πάψε, μου λέει, και συνεχίζει:
«Αχ θα σκάσω. Ούχιιι, ούχιιι. Ούχιι»
-Εγώ για να ελαφρύνω λιγάκι την
ατμόσφαιρα την ρωτάω:
Τελικά ποιος το είπε το ούχιι στους
Ιταλούς: Ο λαός ή ο Μεταξάς;
-Ούχιιι, ούχιι, ούχιι, συνεχίζει
αυτή.
Κάλε αυτό δεν είναι μάτι… είναι μάτια., αποφαίνεται
τελικά.
