Σε μια προσπάθεια να μοιάζω αληθινός
φορώ τραγιάσκα και ανάβω ένα κεράκι
μες τα ποτάμια και τα δάκρυα του φωτός
ανοίγω πάντα ένα μικρό τετραδιάκι
είναι η αλήθεια κόκκοι άρρωστου φωτός
και μεις που μάθαμε σε πόρτες ανοιγμένες
ψάχνουμε έντασης εστίες συνεχώς
για να αιωρούνται οι ζωές μας κρεμασμένες
κι αν έχει μείνει μία μάχη μοναχά
που ό,τι χάθηκε μπορεί να φέρει πίσω
μη μ εμποδίσεις να πιστεύω στην ψευτιά
με λογαριάζανε νεκρό, μα θα επιζήσω
είπα πως θα μαι ο εραστής σου μια φορά
μα καταγής με μια ματιά με είχες ρίξει
και τώρα η αντανάκλασή μου σε ζητά
σαν κρίνο μες τα δάχτυλά της να σε σφίξει
για ό,τι ασήμαντο ποτέ δεν είναι αργά
φαρμακερό κρασί μου φέρνεις στα όνειρά μου
μην υποκύψεις στις σαΐτες μου ξανά
γιατί έχει μείνει δίχως πρόσωπο η ματιά μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου